ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 457

“ฮูหยิน คำขอแบบนี้เกรงว่าคงจะไม่ได้ ถูกจับเข้าคุกไปแล้ว จะปล่อยหรือไม่ปล่อยไม่ได้ขึ้นอยู่กับนายหญิงของพวกข้า ถ้าสามีของท่านไม่มีปัญหาจริงๆ พรุ่งนี้หลังสอบปากคำแล้ว เขาก็ออกมาได้แล้ว ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

คำพูดของหรูอวี่ฟังดูมีเหตุผล แต่พอเข้าไปในหูของเฉินหลิ่วเอ๋อก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น

ก็สงโส่วเซิงมีปัญหาจริงๆ ถ้าถูกตรวจสอบ เขาจะออกมาได้อย่างไร?

เฉินหลิ่วเอ๋อกัดฟันคำราม “ลู่ม่าน ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะยอมปล่อยเขาออกมา?”

ลู่ม่านกำลังรอนางถามคำถามนี้ออกมาพอดี ถ้าปกติด้วยนิสัยของนาง เรื่องนี้นางคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ อย่างแน่นอน แต่ว่าวันนี้จวงลี่จ้งก็บอกแล้ว ห้ามก่อเรื่องใหญ่

แต่ว่า ไม่ก่อเรื่องใหญ่ แต่ตัดสัมพันธ์คงจะได้สินะ?

“ง่ายมาก แค่จากนี้ไปตระกูลเฉินกับตระกูลสงจะไม่เกี่ยวข้องกันอีก ตระกูลสงต้องสัญญาด้วยว่าจะไม่เอาชื่อตระกูลเฉินออกไปสร้างประโยชน์ ถ้าข้ายอมรับเงื่อนไขเหล่านี้ได้ ข้าจะส่งคนเข้าคุกไปถอนฟ้อง!”

เฉินหลิ่วเอ๋อจ้องไปที่ลู่ม่านนิ่ง ตอนที่นางได้ยินคำพูดนั้น หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็พูดว่า “เสี่ยวม่าน เจ้ามันใจร้ายมาก ถึงกับอยากตัดสัมพันธ์กับข้าเลยหรือ”

ลู่ม่านไม่พูดอะไร เฉินหลิ่วเอ๋อพูดออกมาอีกครั้ง “ได้ ถ้าเจ้าอยากตัดความสัมพันธ์ ข้าจะตัดความสัมพันธ์! เจ้าคิดว่าข้าจะเสียดายพวกพี่ชายและพี่สะใภ้อย่างพวกเจ้าหรือ?”

พอเห็นเช่นนั้น นางก็รีบหันกลับไปในห้องหนังสือ หยิบพู่กันและกระดาษออกมา

เฉินหลิ่วเอ๋อเชิดหน้าด้วยความโกรธ ที่จริงแล้ว สิ่งที่นางพูดเมื่อกี้แค่พูดเพราะโกรธ นางยังรู้ว่าตอนนี้ที่นางมีชีวิตอยู่ในบ้านสงอย่างสุขสบาย เพราะพี่ชายของนางอย่างเฉินจื่ออานเป็นข้าราชการในราชสำนัก

แต่ว่า นางเป็นคนรักศักดิ์ศรีของตัวเองมากกว่าชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งนางทนเห็นลู่ม่านดูถูกไม่ได้ จะเปลี่ยนคำพูดของตัวเองตอนนี้ได้อย่างไร?

นางแย่งพู่กันกับกระดาษจากมือของหรูอวี่มา และเขียนหนังสือตัดความสัมพันธ์จนเสร็จ แล้วโยนให้ลู่ม่าน

“ดูให้ชัดๆ วันนี้ไม่ใช่พวกเจ้าอยากตัดสัมพันธ์กับข้า แต่เป็นข้าที่ไม่อยากเกี่ยวข้องกับพวกเจ้าอีกต่อไป!”

หรูอวี่หยิบกระดาษขึ้นมาแล้วยื่นให้ลู่ม่าน เฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินจื่อคังเคยเข้าเรียนมาก่อน ถึงแม้จะเขียนตัวอักษรได้ไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังพอใช้ได้

หลังจากที่เฉินหลิ่วเอ๋อพูดจบ นางก็สะบัดมือเดินจากไป

หรูอวี่พ่นลมหายใจออกมา “ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าไม่มีตระกูลเฉิน ฮูหยินจะมีชีวิตที่ดีได้อย่างไร”

“หรูอวี่…” หรูเฟิงรีบดุจากด้านข้าง ก่อนจะส่งสายตาไปทางห้องหนังสือ หรูอวี่แลบลิ้นใส่ และปิดปากของนางลง

ลู่ม่านเอื้อมมือไปหยิบหนังสือตัดความสัมพันธ์ในมือของหรูอวี่มา ก่อนจะพูดว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ!”

พูดเสร็จนางก็เดินเข้าไปในห้องหนังสือ

ที่จริงแล้วห้องหนังสืออยู่ไม่ไกลจากภายนอกเท่าไหร่ เฉินจื่ออานต้องได้ยินสิ่งที่เฉินหลิาวเอ๋อพูดแน่นอน

ลู่ม่านเองก็ไม่ได้คิดจะปิดบัง นางยื่นหนังสือตัดความสัมพันธ์ในมือให้เฉินจื่ออาน “หลิ่วเอ๋อทิ้งมันไว้!”

เฉินจื่ออานหยิบมันขึ้นมาดู อักษรในนั้นเลอะไปถึงด้านหลังของกระดาษ เห็นได้ชัดว่า คนที่เขียนอยู่ในอารมณ์รุนแรงแค่ไหน นอกจากนี้ มีหลายคำที่เขียนอย่างลวกๆ จนถึงประโยคสุดท้ายที่เขียนไว้ว่า จากนี้ไป ข้าจะขอตัดขาดความสัมพันธ์พี่น้องกับเฉินจื่ออาน!

พอเห็นคำว่าตัดขาดความสัมพันธ์ มือของเฉินจื่ออานก็ไม่สามารถจับกระดาษไว้ได้อีก

ลู่ม่านยกมือขึ้นมาจับมือเขาไว้ “จื่ออาน ครั้งนี้เจ้าคิดว่าข้าทำเกินไปหรือเปล่า?”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า “มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า ที่เจ้าทำไปก็เพื่อข้า”

คราวนี้ตระกูลสงทำเกินไป ถ้าลู่ม่านไม่รู้เรื่องนี้ก่อน ว่าพวกเขาใช้ชื่อของเฉินจื่ออานเพื่อหาประโยชน์ใส่ตัวเอง ตระกูลเฉินคงลำบากแน่ๆ

พอเห็นว่าลู่ม่านไม่ได้พูดอะไร หรูอวี่ก็อดที่จะถามไม่ได้ “นายหญิง ท่านคงไม่ได้ใจอ่อนกับนางใช่ไหมเจ้าคะ?”

ลู่ม่านกลอกตามองหรูอวี่ “เจ้าไม่ได้กินข้าวเช้ามา ยังไม่หิวอีกหรือ”

หรูอวี่เดิมทีก็เป็นคนกินเก่งอยู่แล้ว พอได้ยินเรื่องกิน นางก็รีบเปลี่ยนประเด็นทันที “ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว!”

“หิวแล้วยังจะบ่นอยู่อีก” หรูเฟิงพูดอย่างประชดประชัน

“ข้าไม่ได้บ่นสักหน่อย ข้าเป็นห่วงนายหญิงต่างหาก...”

พอเห็นทั้งสองคนทะเลาะกัน ลู่ม่านก็รู้สึกดีขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก “ข้าได้ยินมาว่าครัวครบรสก็มีขายอาหารเช้าด้วย ไปกันเถอะ ข้าจะพาไปกิน”

“นายหญิงใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ” หรูอวี่รีบเข้ามากอดแขนของลู่ม่านไว้แล้วพูดออดอ้อน

ที่จริงแล้ว ตอนที่ครัวครบรสตั้งใจจะเปิดขายอาหารเช้า เฉินสือซ่วนได้มาขอปรึกษานางแล้ว

ลู่ม่านให้คำแนะนำไปหลายอย่าง และให้เฉินสือซ่วนเป็นคนตัดสินใจเลือกเอง วันนี้มาดูกันว่าเด็กคนนี้จะทำได้ดีแค่ไหน

ทันทีที่เข้าประตูมา คนงานในร้านก็รีบกล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่น “ท่านลูกค้า เชิญเข้ามาด้านในเลยขอรับ ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดี”

“อันไหนอร่อยก็เอามา...” หรูอวี่ร้องสั่ง ก่อนที่นางจะพูดจบ หรูเฟิงก็เหยียบเท้าของนางเสียก่อน “นายหญิงยังไม่พูดอะไรเลย เจ้าขัดข้าทำไม?”

หรูอวี่หันไปมองลู่ม่านอย่างอ้อนวอน “นายหญิง…”

“ไปเอามาตามที่นางบอกเถอะ!” ลู่ม่านพูด หรูอวี่ดีใจมากจนแทบจะกระโดดขึ้นมา แต่คราวนี้นางหรูเฟิงคว้าตัวไว้ก่อน