ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 458

อาหารยกมาเสิร์ฟเร็วมาก และเป็นน้ำซุปเช่นเดิม ตามคำแนะนำของลู่ม่านคือเปลี่ยนน้ำซุปเผ็ดออกแล้วแทนที่ด้วยน้ำซุปเข้มข้น

แล้วเตรียมพวกเส้นหมี่ ถั่วป่น ผัก ฯลฯ เหมาะสำหรับประกอบอาหารและทานในน้ำซุป

ซุปสีขาวน้ำนมที่จับคู่กับผักสีเขียว และสีเหลืองจากผลิตภัณฑ์ถั่วเหลือง แค่เห็นก็ทำให้อยากขยับนิ้วทันที

“นายหญิง ท่านอยากกินอะไร ข้าจะต้มให้...”

หรูอวี่ใส่ใจมาก ลู่ม่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จริงหรือ งั้นเจ้าก็ต้มหนังเต้าหู้กับผักให้ข้าด้วย”

หรูอวี่ก็ยุ่งสักพักชามเล็กๆ ก็เต็มไปด้วยอาหาร

ลู่ม่านคีบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง แล้วพูดอย่างจงใจ “หอมมากเลย อร่อยมากด้วย”

หรูอวี่อดกลืนน้ำลายไม่ได้ “นายหญิง ท่านยังอยากได้อย่างอื่นเพิ่มไหม”

“พอแล้ว!” ในที่สุดลู่ม่านก็หยุดแกล้งนาง “ที่นี่ไม่มีคนนอก พวกเจ้าสองคนทำไมต้องนั่งไกลถึงขนาดนี้ มากินข้าวด้วยกันสิ”

หรูอวี่เตรียมจะเดินไป แต่หรูเฟิงคว้านางไว้ก่อน “นายหญิง ท่านกินคนเดียวจะดีกว่าเจ้าค่ะ!”

“หม้อไฟต้องกินด้วยกันถึงจะมีความสุข กินคนเดียวจะสนุกได้อย่างไร”

ตามคำขอที่เด็ดขาดของลู่ม่าน ในที่สุดทั้งสามก็นั่งลงและกินข้าวด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย

ต้องบอกว่าความเข้มข้นของน้ำซุปนี่ดีดีมากจริงๆ ไม่มีความรู้สึกเหมือนเติมน้ำอะไรเข้าไปเพิ่ม เป็นแค่น้ำซุปกระดูกที่เข้มข้น

กลิ่นหอมตามธรรมชาติ รสชาติช่างอร่อยมากจริงๆ

พอเห็นหรูอวี่ทานอาหารอย่างมีความสุข ลู่ม่านก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ไปเอาผักมาเพิ่มเถอะ”

หรูอวี่รีบเดินออกไป รอจนหรูอวี่เดินออกไป หรูเฟิงถึงพูดขึ้นมา “นายหญิง ท่านตามใจหรูอวี่เกินไปแล้ว”

“ทำไม เจ้าหึงหรือ” ลู่ม่านยกยิ้ม

“ไม่ใช่นะเจ้าคะ!” แก้มของหรูเฟิงแดงก่ำ “แม่ของข้ากับหรูอวี่จากไปตั้งแต่พวกเรายังเด็ก พวกเราตามท่านพ่อมาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่มีใครดีต่อเราขนาดนี้มาก่อน ข้าไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นเช่นนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ท่านใจดีกับนางมาก ในอนาคตถ้าต้องจากกันไป พวกเราคง …”

“จะจากกันไปได้อย่างไร” ลู่ม่านกลอกตาใส่หรูเฟิง “ในอนาคตข้าจะหาคู่ชีวิตที่ดีให้พวกเจ้า พวกเจ้ายังเป็นน้องสาวของข้าเสมอ...”

“นายหญิง...” ดวงตาของหรูเฟิงเป็นแดงก่ำ “นายหญิง ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่หรูอวี่ก็กลับมา ตามด้วยจ้าวซื่อที่เขามาเสิร์ฟอาหาร

พอเห็นอย่างนี้ ลู่ม่านกับหรูเฟิงก็ตกใจไปเล็กน้อย หรูอวี่รีบอธิบาย “ตอนนี้นางช่วยงานเสิร์ฟอาหารในร้าน…”

ลู่ม่านไม่พูดอะไร จ้าวซื่อช่วยวางอาหารลงทีละจาน แล้วพูดว่า “ถ้าพวกเจ้าอยากได้อะไร เพิ่มก็เรียกข้าได้ ข้ายืนรออยู่ข้างนอก”

พูดจบนางก็เดินออกไปทันที ลู่ม่านอดที่จะเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้ จ้าวซื่อเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

หลังจากทานอาหารได้สักพัก พวกลู่ม่านก็เริ่มอิ่มแล้ว

“ไปสั่งกลับบ้านเพิ่ม แล้วเอาไปให้จื่ออาน พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการศึกษาเมล็ดพันธุ์คงจะลำบากน่าดู” แล้วอีกอย่าง อันนี้ก็อร่อยมากด้วย

หรูอวี่กำลังยุ่งอยู่กับการเรียกให้ผู้คนไปเตรียมการ และในช่วงเวลาไม่นานจ้าวซื่อก็นำของที่ห่อไว้มาให้

ในยุคนี้ไม่มีกล่องอาหาร ดังนั้นบรรจุภัณฑ์ของพวกเขาจึงเป็นกล่องอาหาร ต้องจ่ายค่ามัดจำไว้ที่นี่ พอกินเสร็จ แล้วเอากล่องมาคืนทางร้านก็จะคืนเงินมัดจำให้

“นายหญิง นี่เจ้าค่ะ!” จ้าวซื่อพูดอย่างเคารพ