ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 459

“เจ้ารู้ก็ดีแล้ว!” ลู่ม่านไม่อิดออด และยอมรับออกมาตรงๆ ว่านางไปเพราะเฉินจื่ออานจริงๆ หลังจากพูดจบ นางก็ยกอาหารออกมาวางแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าอยากจะขอบคุณข้าจริง ก็กินของที่ข้าเอามามห้หมด”

“ตกลง!” เฉินจื่ออานเอื้อมมือออกไปยกมันมา “น้องนางเอามาให้ข้า ต้องกินให้หมดอยู่แล้ว”

“จริงหรือ” ลู่ม่านยกยิ้ม “ถ้าข้าวางยาพิษเจ้า เจ้าจะกินอีกไหม”

“กิน!” เฉินจื่ออานพูดโดยไม่ลังเล “ถึงมันจะเป็นยาพิษ ข้าก็จะกิน”

“คนโง่!” ลู่ม่านแสร้งทำเป็นโกรธ

หลังจากทานอาหารเสร็จ เฉินจื่ออานก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ “อร่อยจริงๆ เจ้าซื้อมาจากไหน”

“มันเป็นอาหารเช้าของครัวครบรส!” ลู่ม่านบอก “อาหารเช้าใหม่ของสือซ่วนตอนนี้เป็นที่นิยมมาก!”

เฉินจื่ออานเลิกคิ้วขึ้น “เด็กคนนี้ เดิมทีข้าคิดว่าจะให้เขาเรียนรู้งานจากข้า ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะมีหัวด้านการค้าขายมากกว่า”

“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน” ลู่ม่านยิ้ม “ไม่ว่าอย่างไร เราแค่เคารพในทางเลือกของเขา!”

ในขณะที่พูด ลู่ม่านก็มองไปที่เมล็ดพืชตรงหน้าเฉินจื่ออาน “เมล็ดพริกไทยพวกนี้มาจากหมู่บ้านไป่ฮัวหรือ?”

“ใช่แล้ว ฤดูกาลแรกใกล้จะเก็บเกี่ยวได้แล้ว นี่เป็นฤดูกาลที่สอง ข้ากำลังจะเตรียมเมล็ดพันธุ์”

“เร็วจัง!” ลู่ม่านอุทานด้วยความตกใจ

เฉินจื่ออานหยุดงานที่ยุ่งในมือ แล้วยื่นมือออกมาดีดหน้าผากของลู่ม่าน “ใกล้จะเดือนหกแล้ว!”

ปีก่อนๆ ตอนที่ยังอยู่ในหมู่บ้านไป่ฮัว ฤดูกาลนี้ พืชผักหลายชนิดกำลังจะเติบโตขึ้นมาแล้ว ตอนนี้ในเมืองหลวง อากาศที่นี่เริ่มเย็นลงเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้วความแตกต่างไม่มากเกินไป

“เป็นเพราะปีนี้ข้างว่างเกินไป!” ลู่ม่านถอนหายใจ “เพิ่งผ่านไปไม่นานก็หลงลืมแล้วชีวิตคนเรา!”

เฉินจื่ออานเห็นว่าอารมณ์ของลู่ม่านเศร้าลง เขาจึงรีบพูด “ข้าพาเจ้าไปดูพริกรอบแรกดีไหม”

ดวงตาของลู่ม่านเป็นประกาย “ข้าไปได้จริงหรือ?”

“ไปได้แน่นอน!” หลังจากเฉินจื่ออานพูดจบ เขาก็วางกล่องอาหารลง และพาลู่ม่านออกไป

ที่ทำการของซือหนงซื่อตั้งอยู่ในเมืองหลวง แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ เฉินจื่ออานมัวยุ่งอยู่กับเพาะพันธุ์พริกไทย ดังนั้นเขาจึงมาที่ทุ่งทดลองในเขตชานเมือง

สถานที่แห่งนี้ เดินออกไปไม่ไกลก็ถึงทุ่งนาทดลอง

ลู่ม่านเดินตามเฉินจื่ออานออกไป และหลังจากเดินไม่ได้เพียงกี่ก้าว นางได้กลิ่นหอมของพริกที่คุ้นเคย “ข้าไม่ได้กลิ่นนี้มานานแล้ว!”

ในขณะที่ขณะที่นางพูด นางก็ก้าวไปข้างหน้าและวิ่งไปที่ต้นอ่อนของพริกไทยที่เริ่มออกดอกแล้ว

พอเฉินจื่ออานเห็นลู่ม่านอารมณ์ดีขึ้น แล้วอดที่จะเตือนไม่ได้ “ระวังด้วย”

พอเดินเข้าไปใกล้ ลู่ม่านก็เห็นพริกเขียวเต็มต้น ภายใต้ดูแลอย่างระมัดระวังของเฉินจื่ออาน และคนอื่นๆ พริกของปีนี้จึงดูใหญ่กว่าปีที่แล้ว

ลู่ม่านหันกลับมา ดวงตาของนางจึงเป็นประกาย

“จื่ออาน นี้เป็นพริกที่พวกเจ้าปลูกมาหรือ”

เฉินจื่ออานยื่นหน้าเข้ามามอง “ใช่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าต้นนี้เป็นอะไร ถึงใหญ่กว่าปกติ”

“นี่คือพริกหยวก!” ลู่ม่านอุทานด้วยความดีใจ

“พริกหยวก?” เฉินจื่ออานไม่เข้าใจ

“พริกหยวกเป็นชื่อที่บ่งบอกว่าเป็นพริกที่สามารถนำมาใช้ทำอาหารได้ ความเผ็ดของมันค่อนข้างอ่อนกว่าพริกชนิดอื่น และรสชาติดีกว่าอ่อนกว่าด้วย”

“มีพริกชนิดนี้ด้วยหรือ?” เฉินจื่ออานประหลาดใจมากเช่นกัน “แต่ปีที่แล้วเราไม่มีพริกแบบนี้ แล้วมันออกมาได้อย่างไร”

ลู่ม่านพูดไม่ออก ผู้ชายกลุ่มนี้ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงเลย

“ข้าว่าช่างเถอะ ฝ่าบาทคงไม่ชอบพวกภาพวาดที่ผู้ชายซื่อบื้อเลือกอย่างแน่นอน” ลู่ม่านกล่าวด้วยสีหน้ารังเกียจ

“แล้วเจ้าคิดว่าให้อะไรดี” เฉินจื่ออานเอ่ยถาม

“จะมอบของขวัญก็ต้องให้ในสิ่งที่อีกฝ่ายชื่นชอบ! แล้วอะไรคือสิ่งที่ฝ่าบาทชอบที่สุดก็คือพืชผลที่ซือหนงซื่อเพาะปลูกออกมา? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คือโอกาสในวันเกิดของพระองค์ ให้พระองค์ได้เห็นผลงานของพวกเจ้า”

เฉินจื่ออานนิ่งคิดอยู่สักพัก “ผลงานของพวกข้าหรือ?”

ลู่ม่าน “...เจาะจง”

“การเก็บเกี่ยวพริกหรือ”

“ใช่แล้ว!” ลู่ม่านยิ้มกว้าง “สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ฝ่าบาทมอบให้พระองค์ในปีนี้คือโครงการเพาะปลูกพริก จากนั้นเจ้าอาจใช้ประโยชน์จากวันเกิดของฝ่าบาทแสดงให้เห็นถึงความสำเร็จของเจ้า”

ดวงตาของเฉินจื่ออานเป็นประกาย “เสี่ยวม่าน เจ้าเก่งมาก”

ดวงตาของพวกเขาคงหมดหนทาง “ไม่ใช่ว่าข้าฉลาด ...” แต่เพราะพวกเจ้าโง่เกินไป?

หลังจากที่เฉินจื่ออานได้รับการเตือนจากลู่ม่าน เขาก็รีบไปปรึกษากับเพื่อนร่วมงานของเขาทันที จากนั้นลู่ม่านกับหรูเฟิงและหรูอวี่ก็ดังขึ้นมา

ก่อนจะไปถึงหน้าประตูบ้าน เขาก็เห็นเถียนหวังซื่อยืนอยู่ตรงนั้นและมองไปรอบๆ

หรูเฟิงเร่งความเร็วและถามขึ้น “นายหญิงกลับมาแล้วหรือ”

ลู่ม่านเปิดบานหน้าต่างออก และลงจากรถ “เกิดอะไรขึ้น?”

“คนของตระกูลสงมาที่นี่…” บอกว่า “พวกเขาส่งจดหมายมา บอกว่าน้องสาวของนายท่านคลอดแล้ว”