ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 47

ทฤษฎีเกมในครั้งนี้ ในที่สุดก็จบลง ลู่ม่านแลกเปลี่ยนกับเงื่อนไขที่ไม่ชัดเจนอันนั้น เพื่อคืนศักดิ์ศรีอันสุดท้ายของบ้าน

แต่ก็เพิ่มคำตักเตือน หากเมื่อใดที่ต้องการตอบแทนเงื่อนไขแล้ว พวกเจ้าไม่ต้องลืม

ยังไงต่อไปเฉินจื่อคังก็ต้องเป็นขุนนาง จะไม่รักษาคำพูดไม่ได้ อีกอย่าง เฉินจื่อฉายพี่เป็นคนตรงคนนั้นก็ฟังอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ลู่ม่านจึงวางใจ

หลังจากพูดเสร็จแล้ว ทุกคนนัดหมายกันว่าพรุ่งนี้เช้าจะพากันไปยังในตำบล

เฉินจื่อฉายเดินออกไปส่งเฉินจื่ออานกับลู่ม่านกลับบ้าน

เฉินจื่อฟู่วิ่งตามออกมา พร้อมพูดขึ้นอย่างเอาใจว่า “จื่ออาน พี่รองก็ไปส่งเจ้า”

กับเรื่องนี้ เฉินจื่ออานไม่ได้ตอบสนองอะไร เพียงแค่พยักหัวเล็กน้อย แต่ตอนที่เดินออกไปจากประตูใหญ่ เขายังคงอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองแวบหนึ่ง แต่เมื่อมองเห็นหน้าประตูห้องหลักที่ว่างเปล่านั้น ยังไงเขาก็ยังคงผิดหวัง

รอเมื่อเหลือเพียงลู่ม่านกับเฉินจื่ออาน เฉินจื่ออานค่อยพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เสี่ยวม่าน ขอโทษด้วย ทำให้เจ้าต้องลำบากใจแล้ว”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดขอโทษข้า ที่ข้ายอมรับปาก ก็เพราะข้าอยากช่วยเจ้า ไม่เกี่ยวอะไรกับคนบ้านเฉิน และก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า แต่ว่าหากวันหนึ่ง เจ้าไม่คู่ควรให้ข้าช่วยเหลือแล้ว ถึงตอนนั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

ลู่ม่านพูดเหมือนอย่างความคิดของผู้หญิงในยุคใหม่ ไม่รู้ว่าเฉินจื่ออานจะฟังเข้าใจไหม แต่นางอยากที่จะพูดให้เขาฟังด้วยสัญชาตญาณ และหวังว่าต่อให้เขาไม่เข้าใจ ก็ขอให้ก็ได้คิดอยู่ในหัวสมอง

แต่หลังจากที่นางพูดเสร็จแล้ว เฉินจื่ออานกลับเอื้อมมือไปจับมือของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน งั้นต่อไปข้าจะพยายาม กลายเป็นคนที่เจ้าเชื่อถือได้ไปตลอด”

เขาฟังรู้เรื่อง ลู่ม่านพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า “จำไม่รู้สึกว่าข้าไม่เป็นกุลสตรีหรือ?”

“ไม่” เฉินจื่ออานส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ารู้ว่าเจ้ามีหลักการของตนเอง”

“ดังนั้นเมื่อกี้ตอนที่ข้าไม่พูดอะไร เจ้าก็ไม่พูดอะไร เจ้ารู้ว่าข้าไม่อยากช่วยแม่ของเจ้า เจ้าไม่โทษข้าหรือ?”

“บางครั้งแม่ของข้าก็ทำเกินไปแล้วจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น การช่วยนางก็ไม่ใช่เรื่องที่ในฐานะที่เจ้าเป็นลูกสะใภ้คนหนึ่งควรจะทำ นางมีลูกชายเยอะขนาดนั้น”

ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบนอยู่ในใจ ถึงแม้เขาจะไม่ได้โทษตนเอง แต่ในใจยังคงเต็มไปด้วยความคิดในความเป็นลูกผู้ชายแล้ว

ภายในใจของเขา จะต้องมีความรู้สึกว่าผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอ ต้องการคนปกป้อง ในฐานะที่ลู่ม่านเป็นผู้หญิงยุคใหม่อยากที่จะโต้เถียง แต่เมื่อคิดดูแล้วก็ช่างเถอะ

เฉินจื่ออานก็กำลังปกป้องตนเอง อีกอย่าง ผู้หญิงยุคใหม่เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชาย เมื่อตอนที่ควรอ่อนแอ ก็ต้องอ่อนแอ ไม่อย่างงั้นต่อไปจะไม่กลายเป็นหญิงแกร่งหรือ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ลู่ม่านจึงค่อยหันไปต้มน้ำอาบ

ตอนนี้อากาศยิ่งอยู่ก็ยิ่งหนาวแล้ว บ้านพังหลังนี้สถานที่อาบน้ำก็ไม่มี เช็ดตัวอย่างขอไปทีอยู่ภายในห้องที่หลังคาพังไปแล้วครึ่งหนึ่งนั้นทุกวัน

ลู่ม่านทำงานไปด้วย คิดถึงห้องอาบน้ำที่ทันสมัยและมีของใช้สอยสะดวกครบครันไปด้วย แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นขึ้นว่า ฝักบัวอาบน้ำของฉัน ครีมอาบน้ำของฉัน ห้องอาบน้ำของฉัน

เฉินจื่ออานที่อยู่ข้างนอก ขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน เป็นอะไรหรือ?”

“อ้อ…..” ลู่ม่านตกใจ พร้อมรีบพูดขึ้นว่า “เจ้าอยู่ข้างนอกทำไม?”

“มืดขนาดนี้ ข้ากลัวว่าเจ้าอยู่คนเดียวแล้วจะหวาดกลัว”

เจ้าคนซื่อบื้อ รู้จักละเอียดอ่อนด้วย เมื่อกี้ลู่ม่านหงุดหงิดกับที่นี่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ทันสมัยหายไปหมด ยังไงก็มีผู้ชายคนนี้ อบอุ่นยิ่งกว่ามีห้องน้ำเป็นสิบห้อง

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อมีเงินแล้วนางก็สามารถสร้างที่ดีได้