ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 479

ตรงหน้าไม่เหมือนกับแปลงผักที่เน่าแล้วเมื่อกี้

สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือต้นกล้าสีเขียวชอุ่ม ต้นกล้าเล็กๆกำลังโบกพลิ้วตามสายลม พยายามเติบโตอย่างเต็มที่

ฮ่องเต้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่คิดว่าเฉินซือหนงจะทำเร็วขนาดนี้นะ แค่สิบกว่าวัน ต้นกล้าก็โตแข็งแรงขนาดนี้แล้ว”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” เฉินจื่ออานพูด

หลี่ยวี่ที่อยู่ข้างๆก็ตะโกนขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เฉินจื่ออาน เจ้ากล้าดียังไง กล้าเอาของพวกนี้มาหลอกฝ่าบาท!”

เฉินจื่ออานได้ยินแล้ว ก็ทำท่าไม่เข้าใจ “คุณชายรองหมายความว่าอย่างไร? นี่ก็คือพริกหยวก? จะหลอกได้ยังไง?”

“พริกหยวกของเจ้าเน่าหมดแล้ว เจ้าเอาต้นกล้ามาจากไหน?” หลี่ยวี่ตะโกนอย่างไม่สนใจใคร

เฉินจื่ออานทำท่าเข้าใจทันที “คุณชายหลี่เป็นห่วงสถานการณ์ของกรมเกษตรมากเลยนะขอรับ?”

คำพูดของเฉินจื่ออาน ทำให้ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว หลี่ยวี่รีบอธิบายว่า “เจ้าหมายความว่ายังไง? ข้าแค่บังเอิญได้ยินมา”

เฉินจื่ออานยิ้มบางๆ “เรื่องของกรมเกษตร ขอเพียงคนภายในของกรมเกษตรเท่านั้นที่รู้ บังเอิญได้ยินมางั้นหรือ? นอกเสียจากว่า คุณชายหลี่เอาสายสืบของตัวเองไว้ในกรมเกษตร!”

“เจ้าพูดไร้สาระอะไรกัน!” หลี่ยวี่พูดอย่างโมโห

“กระหม่อมเป็นพยานให้ได้!” ทันใดนั้นจวงลี่จ้งก็เดินเข้ามา ในมือถือจดหมายไว้ “นี่คือคือจดหมายที่ใต้เท้าฉางกับใต้เท้าหลิวเขียนให้คุณชายหลี่……”

“ท่านป้า พวกเขาใส่ร้ายข้า!” หลี่ยวี่ลนลาน ไม่เรียกฝ่าบาท แต่กลับเรียกลุงแทน

ฮ่องเต้โกรธมาก “บังอาจ!” สะบัดมือของหลี่ยวี่ออก ฮ่องเต้สั่งกงกงที่อยู่ข้างๆ “เอาจดหมายนั่นมา!”

กงกงรีบไปรับมา แล้วยื่นให้ฮ่องเต้

ฮ่องเต้อ่านแล้วก็โกรธจนตัวสั่น “เจ้าดูเองสิ นี่มันคืออะไร?”

หลี่ยวี่ตกใจจนเหงื่อแตก รีบหยิบจดหมายขึ้นมาดู

วินาทีต่อมา เขาก็ตัวสั่นแรงขึ้น เจ้าโง่สองคนนั้น เขียนสารภาพแผนการของพวกเขาออกมาทั้งหมดเลยงั้นหรือ

สารภาพทั้งหมดแล้วก็เถอะ ยังโดนจวงลี่จ้งยึดมาอีก จวงชิ่งเฟิงเจ้าโง่นั่น ไหนว่าเขาตรวจสอบจวงลี่จ้งมาแล้วไง? ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้?

กำลังคิดอยู่นั้น ฮ่องเต้ก็ตะคอกอย่างโมโหว่า “ดูเสร็จหรือยัง? เจ้ายังอยากจะพูดอะไรอีก?”

“ท่าน……ฝ่าบาท! กระหม่อมโดนใส่ร้ายพ่ะย่ะค่ะ ใครจะรู้ว่าจดหมายฉบับนี้มาจากไหน?”

ฮ่องเต้เบื่อที่จะสนใจหลี่ยวี่แล้ว จึงพูดว่า “พวกเจ้า ลากตัวใต้เท้าฉางหลิวไปสอบสวนที่วัง ส่วนหลี่ยวี่ ขังอยู่ในจวนอ๋องหนิง ห้ามออกมาจนกว่าจะได้รับคำสั่ง!”

ว่าแล้ว ฮ่องเต้ก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกไปทันที

รอฮ่องเต้เดินออกไปแล้ว เฉินจื่ออานก็มองจวงลี่จ้ง “คุณชายจวง ทำไมเรื่องนี้ไม่ได้ยินท่านพูดเลย”

“ข้าก็เพิ่งได้ข่าวเมื่อกี้ ดังนั้นเลยรีบเอามา ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลอะไร เจ้ากังวลว่าหลี่ยวี่จะจนตรอกแล้วบอกตัวตนของน้องชายเจ้าออกมา เจ้าวางใจได้! เขาเป็นคนรักตัวกลัวตาย ถ้าเขาจะบอกก็คงบอกไปนานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขาต่อกรกับเจ้าก็เพราะอ๋องหนิง……”

เฉินจื่ออานก็ถึงวางใจ “ครั้งนี้ขอบใจคุณชายจวงมาก”

จวงลี่จ้งส่ายหน้า “ข้าทำแบบนี้ไม่ใช่เพื่อพวกเจ้าทั้งหมด แต่ก็เพื่อตัวข้าเองด้วย”

ทั้งสามคนเงียบลง ทันใดนั้นจวงลี่จ้งก็มองไปยังกระถางดอกไม้ข้างๆลู่ม่าน “นั่นมัน……”