ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 480

หลี่หว่านถิงไม่ได้สนใจในเรื่องนี้ “พี่รองข้าทำตัวเองทั้งนั้น เขาอยากพิสูจน์ตัวเองตลอดเวลา แม่ข้าก็เหมือนกัน ปล่อยให้เขาโวยวายอยู่นั่น ข้าว่านะ จะต้องมีสักวันที่ พี่รองข้าต้องโดนลงโทษหนักกว่านี้”

“ถุยๆๆ!” ข้ารับใช้ด้านหลังรีบพูดว่า “จวิ้นจู่ อย่าพูดอะไรที่ไม่เป็นมงคลสิเจ้าคะ พูดไม่ได้นะเจ้าคะ”

หลี่หว่านถิงกลอกตามองบน “เอาล่ะ ข้าไม่เชื่อเรื่องพวกนั้นหรอกนะ พี่รองข้ารังแกข้าตั้งแต่เด็กจนโต ข้าเห็นเขายังมีชีวิตอยู่ดีๆ”

ยากมากที่จะเห็นคนที่มีนิสัยตรงไปตรงมาอย่างหลี่หว่านถิงในครอบครัวแบบนี้

ลู่ม่านตลกกับคำพูดของนาง “ถ้าอารมณ์ไม่ดี ก็มาคุยกับข้าที่บ้านได้ ตอนนี้ข้าอยู่บ้านทุกวันก็เบื่อมากเหมือนกัน”

“อืม!” หลี่หว่านถิงพยักหน้า พนักงานร้านก็เอาอาหารมาพอดี หลี่หว่านถิงก็รีบพูดว่า “พี่ลู่รีบชิมเร็ว ข้าชอบกินอันนี้มากเลย!”

ลู่ม่านรีบมา ทั้งสองก็เริ่มกินอาหารกัน

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านก็เรียกให้ข้ารับใช้เอาของขวัญไปให้มู่หรงเซี่ย รอถึงตอนเที่ยง ข้ารับใช้ก็กลับมารายงาน ด้านหลังมีสาวรับใช้ของมู่หรงเซี่ยตามมาด้วย

“ฮูหยิน ฮูหยินของข้าใช้ให้ข้ามาขอบคุณสำหรับของขวัญเจ้าค่ะ”

ไม่คิดว่า มู่หรงเซี่ยจะมีมารยาทแบบนี้ นางเลยถามไปว่า “ฮูหยินเจ้าตอนนี้เป็นยังไงแล้วบ้าง?”

“ยังดีขอรับ” ข้ารับใช้พูดขึ้น “แต่ว่า นายท่านช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลาอยู่คุยกับฮูหยิน ฮูหยินอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ”

“นายท่านของเจ้าหรือ?” ลู่ม่านถาม

“ขอรับ! ศาลาว่าการมีเรื่องให้จัดการเยอะมาก! หลายครั้งก็ยุ่งจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ฮูหยินบอกว่า ก็ต้องยุ่งหน่อยเป็นธรรมดา!” พูดจบ เขาก็ยกมือกำหมัดพูดว่า “หากฮูหยินไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ข้าขอตัวลาขอรับ”

“ไปเถอะ!” ลู่ม่านพูด

รอข้ารับใช้ไปแล้ว ลู่ม่านก็นั่งคิดอยู่นานมาก ตามหลักแล้ว ตำแหน่งของเฉินจื่อคังน่าจะไม่ยุ่งขนาดนั้นนะ? งานของเขาว่างมากเลยนะ ทำงานอะไรของเขากันนะ?

คงไม่ได้ช่วยหลี่ยวี่วางแผนร้ายๆอะไรหรอกนะ? พอคิดได้แบบนี้ ลู่ม่านก็ระแวงขึ้นมาทันที

มู่หรงเซี่ยคงไม่เรียกให้ข้ารับใช้มาบอกพวกนี้กับนางโดยไม่มีสาเหตุหรอก ยังมีคำว่าไม่เป็นตัวของตัวเองอีก ดูท่าแล้ว คงจะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ

นางรีบลุกออกไปหาเฉินจื่ออาน แต่มาถึงหน้าประตู ลู่ม่านก็ชะงักฝีเท้า นางจะทำให้พวกนั้นตื่นตัวไม่ได้!

นึกได้แบบนี้ นางก็เรียกเหอฉวนมา “วันนี้เจ้าไปรับนายท่านกลับมานะ อีกอย่าง ข้าเห็นตอนนี้นายท่านเหนื่อยมาก ทุกวันตอนที่เจ้าไปรับนายท่านกลับมา ก็เปลี่ยนเส้นทางด้วยนะ ให้นายท่านได้เห็นบรรยากาศอื่นๆบ้าง จะได้ผ่อนคลาย”

“ขอรับ!” เหอฉวนตอบรับแล้วก็ออกไปทันที

หลังจากนั้น ลู่ม่านก็รอที่บ้านอย่างร้อนรน ขนาดข้าวกลางวันก็ไม่กินแล้ว ยังดีที่ถึงตอนบ่ายแล้ว เฉินจื่ออานกลับมาบ้านอย่างปลอดภัยสักที

ลู่ม่านรีบเล่าเรื่องที่มู่หรงเซี่ยมาบอกในวันนี้กับเฉินจื่ออาน “ข้าได้ยินว่าหลี่ยวี่ถูกฝ่าบาทโบยห้าสิบที เขาไม่พอใจ เกรงว่าจะใช้ฝีมือสกปรกทำร้ายเจ้า เจ้าต้องระวังหน่อยนะ”

เฉินจื่ออานรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก และเป็นห่วงลู่ม่านด้วย เขาจึงตัดสินใจว่า

“วันก่อนฝ่าบาทเห็นว่านางปลูกพริกได้สำเร็จ บอกว่าให้ข้าลาได้ครึ่งเดือน ตอนแรกข้าไม่อยากลา แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว ตั้งแต่เจ้าเริ่มบำรุงรักษาสุขภาพ ข้าก็ไม่มีเวลาอยู่กับเจ้าเลย งั้นใช้โอกาสนี้พักผ่อนที่บ้านไปสักช่วงก่อนแล้วกัน ถือว่าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้วกัน”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็ดีใจมาก “ดีเลย! เจ้าจะได้พักผ่อนด้วย”

พอตัดสินใจเสร็จแล้ว ตอนเย็นเฉินจื่ออานก็จัดแจงงานในมือของตัวเองทั้งหมด เช้าวันต่อมาก็เอาให้ผู้ช่วยของเขา

“เจ้าเอาไปให้ใต้เท้าหวัง เรื่องในกรมเกษตรต่อจากนี้ ให้ใต้เท้าหวังจัดการทั้งหมด”

ผู้ช่วยรับเอกสารมาแล้วก็เดินออกไป ลู่ม่านรออยู่ข้างนอกแล้ว