ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 481

วันนี้ เฉินจื่ออานใช้เวลาทั้งวันไปอย่างสับสนงงงัน ข้อตกลงอันแสนสุขแต่เดิมของทั้งสองก็มีอันต้องผ่านไปเช่นนี้เอง

รอจนถึงตอนค่ำ ในที่สุดลู่ม่านก็ทนไม่ไหว เอ่ยถามขึ้นว่า “จื่ออาน วันนี้ที่คุณชายจวงมา มีเรื่องยุ่งยากลำบากอะไรหรือไม่?”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า “ไม่นี่ ก็แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้าคิดวิธีหน่อยก็แก้ได้แล้ว”

ถึงกับไม่ยอมบอกนาง แปลว่าต้องเป็นเรื่องที่ยุ่งยากตึงมือพอสมควร เฉินจื่ออานถึงได้ไม่ยอมพูด และแน่นอนว่าจวงลี่จ้งก็ต้องไม่ยอมพูดเหมือนกัน

แต่ลู่ม่านก็ไม่ใช่คนที่จะยอมประนีประนอมอะไรง่าย ๆ วันรุ่งขึ้นในตอนเช้า นางก็ลอบสั่งหรูเฟิงไปประโยคหนึ่ง

“กุหลาบป่าต้นที่เราส่งกลับไปให้คุณชายจวงเมื่อสองสามวันก่อน ต้องมีความรู้ในการดูแลรักษาเป็นพิเศษ ข้าลืมบอกคุณชายจวงไปเลย วันนี้เจ้าช่วยไปที่คฤหาสน์ตระกูลจวง แล้วสอนคนสวนของที่นั่นสักหน่อยนะ”

หรูเฟิงถึงกับผงะ “เรื่องแบบนี้ ให้หรูอวี่ไปน่าจะเหมาะกว่านะเจ้าคะ?”

ลู่ม่านส่ายหน้า ก่อนจะลดเสียงลงอีก “ประเด็นสำคัญคือ ข้าอยากให้เจ้าไปสืบหามาว่าช่วงนี้คุณชายจวงกำลังยุ่งอะไรอยู่”

หรูเฟิงเข้าใจได้อย่างชัดเจนทันที “ท่านอยากสืบทราบสาเหตุที่ทำให้นายท่านกังวลใจใช่หรือไม่?”

ลู่ม่านไม่พูดอะไรอีก แต่หรูเฟิงก็เข้าใจเรียบร้อยแล้ว

“ข้าเข้าใจแล้ว ฮูหยินโปรดวางใจ ข้าจะต้องสืบจนกระจ่างอย่างแน่นอน”

พูดจบ นางก็เดินออกไป

ลู่ม่านมองส่งนางเดินห่างออกไปจนไกลลับตา ค่อยกลับไปที่ห้อง เฉินจื่ออานตื่นนอนแล้ว แต่ยังนั่งเหม่อลอยอยู่ข้างเตียง เมื่อเห็นลู่ม่านเดินเข้ามา เขาก็โบกมือให้นาง

“เสี่ยวม่าน มานี่สิ”

“มีอะไรรึ?” ลู่ม่านเดินเข้าไป มองเฉินจื่ออานด้วยแววตาสงสัย

เห็นเพียงในมือของเฉินจื่ออานถือจี้หยกชิ้นหนึ่งอยู่ ดูไปแล้วมีลักษณะเหมือนจี้หยกชิ้นที่ลู่ม่านเคยให้เฉินจื่ออานก่อนหน้านี้ แต่ติดที่ว่าหยกชิ้นนั้นเมื่อครั้งก่อน ได้แตกหักจนเสียรูปไปแล้ว

“ข้าส่งจี้หยกชิ้นนี้ไปซ่อมแล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นจี้หยกทรงครึ่งวงกลมสองชิ้น เดิมที ข้าคิดว่าพวกเราสองคนแบ่งเก็บไว้คนละชิ้น พอเอามาประกอบเข้าด้วยกันก็จะกลายเป็นวงกลมที่สมบูรณ์ แต่เพราะช่วงนี้ยุ่งเหลือเกิน ก็เลยลืมเอาออกมาทุกที วันนี้พอตื่นเช้ามา จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้เลยเอาออกมาดูเสียหน่อย เจ้าดูสิ เจ้าอยากได้ชิ้นไหน?”

ผู้ชายตรง ๆ ทื่อ ๆ อย่างเฉินจื่ออาน ถึงกับมีวันที่เกิดความรู้สึกละเอียดอ่อนแบบนี้กับเขาด้วย ลู่ม่านแอบรู้สึกประทับใจไม่น้อยเลยทีเดียว

ลู่ม่านเลือกหยิบสุ่ม ๆ มาชิ้นหนึ่ง ยิ้มแย้มพลางพูดว่า "ถ้างั้นครึ่งหนึ่งนี้เอาให้ข้า ส่วนครึ่งนั้นก็เอาให้เจ้า หากถ้าวันหนึ่งวันใดพวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว พอเห็นหยกชิ้นนี้ก็จะได้รู้ว่าเป็นเจ้า"

เฉินจื่ออานพยักหน้า กอดลู่ม่านแน่นแล้วพูดว่า "ทำไมพวกเราจะไม่อยู่ด้วยกันล่ะ? พวกเราจะต้องได้อยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างแน่นอน"

“อื้ม!”

หลังจากแบ่งกันสวมจี้หยก ทั้งสองก็ใช้เวลาหวานชื่นด้วยกันครู่หนึ่ง เฉินจื่ออานก็ลุกขึ้น

ระหว่างกินข้าว เฉินจื่ออานค่อยพูดขึ้นว่า “วันนี้ข้ามีงานต้องออกไปทำสักครู่ เที่ยง ๆ ถึงจะกลับ บังเอิญว่าช่วงเที่ยง ๆ เจ้าก็จะไปตรวจสอบใหม่พอดี พวกเราไปเจอกันที่หน้าร้านขายยาฉืออานเลยดีกว่านะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็ขมวดคิ้ว “จื่ออาน เจ้าจะไปไหนรึ?”

เฉินจื่ออานพูดแบบจงใจละส่วนสำคัญว่า “ไม่ได้ไปไหนหรอก แค่จะไปมอบหมายงานบางอย่างที่กรมเกษตรเท่านั้นเอง”

ลู่ม่านค่อยพยักหน้ารับ "ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับมาเร็วหน่อยล่ะ"

หลังจากที่เฉินจื่ออานออกไปแล้ว ลู่ม่านก็สั่งให้หรูอวี่มาจัดเก็บข้าวของ “จื่ออานจะกลับมาเที่ยง ๆ พวกเราไปตรวจสอบใหม่เสร็จ ไม่สู้ไปตกปลากันเถอะนะ!”

หรูอวี่มีนิสัยชอบเล่นสนุกอยู่บ้างนิดหน่อย พอได้ยินว่าจะได้ไปตกปลาก็อารมณ์ดีมาก

“ข้าได้ยินมาว่าในแม่น้ำซวงสุ่ยทางตอนใต้ของเมือง มีปลาอยู่มากมายทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ปลาของที่นั่นก็รสชาติอร่อยมาก เอามาปรุงเป็นน้ำแกงปลาน่าจะวิเศษมากเลยเจ้าค่ะ”

เถียนหวังซื่อที่อยู่อีกด้านได้ยินคำพูดนั้น ก็หัวเราะพลางพูดว่า “ฟังแม่นางหรูอวี่พูด ข้าแทบจะน้ำลายไหลเลยเจ้าค่ะ”

เสี่ยวหู่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็พยักหน้าเช่นกัน "แม่นางหรูอวี่ทำอาหารอร่อยมากเลยขอรับ"

หรูอวี่ยื่นมือไปลูบ ๆ ใบหน้าของเสี่ยวหู่ “อาหารที่ข้าทำต้องอร่อยอยู่แล้ว เจ้ารอข้ากลับมาก่อนนะ แล้วจะตุ๋นปลาตัวใหญ่ ๆ ให้เจ้ากินคืนนี้”