ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 482

แต่ไหนแต่ไรมา หรูเฟิงก็เป็นคนที่ชอบทำสีหน้าเย็นชาประดุจพญามัจจุราชอยู่แล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเหอฉวนก็เป็นพวกที่ไม่กลัวใครคนหนึ่งเช่นกัน

“นายท่านบอกว่า กลัวฮูหยินจะกังวลใจ จึงไม่ให้บอกฮูหยินขอรับ”

“ข้ารู้แล้วล่ะ ถ้าตอนนี้เจ้าไม่ยอมบอกข้า นั่นแหล่ะที่จะทำให้ข้ายิ่งกังวลใจ”

เหอฉวนก็คิดแบบนี้เช่นกัน จึงพูดออกมาอย่างหมดเปลือก

“เช้านี้นายท่านบอกว่าจะไปกรมเกษตร แต่พอออกมาแล้ว ก็ให้ข้าน้อยมาที่จวนอ๋องหนิง หลังจากนั้น ท่านก็บอกให้ข้ารออยู่ที่นี่ บอกว่าถ้าเที่ยงวันนี้เขายังไม่ออกมา ก็ให้ข้ากลับไปบอกฮูหยินว่า เขาไปช่วยอ๋องหนิงซ่อมเขื่อนแล้ว นี่ข้าน้อยก็กำลังจะกลับไป ท่านก็มาพอดี”

“แล้วสรุปว่าเฉินจื่ออานออกมาหรือยัง?” ลู่ม่านถาม

เหอฉวนส่ายหน้า "ไม่ขอรับ!"

ถึงเวลาแล้วก็ยังไม่ออกมา นั่นหมายความว่าเฉินจื่ออานไม่คิดจะรับข้อเสนอให้เข้ามาเป็นพวกของอ๋องหนิงแน่ ๆ หรือจะเป็นไปได้ไหมว่า อ๋องหนิงอาจจะทำอะไรเฉินจื่ออาน?

เมื่อได้ยินดังนั้น หรูเฟิงก็ก้าวขึ้นไปข้างหน้าตรง ๆ “ฮูหยิน ข้าจะไปช่วยนายท่านออกมาเอง”

ลู่ม่านคว้าตัวนางไว้ทันที พูดขึ้นว่า "เหลวไหล จวนอ๋องหนิงมันเป็นที่ที่เจ้าสามารถเดินเข้าเดินออกได้ตามใจรึ?"

“แต่ว่า นายท่าน...”

“ให้ข้าคิดหาทางดูก่อน!” ลู่ม่านพูดอย่างเคร่งขรึม

อันที่จริง ในใจของนางร้อนรนเสียยิ่งกว่าหรูเฟิงอีก แต่ ณ.เวลานี้ ยิ่งเป็นแบบนี้ นางก็ยิ่งต้องสงบนิ่งให้มาก ไม่อย่างนั้นแล้ว ไม่ใช่แค่จะช่วยเฉินจื่ออานไม่ได้ แต่ตระกูลเฉินทั้งหมดต้องถูกลากเข้าไปพัวพันด้วยแน่ ๆ

ขณะที่กำลังคิด รถม้าคันหนึ่งก็แล่นออกมาจากจวนอ๋องหนิง

ทันทีที่ลู่ม่านเห็นว่าเป็นรถของหลี่หว่านถิง ก็รีบพุ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว “จวิ้นจู่....”

เมื่อหลี่หว่านถิงเห็นลู่ม่านก็มีความสุขมากเช่นกัน รีบลงจากรถมาจับมือของลู่ม่านทันที "พี่ลู่ วันนี้พี่มาเยี่ยมข้าหรือ? แต่เวลานี้ไม่ค่อยเหมาะเลย ข้าอาจต้องออกไปข้างนอก..... "

“ไม่ใช่ ข้าแค่อยากมาถามว่าเจ้าเห็นจื่ออานหรือไม่?”

หลี่หว่านถิงตกตะลึง “พี่ลู่ ใต้เท้าซือหนงก็อยู่ที่บ้านของข้าด้วยหรือ? เรื่องนี้ข้าไม่ค่อยแน่ใจจริง ๆ ไม่สู้สั่งให้สาวใช้ของข้าไปช่วยพี่สอบถามข่าวคราวดูหน่อยน่าจะดีกว่า”

ขณะที่พูด เสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ถิงเอ๋อ เจ้ากำลังคุยกับใครน่ะ?”

หลี่หว่านถิงรีบดึงตัวลู่ม่านไปไว้ข้างหลัง ก่อนจะหันมายิ้มแล้วพูดว่า “ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะคุยกับพี่ลู่หน่อย เดี๋ยวข้ามานะเจ้าคะ”

“เจ้ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” พระชายาเฒ่าหนิงตะคอกเสียงดัง “ข้าบอกตั้งกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าไปมาหาสู่กับพวกที่พึ่งพาอาศัยไม่ได้พวกนั้น เจ้าก็ไม่ยอมฟัง! พี่รองของเจ้าถูกลงโทษจนต้องนอนอยู่แต่บนเตียงลุกไม่ได้เยี่ยงไร เจ้าลืมไปแล้วรึ?”

หลี่หว่านถิงแลบลิ้นใส่ “ท่านแม่ นั่นไม่ใช่ความผิดของพี่ลู่สักหน่อย”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของพระชายาเฒ่าหนิงก็น่าเกลียดจนแทบดูไม่ได้ คล้ายว่านางคงไม่คิดที่จะโต้เถียงอะไรกับหลี่หว่านถิงแล้ว จึงตะโกนไปยังตำแหน่งด้านหลังตรง ๆ ว่า “ใครก็ได้ รีบมาจับคนนอกที่บุกเข้ามาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

“ไม่นะ!” หลี่หว่านถิงรีบเข้ามากันลู่ม่านไว้ทันที “ท่านแม่ ข้ารู้ความผิดแล้ว ข้าจะไปกับท่านเดี๋ยวนี้ ท่านอย่าทำให้พี่ลู่ต้องเดือดร้อนเลย”

พูดจบ นางก็หันหลังเดินกลับไปทันที

ลู่ม่านทำได้แค่มองดูโอกาสเดียวที่จะช่วยนางได้เดินจากไปแบบตาปริบ ๆ

หรูเฟิงก็เริ่มวิตกกังวลขึ้นมาแล้ว “ฮูหยิน พวกเราควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”

ลู่ม่านบีบ ๆ วัตถุบางอย่างที่มีลักษณะแข็ง ๆ ในมือ นั่นเป็นของที่เมื่อครู่นี้ระหว่างที่หลี่หว่านถิงจะไป ได้แอบยัดใส่เข้ามาในมือของนางอย่างรวดเร็ว