ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 518

หลังจากที่รถม้าเข้ามาใกล้แล้ว ฮูหยินกั๋วกงก็ถูกประคองลงจากรถม้า แล้วเดินไปทำความเคารพฮ่องเต้

“หม่อมฉันขอถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ……”

“ฮูหยิน รีบลุกขึ้นเถิด!” ฮ่องเต้ทำท่าเหมือนประคอง

ฮูหยินกั๋วกงกลับคุกเข่าลงอย่างแน่วแน่ “ฝ่าบาท ขอหม่อมฉันได้พูดหน่อยเพคะ ถึงแม้เฉินจื่ออานจะผิด แต่หลายปีมานี้ เขาทำสิ่งดีๆเพื่อประชาชนจำนวนมาก หม่อมฉันขอฝ่าบาทละเว้นโทษเขาเถอะเพคะ”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็มองฮูหยินกั๋วกงอย่างแปลกใจ

นางจำได้ว่า เมื่อวานนางยังอยากให้ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานหย่ากันอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ?

ฮ่องเต้ก็สงสัยเหมือนกัน “ฮูหยินหมายความว่าอย่างไร?”

“ฝ่าบาท เมื่อครู่ตอนที่ท่านยังไม่มา หม่อมฉันได้รู้ชาวเมืองทุกคนพยายามจะช่วยเฉินจื่ออาน หม่อมฉันตกใจมาก มนุษย์หาใช่เทพ มีใครไม่เคยผิดพลาดบ้าง? แต่ว่า ถ้าแค่ความผิดนิดเดียวก็จะฆ่าขุนนางที่ซื่อตรง ต่อไปฝ่าบาทจะต้องเสียใจเพคะ!”

ฮ่องเต้ได้ยินแล้วก็ครุ่นคิด

ลู่ม่านมองฮูหยินกั๋วกงอย่างซาบซึ้งใจ นางยืนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่ร่างกายนางกลับเหมือนเปล่งประกายเจิดจ้าไปหมด

“เมื่อครู่ตอนที่หม่อมฉันมา ได้เจอกับสองคนนี้ เกรงว่าคงจะเป็นคนที่ฝ่าบาทต้องการ”

ว่าแล้ว เหอฉวนก็นำตัวเป๋าจ่างที่หายไปกลับมาได้ “ถวายบังคมฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ก้มหน้ามองสองคนที่คุกเข่าด้านล่าง ลู่ม่านรีบแนะนำ “ฝ่าบาท ท่านนี้คือเป๋าจ่างตำบลซวงสุ่ยเพคะ”

เป๋าจ่างขี้กลัว ตอนที่เหอฉวนหาเขาเจอ เหอฉวนก็เอาแต่พูดโน้มน้าวเขา ขนาดข่มขู่แล้วเขาก็ยังไม่ยอมมา

ถึงแม้จะมาแล้ว ก็ยังอยากจะหนีไป แต่โชคดีที่ระหว่างทางเจอรถม้าของฮูหยินกั๋วกง ฮูหยินกั๋วกงเข้าใจสถานการณ์แล้วก็รับรองกับเป๋าจ่างว่า จวนกั๋วกงจะต้องรักษาชีวิตของเขาให้ได้ เขาก็ถึงยอมตกลงมาเจอฮ่องเต้

ได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้ก็หันไปมองอ๋องหนิง “นี่คือเป๋าจ่างเหรอ?”

อ๋องหนิงพยักหน้า “ขอรับ!”

เขามองเป๋าจ่างด้วยสายตาข่มขู่ เป๋าจ่างรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่กล้าสบตากับเขา

“บอกเรื่องที่เจ้ารู้มาทั้งหมด!” ฮ่องเต้พูด

เป๋าจ่างพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ แท้จริงแล้ว สิบปีก่อน หลังจากที่อ๋องหนิงเริ่มช่วงต่อในการจัดการน้ำท่วมทางใต้ ก็เริ่มข่มขู่เป๋าจ่างให้ทำงานให้เขาแล้ว

ตอนแรก เป๋าจ่างไม่อยาก เขาเป็นเป๋าจ่างที่อยากช่วยกอบโกยประโยชน์ให้กับคนในตำบล

แต่ว่า อ๋องหนิงกลับเอาคนในบ้านเขามาข่มขู่!

สุดท้ายเขาก็ต้องยอม

เป๋าจ่างพูดถึงตอนสุดท้าย เขาก็เริ่มเสียใจ “ฝ่าบาท ตลอดสิบกว่าปีมานี้ กระหม่อมหลับไม่สนิทเลย กระหม่อมรู้สึกผิดต่อชาวบ้าน รู้สึกผิดต่อฝ่าบาท……”

ฮ่องเต้โมโหอย่างมาก “ตอนนี้บอกว่ารู้สึกผิด? หลายปีมานี้เจ้าก็สบายอยู่บนความทุกข์ของประชาชนเหมือนกัน เจ้าก็ใช้ได้อย่างสบายใจนี่?”

“ฝ่าบาท กระหม่อมไม่เคยใช้เลยพ่ะย่ะค่ะ!” เป๋าจ่างพูด “กระหม่อมไม่เคยใช้เงินนั้นเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเก็บไว้ในบ้านทั้งหมด ครั้งนี้กระหม่อมก็เอามาด้วย กระหม่อมเอาไว้ที่พักที่กระหม่อมพักอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้มองไปยังอ๋องหนิง “เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก?”

“ฝ่าบาท!” จนถึงตอนนี้แล้ว อ๋องหนิงยังทำท่าเหมือนตัวเองบริสุทธิ์ โดยเฉพาะต่อหน้าประชาชน

อ๋องหนิงเห็นหน้าปกบันทึกเล่มนั้นก็แทบทรุด

กงกงที่อยู่ข้างฮ่องเต้ก็รีบเอาสมุดมาถวายให้ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ดูจบแล้วก็โมโหอย่างมาก แล้วโยนสมุดให้อ๋องหนิงอย่างแรง

“เสียแรงที่ข้าไว้ใจเจ้า ข้าผิดหวังจริงๆ!”

“ฝ่าบาท!” อ๋องหนิงตะโกน “ฝ่าบาทฟังที่กระหม่อมอธิบายก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้ายังอยากอธิบายอะไรอีก?” ฮ่องเต้เตะเขาออกไป “ทหาร จับตัวอ๋องหนิงไว้”

ตอนแรกชาวบ้านยังสงสัยในคำพูดของลู่ม่าน แต่ตอนนี้กลับอึ้งกันไปหมด

“รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ!”

“ฝ่าบาท!” อ๋องหนิงตะโกนสุดเสียง “กระหม่อมมีอะไรจะพูดอีก……”

“ยังจะพูดอะไรอีก เจ้าไปพูดในคุกคนเดียวเถอะ!” ทุกคนพุ่งเข้าไปจับตัวอ๋องหนิงไว้

อ๋องหนิงเสียดายมาก ตอนแรกเขายังมีจวงลี่จ้งคอยช่วย แต่น่าเสียดายที่วันก่อน เพื่อกำจัดคนบ้านเฉิน เขาได้จับตัวจวงลี่จ้งขังไว้ ไม่คิดว่า ตัวเองกลับโดนกรรมตามสนอง ตอนนี้ เขาไม่มีคนที่พึ่งได้เลยสักคน

โดยเฉพาะ มองดูชาวบ้านรอบๆที่ตอนแรกยังเคารพเขาอยู่ ตอนนี้กลับมองเขาด้วยสายตาดูถูก อ๋องหนิงเสียใจมากจริงๆ

ตอนแรกคิดว่าพูดที่นี่ ก็เพื่อให้จวนกั๋วกงกับทุกคนในบ้านเฉินหน้าแตก

แต่กลับตรงกับคำพูดที่ว่า คิดร้ายกับผู้อื่น สุดท้ายย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง