ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 520

สีหน้าของฮ่องเต้แย่ลงไปอีก ตอนแรกแค่อ๋องหนิงคนเดียวเขาก็ตกตะลึงจะแย่แล้ว ไม่คิดว่าตั๊กแตนตำข้าวจับจักจั่น แต่หารู้ไม่ว่าด้านหลังยังมีนกกระจอกเหลืองอยู่ด้านหลัง

“หลี่ยวี่ เจ้าอธิบายมา” ฮ่องเต้โมโหจนชินชาไปแล้ว

“ท่านป้าฝ่าบาท ไม่ใช่แบบนั้นนะ!” หลี่ยวี่เริ่มทำตัวน่าสงสาร

“ทำไมเจ้าต้องหลอกล่อให้เฉินจื่อคังกลับบ้านไปหาครอบครัวด้วย? ไหนเจ้าว่าพวกเขาสองคนไม่ได้คุยกันเลยไง?”

“ท่านป้า!” หลี่ยวี่หาข้ออ้างอื่นไม่ได้แล้ว จึงยอมรับไปว่า “ข้าเลอะเลือนไปเอง เมื่อก่อนข้าไม่รู้จริงๆว่าซวนเหวินลี่ก็คือเฉินจื่อคัง เขาบอกว่าเขาชื่อซวนเหวินลี่ ข้าแค่เห็นว่าเขามีความสามารถดี จึงเลื่อนขั้นให้เขา ต่อมา ตอนข้ารู้ว่าซวนเหวินลี่ก็คือเฉินจื่อคัง ข้าอยากจะบอกกับฝ่าบาทท่าน แต่ไม่คิดเลยว่าในตอนนี้ พี่ใหญ่ของข้ามีความทะเยอทะยานที่โฉดชั่ว เพื่อจับหางจิ้งจอกของเขา ข้าต้องเปิดโปงพี่น้องเพื่อผดุงความยุติธรรม ข้าถึงได้คิดแผนการนี้ขึ้นมา……ท่านป้า เห็นแก่ที่ข้าทำเพื่อราชสำนัก ยกโทษให้ข้าด้วยเถิด!”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็หมดคำจะพูดจริงๆ อ๋องหนิงกับหลี่ยวี่สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน ขนาดเรื่องแบบนี้ยังแต่งออกมาได้

ฮ่องเต้ก็ไม่ได้โง่ คำพูดที่เต็มไปด้วยช่องโหว่ขนาดนี้ แต่เขากลับเลือกที่จะเชื่อ

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับภาพลักษณ์ของราชวงศ์ หลี่ยวี่เรียกนางว่าท่านป้า ฮ่องเต้จะจับทุกคนในจวนอ๋องหนิงทั้งหมดต่อหน้าชาวประชาก็ไม่ได้

เรื่องของหลี่ยวี่กับอ๋องหนิงแตกต่างกัน อ๋องหนิงขูดรีดเงินทองจากราษฎร ถ้านางไม่ทำอะไร ประชาชนจะปวดใจได้ แต่เรื่องของหลี่ยวี่ สามารถปกปิดได้ อย่าให้เรื่องนี้ใหญ่ไปมากกว่านี้เลย

“หลี่ยวี่ผิดจริง ผิดที่ช่วยผลักดัน แต่บ้านเฉินหลอกลวงกลับเป็นความจริง……”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็เหมือนถูกน้ำเย็นรดจากหัวลงสู่หัวใจ เยือกเย็นไปหมด

สังคมศักดินา เพื่อประโยชน์ส่วนตัว ฮ่องเต้จะไม่สนใจชีวิตของชาวบ้านแล้วเหรอ?

“ฝ่าบาท!” ลู่ม่านจึงเอาไพ่ใบสุดท้ายออกมา “ฝ่าบาท คุณชายหลี่พูดเท็จ ท่านได้เห็นสิ่งนี้แล้วจะเข้าใจเอง!”

นั่นเป็นเรื่องที่ลู่ม่านรู้มาจากอ๋องหนิงโดยบังเอิญ ที่จริงเรื่องนี้เป็นความลับ นางว่าจะรอให้ฮ่องเต้ปล่อยตัวเฉินจื่ออานพวกเขาก่อน นางค่อยไปคุยเองในวัง

แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ก็คงสนใจไม่ได้แล้ว ไม่ว่าเฉินจื่อคังจะเป็นตายร้ายดียังไง นางแค่อยากช่วยชีวิตของคนบ้านเฉินที่ไม่ได้กระทำผิดออกมาให้ได้!

ลู่ม่านเคยเห็นของสิ่งนั้นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ในนั้นเป็นเรื่องที่อ๋องหนิงรวบรวมหลักฐานที่หลี่ยวี่กับรัชทายาทร่วมมือกัน ในนี้ยังโยงไปถึงพี่ชายของจวงลี่จ้งด้วย

คิดว่า ถ้าวันนี้อ๋องหนิงไม่โดนจับก่อน รอคนบ้านเฉินตายแล้ว คนต่อไปที่เขาจะจัดการก็คงจะเป็นหลี่ยวี่สินะ?

เป็นไปตามที่คิดไว้ ฮ่องเต้ดูแล้วก็โกรธมาก

โกรธกว่าเรื่องที่อ๋องหนิงทุจริตเสียอีก นางพูดทันทีว่า “ทหาร จับตัวหลี่ยวี่ไว้!”

หลี่ยวี่ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาอึ้งไปหมด “ท่านป้า นี่มันเรื่องอะไรกัน? เมื่อกี้ท่านเชื่อข้าแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ฮ่องเต้ไม่มีทางพูดเรื่องที่หลี่ยวี่กับรัชทายาทคิดจะก่อกบฏออกมาตรงๆ ดังนั้นจึงพูดว่า “เมื่อกี้ข้ออ้างเจ้าฟังไม่ขึ้น เจ้ายังกล้าแก้ตัวอีก? นำตัวลงไป!”

ว่าแล้ว หลี่ยวี่ก็ถูกนำตัวลงไป

จากนั้นฮ่องเต้ก็มองไปยังทุกคนในบ้านเฉิน

“นำตัวทุกคนในบ้านเฉินลงไป รอการตัดสินใหม่ในวันพรุ่งนี้”

พูดจบ ฮ่องเต้ก็กลับหลังหันเดินออกจากลานประหาร

ลู่ม่านยังอยากจะพูดอะไร แต่ถูกฮูหยินกั๋วกงห้ามไว้ก่อน “ชิงเหยียน ฝ่าบาทเดินไปไกลแล้ว เกรงว่าพรุ่งนี้น่าจะรู้ผลนะ กลับรอที่บ้านดีไหม”

เฉินจื่ออานก็พยักหน้าให้กับลู่ม่าน “แบบนี้ก็ดีมากแล้วล่ะ”

ลู่ม่านก็ถึงพยักหน้า แล้ววิ่งไปหาเฉินจื่ออาน

“จื่ออาน เจ้าวางใจได้ ข้าจะหาวิธีช่วยเจ้าออกมาให้ได้”

“ได้เลย!” เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้ม

มองเฉินจื่ออานเดินจากไป ลู่ม่านก็รีบเรียกหรูอวี่ “ป้ายอาญาสิทธิ์ล่ะ? ข้าอยากเข้าวัง……”

“ฮูหยิน……” หรูอวี่พูดอย่างลังเล “ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังโกรธ ท่านรอข่าวก่อนเถอะนะเจ้าคะ?”

“นั่นสิ ชิงเหยียน” ฮูหยินกั๋วกงพูด

ลู่ม่านส่ายหน้า “ฝ่าบาทชอบเปลี่ยนความคิด ถ้ากลับคำพูดขึ้นมาจะทำยังไง? ไม่ได้ ข้าต้อง……”

ยังไม่ทันได้พูดคำว่าไป ลู่ม่านก็หน้ามืดเซล้มลงไป ยังดีที่หรูอวี่ประคองตัวนางเอาไว้ “ฮูหยิน ท่านไม่ได้พักผ่อนเลยใช่หรือไม่?”

“ไม่……” ยังพูดไม่ทันจบ ลู่ม่านก็เป็นลมสลบไปแล้ว

เฉินจื่ออานตกใจ ฮูหยินกั๋วกงรีบประคองลู่ม่านขึ้นรถไป

“ชิงเหยียนมีข้าดูแลอยู่ เจ้าวางใจได้!”

เฉินจื่ออานอบอุ่นหัวใจ นึกถึงเมื่อกี้ที่ฮูหยินกั๋วกงช่วยเขาพูด และฮูหยินกั๋วกงยังเป็นแม่แท้ๆของลู่ม่านอีก จึงรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

“ขอรับ!”

……

ลู่ม่านฝันอยู่นานมาก ในความฝัน ยังอยู่ในลานประหารเมื่อกี้ นางมองดูเฉินจื่ออานพวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตา หัวของทุกคนถูกฟันลงพื้นทั้งหมด

ลู่ม่านแทบเป็นบ้า นางกอดเฉินจื่ออานไว้แล้วร้องไห้ไม่หยุด ร้องจนน้ำตาแห้งแล้วก็ยังร้องไม่หยุด

นางตื่นขึ้นมาจากฝัน แล้วรีบลุกขึ้นมานั่ง

เสียงข้ารับใช้เซียงหยุนก็ดังขึ้นข้างๆ “คุณหนูฟื้นแล้วเหรอเจ้าคะ?”

ลู่ม่านกวาดตามองรอบๆ เห็นว่าตัวเองอยู่ในจวนกั๋วกง นางรีบถามว่า “ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ข้าหลับไปนานเท่าไหร่?”

เซียงหยุนรีบพูดว่า “ท่านนอนไปหนึ่งวันแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายของวันที่สองแล้ว ท่านหิวหรือเปล่าเจ้าคะ? ข้าจะไปเอาของกินมาให้ ท่านเพิ่งตื่น ทางที่ดี กินข้าวต้มที่ย่อยง่ายหน่อยจะดีกว่า……”

ลู่ม่านไม่รอนางพูดจบ ก็รีบพูดแทรกนาง

“จื่ออานล่ะ? เรื่องคดีเป็นยังไงแล้วบ้าง ตัดสินหรือยัง?”

ได้ยินดังนั้น ทันใดนั้นเซียงหยุนก็เงียบลง ต่อมาก็พูดอย่างลังเลว่า “ยังไม่ได้ข่าวเลยเจ้าค่ะ ฮูหยินบอกว่าข้างนอกมีนายท่านคอยจัดการอยู่ ท่านอยากให้ท่านพักผ่อนให้เต็มที่ ท่านรู้ไหม? ท่าน……”

“เจ้าหลอกข้า!” ลู่ม่านไม่เชื่อที่เซียงหยุนพูด

“เมื่อกี้เจ้ากะพริบตา เจ้าต้องหลอกข้าแน่ๆ ฝ่าบาทมีรับสั่งแล้วใช่หรือไม่? เจ้าบอกข้ามานะ?”

“ไม่มี ไม่มีเจ้าค่ะ” เซียงหยุนยังคงยืนหยัด ลู่ม่านกลับโยนของบนเตียงออกไป “เจ้าจะพูดไม่พูด!”

เซียงหยุนลังเล ลู่ม่านก็โยนของไปอีก เซียงหยุนก็ถึงห้ามนางไว้อย่างแตกตื่น

“คุณหนู คดีเริ่มตัดสินไปแล้วจริงๆ วันนี้ตอนเช้า ในวังมีข่าวออกมาว่า ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ประหารเฉินจื่อคัง ครอบครัวเฉินจื่อฉายไม่ได้เป็นนักธุรกิจ ครัวครบรสจึงถูกปิดไป ถูกไล่ออกจากเมือง เฉินจื่ออาน เฉินจื่อฟู่เป็นข้าราชการรู้กฎหมายแต่กลับทำผิดกฎหมาย เนรเทศสามพันลี้เจ้าค่ะ”

เนรเทศสามพันลี้……

ถูกเนรเทศสามพันลี้ พื้นที่ที่ถูกเนรเทศส่วนใหญ่จะเป็นพื้นที่รกร้าง แห้งแล้งหรือไม่ก็หนาวจัด ไม่แตกต่างอะไรกับโทษประหารเลย

นางผลักเซียงหยุนออก แล้วรีบวิ่งลงจากเตียง

“ข้าจะไปกับจื่ออาน!”