ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 523

ไม่ว่าลู่ม่านจะถามอย่างไร นางก็บอกเพียงแค่ว่าตอนที่หรูเฟิงได้รับบาดเจ็บ เหอฉวนคอยดูแลนางเป็นอย่างดี

ลู่ม่านก็คล้าย ๆ ว่าจะเข้าใจได้ชัดเจนดีแล้ว ดูเหมือนว่าการที่นางร่วมเดินทางไปกับเหอฉวนเพื่อไล่ตามเฉินจื่ออานครั้งนี้ ไม่แน่ว่าอาจช่วยเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างหรูเฟิงกับเหอฉวนให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นก็ได้!

หลังจากผ่านไปหลายวัน ในที่สุดก็ได้ยินข่าวดีบ้างแล้ว

ลู่ม่านโบกไม้โบกมือ แล้วพูดว่า "วันนี้พวกเราออกไปเดินซื้อของกันเถอะ!"

ช่วงหลายวันมานี้ หรูอวี่ก็เบื่อแทบแย่แล้วเหมือนกัน เมื่อได้ยินลู่ม่านพูดแบบนี้ก็ยิ้มร่าออกมาทันที “ดีเลยเจ้าค่ะ เผอิญข้าก็อยากจะไปซื้อผ้าฝ้ายกลับมา เตรียมตัดเสื้อผ้าไว้ให้คุณชายน้อยของพวกเราอยู่พอดี”

“เร็วขนาดนี้เชียว?” ลู่ม่านรู้สึกอยู่เสมอว่าเวลาตั้งแปดเดือนมันยังเร็วเกินไป

“ไม่เร็วหรอกเจ้าค่ะ พวกเราค่อย ๆ ทำไป แบบนั้นจะสบายกว่าหน่อย คุณชายน้อยก็ใส่แล้วสบายตัวดีด้วย”

พอลู่ม่านลองคิดดู ก็รู้สึกว่ามีเหตุผลทีเดียว เป็นเพราะนางเคยชินกับโลกยุคปัจจุบัน จนลืมไปว่าทุกสิ่งในยุคโบราณต้องพึ่งพาเรี่ยวแรงตัวเองทั้งหมด

“งั้นก็ไปกันเถอะ! วันนี้ข้าจะปล่อยให้เจ้าซื้อจนหนำใจเลย!” ลู่ม่านพูดพลางหัวเราะ

เมื่อฮูหยินกั๋วกงได้ยินว่าลู่ม่านจะออกไปเดินซื้อของ ก็ดีใจมาก นางยังนึกกังวลอยู่ว่าลู่ม่านจะเอาแต่ หงอยเหงาเศร้าซึมจนไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้  เมื่อเห็นว่านางสดชื่นร่าเริงขึ้นอย่างรวดเร็วแบบนี้ ก็รู้สึกปิติยินดีมากจริง ๆ

“ข้างนอกคนเยอะ พาเซียงหยุนกับหรูอวี่ไปด้วย ถ้าเหนื่อยแล้วก็รีบกลับมาล่ะ” ฮูหยินกั๋วกงสั่ง

“เจ้าค่ะ!” ลู่ม่านตอบรับด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่ทั้งสามออกไปแล้ว ก็ตรงไปยังร้านทำผ้า

เมื่อมาถึงร้านทำผ้า ลู่ม่านก็อดนึกถึงร้านทำผ้าของตระกูลสงร้านนั้นไม่ได้

“ตอนนี้ร้านทำผ้าของตระกูลสงร้านนั้นเป็นอย่างไรบ้างแล้วรึ?” ลู่ม่านถาม

เมื่อได้ยินคำถามนี้ หรูอวี่ก็อดกัดฟันก่อนจะตอบกลับไปไม่ได้ “แน่นอนว่าไม่มีอีกต่อไปแล้วเจ้าค่ะ นับตั้งแต่นายท่านเตือนพวกเขาไปเมื่อคราวนั้น ธุรกิจในร้านทำผ้าของพวกเขาก็ย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ

ประเด็นหลัก ๆ เป็นเพราะเมื่อก่อนพวกเขาชอบปอกลอกคนอื่นเพื่อให้ตัวเองร่ำรวย ทำเรื่องชั่วช้าเอาไว้ไม่น้อย เลยทำให้ไม่มีใครอยากซื้อหาด้วยเป็นธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาต่อมา คนเล่าลือกันว่าเพื่อจะช่วยนายท่านตระกูลสงนั่นออกมาจากคุก ตระกูลสงจึงทุ่มเงินไปเป็นจำนวนมาก ร้านค้าหลายแห่งในเมืองหลวงต่างก็ปิดตัวลงจนหมด ตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าคงจะกลับไปที่อำเภอเฟิงหนานแล้วด้วยกระมัง? "

ในที่สุดก็ได้ยินข่าวผลกรรมของคนที่ทำชั่วได้ชั่วมาเข้าหูสักที ลู่ม่านพยักหน้ารับรู้

หรูอวี่ยังถอนหายใจต่ออีกเฮือก "ติดอยู่แค่ว่า ร้านครัวครบรสของพี่ใหญาของนายท่านก็ไม่มีแล้วเหมือนกัน..... "

อารมณ์ดี ๆ ของลู่ม่านพลันสะดุดค้างไปชั่วขณะ เซียงหยุนที่อยู่ข้าง ๆ รีบผลักเตือนหรูอวี่ทันที หรูอวี่รีบพูดขึ้นอย่างร้อนรนว่า “แต่ตอนนี้พวกนายท่านใหญ่ก็ทำได้ดีมากนะเจ้าคะ กลับไปเปิดครัวครบรสที่อำเภอเฟิงหนานก็ดีเหมือนกัน!”

ลู่ม่านไม่พูดอะไรอีก ทั้งหมดตรงไปที่ร้านทำผ้า

หรูอวี่เลือกผ้าสำหรับตัดชุดเด็กผู้ชายไว้ไม่น้อย แต่ลู่ม่านกลับรู้สึกว่าเด็กในท้องอาจจะเป็นเด็กผู้หญิงก็ได้ ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงยิ่งต้องเอาใจใส่มากกว่า

จากนั้นก็สั่งให้เซียงหยุนไปเลือกซื้อผ้าที่เด็กผู้หญิงชอบไว้ด้วยจำนวนหนึ่ง เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่ได้ขัดสนเงินทองอยู่แล้ว เตรียมพร้อมเอาไว้ก่อนก็ไม่เสียหลาย

หลังจากเลือกผ้าเสร็จ เดิมทีก็คิดว่าจะกลับเลย แต่จู่ ๆ ลู่ม่านกลับพูดขึ้นว่า “ไม่สู้เราไปดูที่ร้านครัวครบรสกันหน่อยเถอะนะ!”

หรูอวี่คิดว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองพูดผิดไปแล้ว จึงรีบขอโทษทันที “ฮูหยิน ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า ที่พลั้งปากจนทำให้ท่านเสียใจ ครัวครบรสไม่มีอีกต่อไปแล้ว เราก็อย่าไปดูอีกเลยนะเจ้าคะ”

“นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เป็นข้าที่อยากไปดูด้วยตาของตัวเองเฉย ๆ” ลู่ม่านพูด

หรูอวี่กับเซียงหยุนหันไปมองหน้าประสานสายตากันแวบหนึ่ง ค่อยตามลู่ม่านเข้าไปในตัวเมือง

ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่ครัวครบรสรุ่งเรือง ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ผู้คนพลุกพล่านคึกคักอย่างยิ่ง ในแต่ละวัน ๆ จะมีคนมาอุดหนุนกันอย่างคับคั่ง ต่อแถวยาวเหยียดเพื่อรอกินหม้อไฟ

แต่ตอนนี้หลังจากที่พวกเฉินจื่อฉายย้ายออกไป สถานที่แห่งนี้ก็เหี่ยวเฉาเปล่าเปลี่ยวอย่างยิ่ง

ลู่ม่านล้วงกุญแจออกมาจากอกเสื้อ ยื่นส่งให้เซียงหยุน "ไปเปิดประตูเถอะ"

ขอแค่คนยังอยู่ ทุกอย่างล้วนสามารถเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ

ทั้งสามคนยุ่งวุ่นวายกันอยู่สองวันติด ทุกวันล้วนออกบ้านตั้งแต่เช้าตรู่กลับจนดึกดื่น ในวันที่สองช่วงเย็น ๆ ขณะที่ทั้งสามคนเพิ่งจะกลับไป ก็เห็นฮูหยินกั๋วกงพาโมโม่มายืนรออยู่ที่หน้าประตู

“ช่วงสองวันมานี้พวกเจ้ายุ่งอะไรกันอยู่น่ะ? ชิงเหยียน สุขภาพของเจ้าไม่ค่อยจะดีนัก ต้องใส่ใจสุขภาพตัวเองให้มาก ๆ หน่อยสิ!”

ลู่ม่านยิ้มแล้วพูดว่า “ลูกของข้าจะต้องเข้มแข็งเหมือนกับแม่ของเขาอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ ถ้าแค่เพราะไม่ทันระวังนิดหน่อยก็ไปเสียแล้ว นั่นแสดงว่าเขาไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกของข้า”

“ฮูหยินกั๋วกง ท่านวางใจเถิดเจ้าค่ะ มีข้ากับหรูอวี่คอยดูแล ไม่มีทางปล่อยให้คุณหนูต้องเหน็ดเหนื่อยแน่นอนเจ้าค่ะ” เซียงหยุนก็รีบเสริมอีกประโยค

“สรุปว่าพวกเจ้ากำลังยุ่งอะไรอยู่กันแน่?” ฮูหยินกั๋วกงถามด้วยความสงสัย

เวลานี้ลู่ม่านค่อยนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนี้จะดีจะชั่วนางก็เป็นถึงคุณหนูแห่งจวนกั๋วกงแล้ว เพื่อไม่ให้พ่อแม่เป็นกังวล นางจึงเล่าการตัดสินใจของตัวเองออกไปให้ทุกคนรู้

ทั้งยังมีการวางแผนไว้แล้วเรียบร้อย เผื่อว่าพ่อแม่อาจจะตั้งคำถาม

คิดไม่ถึงว่า ฮูหยินกั๋วกงฟังจบ นางไม่ตั้งคำถามอะไรเลยแม้เพียงครึ่งคำ พูดแค่ว่า “ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ควรไปทำเองนะ ร้านนั้นใหญ่โตตั้งขนาดนั้น พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้สาวใช้ในจวนไปช่วยด้วยสักจำนวนหนึ่ง” พูดจบ ก็ตบ ๆ ที่หลังมือลู่ม่านเบา ๆ

“ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ต่อให้สุขภาพแข็งแรงดี ก็ควรใส่ใจให้มาก ไม่ควรทำอะไรที่เหนื่อยเกินไป”

หัวใจของลู่ม่านพลันอุ่นซ่านขึ้นมาทันที "ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านแม่"

วันรุ่งขึ้น ฮูหยินกั๋วกงก็สั่งให้คนจัดสรรสาวใช้ในจวนครึ่งหนึ่งออกมาให้จริง ๆ ทั้งหมดล้วนถูกส่งไปช่วยงานที่ร้าน

คนกลุ่มใหญ่ ๆ ยุ่งวุ่นวายกันเกือบครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็จัดเตรียมทุกอย่างที่นี่จนพร้อมสรรพ ลู่ม่านเขียนรายการที่ต้องใช้ แล้วสั่งให้เซียงหยุนออกไปซื้อวัตถุดิบ

ส่วนนางก็เขียนประกาศอีกฉบับ เพื่อเปิดรับสมัครสาวใช้กับแม่ครัว