ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 525

เมื่อได้ยินคำถามของจวงลี่จ้ง ลู่ม่านแค่ตัวแข็งทื่อไปชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“ดูท่าแล้ว เหมือนว่าทางหลี่ยวี่จะเกิดเรื่องแล้วสินะ?”

“ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้จับกุมทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลี่ยวี่ไปหมดแล้ว ในนั้นยังรวมไปถึงหัวหน้าบ้านตระกูลจวงของพวกเราด้วย นี่เจ้าทำอะไรลงไปกันแน่? จะถูกลากเข้าไปพัวพันด้วยหรือไม่?”

“ข้าก็แค่หาโอกาสดี ๆ ไปขอให้ลูกศิษย์ของข้าเตรียมหม้อไฟถวายฝ่าบาท แล้วเล่าเรื่องซุบซิบที่น่าสนใจให้พระองค์ฟังอีกสามสี่ประโยคก็แค่นั้นเอง เรื่องที่หลี่ยวี่สมคบคิดกับรัชทายาท รวบรวมกองกำลังทหารไว้ทางตอนเหนือจนพร้อมแล้ว ย่อมไม่มีฮ่องเต้องค์ไหนยอมปล่อยคนที่กระหายหมายปองแผ่นดินของพระองค์ไปหรอก ต่อให้เป็นฮ่องเต้ของเราก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น! กลับกัน ข้ายังไม่ได้แสดงความยินดีกับเจ้าด้วยซ้ำ ครั้งนี้พี่ใหญ่ของเจ้าไม่มีทางหนีโทษตายพ้นแน่ ในที่สุดเจ้าก็นับว่าได้ทุกอย่างที่เป็นของเจ้ากลับคืนมาแล้วล่ะ”

ริมฝีปากบางของจวงลี่จ้งขยับเม้มจนเป็นเส้นตรง “เจ้าก็รู้ดีว่าข้าไม่เคยพิสมัยของอะไรพวกนั้นมาก่อนเลย”

ลู่ม่านไม่พูดอะไรอีก นางรู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดกับเขาเมื่อครั้งก่อนมันชัดเจนมากแล้ว

จวงลี่จ้งเห็นว่านางไม่ตอบอะไร ทั้งยังไม่พูดอะไร ก็จงใจเปลี่ยนเรื่องคุย "ส่วนเรื่องของอ๋องหนิงเรื่องนั้น ข้าได้เตรียมหนังสือคำร้องจากประชาชนนับหมื่นไว้พร้อมแล้ว ทั้งยังส่งมอบให้กับเจ้าเมืองที่ดูแลประจำท้องถิ่นแล้วด้วย ระหว่างที่ข้ากลับมา เขาก็ส่งมันขึ้นไปให้กับทางราชสำนักแล้ว ในช่วงสองวันนี้ก็คงจะมีผลการตัดสินออกมาแล้วล่ะ"

“ขอบคุณมาก!” ลู่ม่านตอบรับ

จวงลี่จ้งพยายามอดทน แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว พูดโพล่งขึ้นมาอีกครั้งว่า “พวกเขาสมควรตายก็จริง แต่ตอนนี้เจ้าท้องอยู่นะ ทางที่ดีอย่าไปปะทะแบบตาต่อตาฟันต่อฟันกับพวกเขาตรง ๆ เลย ดูแลร่างกายตัวเองให้ดีถึงจะสำคัญที่สุด ถ้ามีอะไรก็สั่งคนให้มาบอกข้าก็ได้ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้...."

“หลังจากนี้ข้าไม่ทำอีกแล้วล่ะ!” ลู่ม่านตัดบทคำพูดที่ว่าพร้อมจะช่วยเหลือของจวงลี่จ้งชนิดสีหน้าไม่เปลี่ยน “ถ้าพวกเขาตายแล้ว ในอนาคตจากนี้ข้าก็คงจะไม่มีศัตรูที่ไหนอีกแล้วล่ะ”

ถูกปฏิเสธง่าย ๆ แบบนี้ในประโยคเดียว

จวงลี่จ้งถึงกับในหัวขาวโพลน ทำได้แค่พยักหน้าตอบรับ "ได้ เช่นนั้นก็ดี"

..............

สามวันต่อมา ก็มีข่าวออกมาจากราชสำนักว่าอ๋องหนิงถูกฮ่องเต้ตัดสินโทษด้วยการประหารชีวิตตามคาด ในเวลาเดียวกัน ข่าวของหนังสือคำร้องจากประชาชนก็แพร่กระจายออกไปราวกับไฟลามทุ่ง ทุกคนต่างชื่นชมการกระทำของฝ่าบาทที่ทรงปฏิบัติตามความคิดเห็นของราษฎร

เรื่องในครั้งนี้ ยิ่งทำให้ความสำคัญของฮ่องเต้ในจิตใจของประชาชนลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เดิมทีมันก็เป็นอย่างนี้มาโดยตลอดนั่นแหล่ะ ในใจของประชาชน ฮ่องเต้คือใคร เป็นชายหรือหญิง แท้จริงแล้วสำหรับประชาชนนั้น มันไม่ได้มีผลกระทบอะไรเลยสักนิด

ขอแค่เป็นฮ่องเต้ที่สามารถทำให้ประชาชนมีชีวิตที่ดีได้ นั่นก็คือฮ่องเต้ที่ดีของพวกเขา

คนที่อยู่ในลานประหารกับอ๋องหนิงยังมีหลี่ยวี่ แน่นอนว่ารวมไปถึงพวกคนที่ร่วมทำเรื่องชั่วร้ายกับหลี่ยวี่ ก็ไม่มีโอกาสรอดพ้นไปได้ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นย่อมรวมไปถึงพี่ชายของจวงลี่จ้งด้วย

ส่วนจวงลี่จ้งนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะเคยช่วยงานอ๋องหนิงมาก่อนก็จริง แต่เป็นเพราะความจับพลัดจับผลูที่ครั้งก่อนหลังจากเกิดเรื่อง อ๋องหนิงจับเขาไปกักบริเวณไว้ ซึ่งเรื่องนี้เองที่ทำให้จวงลี่จ้งรอดพ้นจากความผิดทุกอย่าง บวกกับหนังสือคำร้องจากประชาชนในครั้งนี้ ก็เป็นจวงลี่จ้งที่ทุ่มเททั้งแรงใจแรงกายลงไปไม่น้อย จึงสามารถดึงตัวออกมาได้สำเร็จ

อ๋องหนิงคงจะคิดไม่ถึงแน่ ว่าวันหนึ่งเขาจะได้เข้าสู่ลานประหารพร้อมหนามยอกอกของตัวเองแบบนี้ เรียกว่าต่อให้ต้องเดินบนเส้นทางสู่ปรโลก สองคนนี้ก็ยังได้ร่วมทางเดินไปด้วยกันอีก

นี่คงไม่มีอะไรที่มันน่าหดหู่ใจไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ!

วันนั้น แสงแดดเจิดจ้าไม่เลว ลู่ม่านตื่นแต่เช้ามาก็เปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าชุดที่ตัวเองชื่นชอบ ตั้งใจไปดูการประหาร

มีคนที่มามุงดูที่ลานประหารเยอะกว่าตอนที่พี่น้องตระกูลเฉินถูกตัดสินประหารชีวิตครั้งก่อนมาก ลู่ม่านยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ได้เห็นอ๋องหนิงกับหลี่ยวี่ถูกผูกติดอยู่กับแท่นตัดศีรษะ มีเพชฌฆาตยืนอยู่ข้างหลัง

ผู้คนที่แต่ก่อนนี้เคยรักใคร่เทิดทูนอ๋องหนิง พอได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงภายใต้หน้ากากเสแสร้งจอมปลอมของอ๋องหนิงเข้า ก็มีหลายคนที่รับไม่ได้ เริ่มขว้างปาก้อนหินใส่อ๋องหนิงอย่างบ้าคลั่ง

มีหินที่ค่อนข้างใหญ่ก้อนหนึ่งขว้างไปกระแทกโดนหน้าผากของอ๋องหนิง อ๋องหนิงเงยหน้าขวับมองไปยังทิศทางนั้น จึงได้เห็นลู่ม่านที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเข้าพอดี

นางกำลังยิ้ม เป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับอ๋องหนิงในวันนั้นที่แค่สลับตำแหน่งกันในวันนี้ ใช่! มันคือรอยยิ้มที่เป็นสุขยามได้เห็นความทุกข์ของคนอื่น

นางแค่อยากจะมายิ้มแย้มอย่างเป็นสุข ในขณะที่ได้เห็นอ๋องหนิงต้องตายอย่างเป็นทุกข์ นางใจคอคับแคบขนาดนั้นเชียวล่ะ