ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 526

เวลานั้น นางมักรู้สึกคัดค้านในใจทุกครั้ง แต่ตอนนี้นางหวังจริง ๆ ว่าเฉินจิ่ออานจะกลับมาได้ แน่นอนว่านางย่อมไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งขนาดนั้น แล้วยอมรับการปกป้องของเขาได้อย่างสบายใจ

จวงลี่จ้งเห็นว่าขอบตาของนางแดงเรื่อน้อย ๆ ยังคิดอยู่ว่านางคงฟังเข้าหูแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า วินาทีต่อมาลู่ม่านกลับส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “ไม่จำเป็นหรอก คุณชายจวง ข้าสามารถปกป้องตัวเองได้”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดกันอยู่ เด็กรับใช้ของจวงลี่จ้งก็เบียดตัวฝ่าฝูงชนเข้ามา แล้วตรงรี่เข้าไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของจวงลี่จ้ง

เมื่อเห็นดังนั้น ลู่ม่านก็พูดว่า “ในเมื่อคุณชายจวงมีธุระที่ต้องทำ ก็ไปทำธุระเถอะ ข้ากับหรูอวี่จะไปร้านครัวครบรสแล้วล่ะ!”

จวงลี่จ้งอ้า ๆ หุบ ๆ ปาก เดิมทีทำท่าเหมือนว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคำพูดมาจนถึงริมฝีปาก กลับยอมแพ้ไปในที่สุด

หลังจากมองส่งทั้งสองคนจากไป จวงลี่จ้งค่อยรีบหันไปพูดกับเด็กรับใช้ว่า "รีบพาข้าไปดูเดี๋ยวนี้"

............

หลังเบียดฝ่าฝูงชนออกมาได้ หรูอวี่ก็ยังครุ่นคิดอะไรในใจอย่างหนักหน่วงไม่หยุด นางติดตามลู่ม่านมานานขนาดนี้แล้ว ถึงกับมองไม่ออกว่าคุณชายจวงมีใจรักใคร่ผูกพันต่อฮูหยินของพวกเขามาโดยตลอด!

แต่ว่า พอคิด ๆ ดูแล้วก็เห็นจะจริงอยู่

ฮูหยินของพวกเขาเก่งกาจยอดเยี่ยมขนาดนี้ จะถูกใครมารักใคร่ชอบพอเข้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“กำลังคิดอะไรอยู่รึ?” ลู่ม่านขัดจังหวะภวังค์ความคิดของนาง

หรูอวี่รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา พูดขึ้นว่า “ฮูหยิน เช้านี้ท่านก็เหนื่อยมากแล้ว ไม่สู้วันนี้รีบกลับบ้านเร็วหน่อย ไม่ต้องไปที่ร้านแล้วดีกว่านะเจ้าคะ”

“จะทำแบบนั้นได้อย่างไรล่ะ?” ลู่ม่านค้าน “เมื่อครู่ข้าเพิ่งจะบอกลูกไปว่าต้องเข้มแข็ง แน่นอนว่าข้าสมควรต้องทำตัวให้เป็นแบบอย่าง ไม่อาจปล่อยให้ลูกดูถูกข้าได้”

หรูอวี่พูดไม่ออกอย่างหนัก "เด็กยังเล็กอยู่ จะรู้ได้อย่างไรกันเจ้าคะ?"

“เอาเป็นว่ารู้ก็แล้วกันน่า” ลู่ม่านให้เหตุผลแบบข้าง ๆ คู ๆ หรูอวี่ก็จนปัญญากับนางแล้วจริง ๆ

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน รถม้าก็พลันโยกส่ายปัดป่ายไปมา หรูอวี่รีบเปิดม่านขึ้นแล้วร้องถามคนขับว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

คนขับรถม้าก็ตื่นตกใจไม่ต่างกัน พูดว่า "ม้าที่อยู่ข้างหน้าถูกทำให้ตกใจขอรับ"

หรูอวี่มองตามเสียงไป ก็เห็นว่ามีรถม้าคันหนึ่งอยู่ข้างหน้าจริง ๆ พอมองดูอีกครั้ง นั่นไม่ใช่รถม้าที่จวิ้นจู่หว่านถิงแห่งจวนอ๋องหนิงมักใช้อยู่ประจำหรอกหรือ?

“ดูเหมือนจะเป็นจวิ้นจู่หว่านถิงนะเจ้าคะ?” หรูอวี่พูด

ลู่ม่านก็ยกม่านขึ้นดูด้วย จึงทันได้เห็นรถม้าของหลี่หว่านถิงวิ่งผ่านหน้ารถม้าของพวกนางไปอย่างรวดเร็วพอดี

ม่านรถถูกลมพัดจนสะบัดเปิด จนเห็นใบหน้าที่ยังอาบนองไปด้วยน้ำตาของหลี่หว่านถิง

หัวใจของลู่ม่านพลันบีบรัดขึ้นมาทันที เมื่อครู่นี้หลี่หว่านถิงคงไม่ได้มาดูการประหารชีวิตหรอกนะ? แบบนั้นก็เท่ากับว่า นางได้มาเห็นพี่ชายสองคนของตัวเองต้องตายภายใต้คมดาบของเพชฌฆาตน่ะสิ

นางเป็นเด็กสาวที่ดีงามเพียบพร้อมขนาดนั้นแท้ ๆ จะเปลี่ยนแปลงไปเพราะเรื่องนี้ไหมนะ?

ในใจลู่ม่านคิดอยากจะเข้าไปปลอบใจนาง แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองควรใช้สถานะอะไรไปพบนาง

ต่อให้หลี่หว่านถิงจะไม่รู้ว่าเป็นลู่ม่านเองที่ลงมือจัดการอ๋องหนิงกับหลี่ยวี่จนไปสู่ความตาย แต่ในใจของนางเอง ก็คงไม่อาจย้อนเวลากลับไปเป็นเหมือนกับเมื่อก่อนได้แล้วสินะ?

ลู่ม่านอดทอดถอนใจไม่ได้ ก่อนจะเก็บสายตากลับมา “เดินทางต่อเถอะ ไปที่ร้าน”

รอจนลู่ม่านกลับมาถึงในตอนค่ำ ถึงพบว่าบรรยากาศในบ้านก็ไม่ค่อยดีนัก

อาศัยจังหวะที่โมโม่ออกมา ลู่ม่านรีบเข้าไปถามว่า "เกิดอะไรขึ้นรึ?"

โมโม่ถอนหายใจอย่างเคร่งเครียด “ฮูหยินกำลังทุกข์ใจอยู่เจ้าค่ะ นางกับพระชายาเฒ่าหนิงเป็นเพื่อนกันมานานหลายปี วันนี้พระชายาเฒ่าสั่งให้คนมาส่งหนังสือตัดสัมพันธ์กับนาง บอกว่าจากนี้จะขอตัดสัมพันธ์ในฐานะเพื่อนกับฮูหยินแล้ว”

ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น อดพูดพึมพำไม่ได้ว่า “คนอย่างพระชายาเฒ่าหนิงนั่นก็ไม่ใช่คนดีอะไรสักหน่อย ท่านแม่ตัดความสัมพันธ์กับนางเสียได้ ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีนี่”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้เจ้าค่ะ แต่ฮูหยินของพวกเราเดิมทีก็ใช่ว่าจะมีเพื่อนอะไรมากมาย ความรู้สึกทุกข์ใจเช่นนี้ ย่อมต้องมีบ้างเป็นธรรมดา”

ลู่ม่านเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ “อื้ม ข้าเข้าใจแล้ว”

ถ้าจะพูดว่าเมื่อก่อน สามารถใช้สำนวนที่ว่า รูปงามหมดจดเปี่ยมด้วยสง่าราศี มาบรรยายลักษณะของจวงลี่จ้งได้ล่ะก็ เช่นนั้นมาถึงตอนนี้ก็มีเพียงคำเดียวเลยที่ใช้บรรยายได้ นั่นคือ “แพง!”

จวงลี่จ้งที่แต่งกายด้วยผ้าแพรทอหรูหราไปทั้งร่างคนนี้ หลงเหลือเพียงคำว่าสูงศักดิ์สูงราคายากจะจับต้องได้ไปแล้ว

ถ้าสามารถสลัดความรู้สึกที่ยากจะอธิบายให้ชัดเจนได้ของจวงลี่จ้ง ที่มีให้กับเจ้าของร่างเดิมได้หมดแล้วล่ะก็ ตัวลู่ม่านเองก็ยังรู้สึกยินดีกับเขาด้วยจริง ๆ

นับได้ว่านางก็เป็นคนหนึ่งที่มีโอกาสได้เฝ้าดูจวงลี่จ้งค่อย ๆ ย่างเท้าก้าวเดินขึ้นมาจากจุดที่ไร้ชื่อไร้เสียงไม่เป็นที่รู้จัก จนกระทั่งได้ครอบครองทุกอย่างที่ตัวเองต้องการเสียที

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่นางเพิ่งเดินเข้ามาเมื่อครู่นี้ ก็เห็นว่าในสวนมีดอกกุหลาบป่าที่ปลูกในกระถางซึ่งถูกขนย้ายมาใหม่อยู่มากมายทีเดียว

ครั้งก่อนผู้ดูแลที่เรือนนอกเคยพูดไว้ว่า ดอกกุหลาบป่าทั้งหลายเหล่านั้น เป็นสิ่งที่ท่านแม่ของจวงลี่จ้งหลงเหลือไว้ให้ วันนี้ ในที่สุดก็นับว่าเขาพาแม่ของตัวเองกลับมาบ้านเก่าได้สักที ทั้งยังเป็นสถานที่ที่ตัวเองเป็นเจ้าของโดยชอบธรรมอีกด้วย

เมื่อเรื่องจบลงในลักษณะนี้ ทำไมนางจะไม่รู้สึกยินดีกับเขาล่ะ?

ระหว่างที่ดูอยู่ เสียงของหลี่หว่านถิงก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของลู่ม่าน

“พี่ลู่”

ลู่ม่านชะงักไปครู่หนึ่ง พอหันหน้ากลับไปก็ประสานสายตาเข้ากับดวงตาอันห่อเหี่ยวอิดโรยของหลี่หว่านถิงเข้าพอดี

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? ทำไมถึงได้ดูห่อเหี่ยวอิดโรยแบบนี้ล่ะ?”

“ข้าไม่เป็นไร!” หลี่หว่านถิงส่ายหน้า “ข้าแอบหนีออกมาเองคนเดียว ตอนนี้แม่น่าจะสั่งให้คนไล่ตามมาเร็ว ๆ นี้แล้วล่ะ พี่ช่วยมอบของขวัญของข้าชิ้นนี้ให้กับพี่อาจ้งหน่อยจะได้หรือไม่?”

ลู่ม่านหวนนึกถึงเรื่องที่ครั้งก่อน จวงลี่จ้งปฏิเสธหลี่หว่านถิงอย่างไร้เยื่อใยในโรงงานขึ้นมาได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจนเวลานี้แล้ว แม่สาวน้อยคนนี้ก็ยังอาลัยอาวรณ์ไม่อาจตัดใจปล่อยมือไปจากเขา ในใจก็เกิดรู้สึกเสียดายแทน จากนั้นจึงพยักหน้ารับปาก

“ได้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง เจ้าวางใจเถอะ”

“ข้าย่อมวางใจอยู่แล้วล่ะ” หลี่หว่านถิงยิ้ม “งั้นข้าไปก่อนนะ”

“รอเดี๋ยว.....” ลู่ม่านเรียกนางไว้อีกครั้ง