ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 528

พูดจบ ลู่ม่านก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

หรูอวี่พลันตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ลอบวางอาหารของลู่ม่านลง แล้วหมุนตัวเดินออกไปทันที

พอดีกับที่วันนี้ หมอที่เคยช่วยตรวจอาการให้ฮูหยินมาที่บ้าน หรูอวี่จึงหาข้ออ้างปลีกตัวไปหา ฉวยจังหวะที่หมอตรวจอาการเสร็จเดินออกไป นางก็ก้าวเข้ามาเรียกเขาไว้

“ท่านหมอเฉิน โปรดรอก่อนเจ้าค่ะ!”

ก่อนหน้านี้หมอเฉินก็เคยช่วยตรวจชีพจรให้ลู่ม่าน ดังนั้นเขาจึงรู้จักหรูอวี่ จึงเอ่ยทักออกไปอย่างสุภาพว่า “แม่นางหรูอวี่ ไม่ทราบว่าคุณหนูไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูดด้วยรอยยิ้ม มองดูฝูงชนที่เดินไปเดินมาให้ขวักไขว่ หว่างคิ้วปรากฏร่องรอยของความกลัดกลุ้ม

“สองวันมานี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ จะขอรบกวนท่านหมอเฉินช่วยตรวจดูอาการให้ข้าหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”

หมอเฉินพยักหน้า “ย่อมได้แน่นอน”

ตอนที่หรูอวี่พาหมอเฉินกลับมา ลู่ม่านก็หลับสนิทไปอีกครั้งแล้ว หมอเฉินเห็นว่าหรูอวี่พาเขามาที่ห้องของลู่ม่าน ก็เริ่มรู้สึกสงสัย “แม่นางหรูอวี่ ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่สบายหรอกรึ?”

ตอนนี้เองหรูอวี่ค่อยส่ายหน้าปฏิเสธ “เป็นปัญหาของคุณหนูของข้าเจ้าค่ะ มีบางอย่างที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้”

บ่อยครั้งที่หมอเฉินจะได้ทำงานคลุกคลีอยู่กับพวกตระกูลใหญ่ ๆ เหล่านี้ ย่อมเข้าใจพวกเรื่องราวภายในที่เปิดเผยไม่ได้แบบนี้เป็นธรรมดา เขาพยักหน้าทันที “ข้าจะทำอะไรให้คุณหนูได้บ้าง?”

“ท่านช่วยตรวจดูอาหารพวกนี้หน่อยเจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูด ทั้งยังเล่าพวกอาการง่วงเหงาหาวนอนที่ลู่ม่านเป็นในช่วงนี้ให้ท่านหมอฟังด้วย

เมื่อหมอได้ยินเรื่องพวกนั้น สีหน้าก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาหลายส่วน

หลังจากนำอาหารทั้งหมดขึ้นมาตรวจสอบดูรอบหนึ่ง เขาก็ครุ่นคิดบางอย่างเงียบ ๆ หรูอวี่เห็นดังนั้น ก็ถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “มีปัญหาจริง ๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

หมอเฉินพยักหน้า “ดูเหมือนว่าคุณหนูจะถูกวางยาพิษเข้าแล้ว”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน? พิษอะไรเจ้าคะ?” หรูอวี่ถามอย่างเร่งรีบ

“ผลของยานี้ออกฤทธิ์ช้ามาก ในตอนเริ่มแรกเมื่อกินไปแล้วจะตรวจไม่พบอะไรเลย อย่างมากที่สุดก็คือมีอาการง่วงนอน แต่ถ้ากินติดต่อกันสามเดือนขึ้นไป ก็อาจถึงขั้นตายลงในขณะหลับฝัน....”

คำพูดของหมอเฉินราวกับสายฟ้าที่ผ่าฟาดใส่จัง ๆ ทำให้หรูอวี่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางหันไปมองลู่ม่านซึ่งยังอยู่ในอาการหลับใหลไม่ได้สติ พูดพลางกัดฟันกรอด "แล้วคุณหนูของข้าจะทำอย่างไรล่ะเจ้าคะ? สรุปว่าเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้?"

เมื่อหมอเฉินเห็นดังนั้น ก็ก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรให้ลู่ม่าน จากนั้นค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก “ยังดีที่ไม่ได้ร้ายแรงนัก เพิ่งจะกินเข้าไปได้ราว ๆ สิบวัน ข้าจ่ายยาแก้ให้นิดหน่อยประเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วล่ะ จำไว้ว่าหลังจากนี้ต้องใส่ใจเรื่องอาหารที่ส่งมาให้คุณหนูให้มาก!”

หรูอวี่ค่อยวางใจลงได้ในที่สุด แต่เพียงไม่นานหัวใจก็มีอันต้องกระดอนขึ้นมาอีกครั้ง “ฮูหยินของข้ากำลังท้องอยู่ มันจะไม่ส่งผลร้ายถึงลูกในท้องของนางใช่ไหมเจ้าคะ?”

ลู่ม่านในตอนนี้ให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้ที่สุด หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กในท้อง นางคงจะทำใจทนรับเรื่องร้าย ๆ ไม่ไหวอย่างแน่นอน

“ไม่เป็นไรหรอก!” หมอเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ชีพจรเป็นปกติดี ไม่ต้องกังวลไป”

“เช่นนั้นก็ดีเหลือเกินแล้วเจ้าค่ะ!” หรูหยูมองส่งหมอกลับไปด้วยสายตาที่ซาบซึ้งในบุญคุณอย่างเปี่ยมล้น หันไปเก็บกวาดอาหารบนโต๊ะจนเรียบร้อยค่อยไปต้มยา

....................

ลู่ม่านที่ยังสะลึมสะลืออยู่ ถูกหรูอวี่ปลุกจนตื่นเต็มตา

“ฮูหยิน รีบดื่มยาเถอะเจ้าค่ะ”

“ยาอะไรรึ?” ลู่ม่านถาม

“ยาถอนพิษเจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูดจบ ก็เล่าเรื่องที่ไปหาหมอเฉินมาวันนี้ให้นางฟัง “ท่านเดาไม่ผิดเจ้าค่ะ ในอาหารของท่านถูกคนแอบลงมือวางยาจริง ๆ”

หัวใจของลู่ม่านถึงกับเต้นผิดจังหวะ ความง่วงงุนแต่เดิมที่ยังตกค้างอยู่นิดหน่อย พลันสลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“มันจะส่งผลร้ายกับลูกในท้องหรือไม่?”

ดูเถอะ หรูอวี่รู้แก่ใจดีว่านางจะต้องพูดแบบนี้แน่ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ โชคดีที่พบได้ทันเวลา ขอแค่ท่านดื่มยาเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง ก็ไม่เป็นไรแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็รีบคว้ายามา แล้วดื่มเข้าไปแบบรวดเดียวหมดทันที