ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 528

พูดจบ ลู่ม่านก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

หรูอวี่พลันตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ลอบวางอาหารของลู่ม่านลง แล้วหมุนตัวเดินออกไปทันที

พอดีกับที่วันนี้ หมอที่เคยช่วยตรวจอาการให้ฮูหยินมาที่บ้าน หรูอวี่จึงหาข้ออ้างปลีกตัวไปหา ฉวยจังหวะที่หมอตรวจอาการเสร็จเดินออกไป นางก็ก้าวเข้ามาเรียกเขาไว้

“ท่านหมอเฉิน โปรดรอก่อนเจ้าค่ะ!”

ก่อนหน้านี้หมอเฉินก็เคยช่วยตรวจชีพจรให้ลู่ม่าน ดังนั้นเขาจึงรู้จักหรูอวี่ จึงเอ่ยทักออกไปอย่างสุภาพว่า “แม่นางหรูอวี่ ไม่ทราบว่าคุณหนูไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูดด้วยรอยยิ้ม มองดูฝูงชนที่เดินไปเดินมาให้ขวักไขว่ หว่างคิ้วปรากฏร่องรอยของความกลัดกลุ้ม

“สองวันมานี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ จะขอรบกวนท่านหมอเฉินช่วยตรวจดูอาการให้ข้าหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”

หมอเฉินพยักหน้า “ย่อมได้แน่นอน”

ตอนที่หรูอวี่พาหมอเฉินกลับมา ลู่ม่านก็หลับสนิทไปอีกครั้งแล้ว หมอเฉินเห็นว่าหรูอวี่พาเขามาที่ห้องของลู่ม่าน ก็เริ่มรู้สึกสงสัย “แม่นางหรูอวี่ ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่สบายหรอกรึ?”

ตอนนี้เองหรูอวี่ค่อยส่ายหน้าปฏิเสธ “เป็นปัญหาของคุณหนูของข้าเจ้าค่ะ มีบางอย่างที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้”

บ่อยครั้งที่หมอเฉินจะได้ทำงานคลุกคลีอยู่กับพวกตระกูลใหญ่ ๆ เหล่านี้ ย่อมเข้าใจพวกเรื่องราวภายในที่เปิดเผยไม่ได้แบบนี้เป็นธรรมดา เขาพยักหน้าทันที “ข้าจะทำอะไรให้คุณหนูได้บ้าง?”

“ท่านช่วยตรวจดูอาหารพวกนี้หน่อยเจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูด ทั้งยังเล่าพวกอาการง่วงเหงาหาวนอนที่ลู่ม่านเป็นในช่วงนี้ให้ท่านหมอฟังด้วย

เมื่อหมอได้ยินเรื่องพวกนั้น สีหน้าก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาหลายส่วน

หลังจากนำอาหารทั้งหมดขึ้นมาตรวจสอบดูรอบหนึ่ง เขาก็ครุ่นคิดบางอย่างเงียบ ๆ หรูอวี่เห็นดังนั้น ก็ถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “มีปัญหาจริง ๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

หมอเฉินพยักหน้า “ดูเหมือนว่าคุณหนูจะถูกวางยาพิษเข้าแล้ว”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน? พิษอะไรเจ้าคะ?” หรูอวี่ถามอย่างเร่งรีบ

“ผลของยานี้ออกฤทธิ์ช้ามาก ในตอนเริ่มแรกเมื่อกินไปแล้วจะตรวจไม่พบอะไรเลย อย่างมากที่สุดก็คือมีอาการง่วงนอน แต่ถ้ากินติดต่อกันสามเดือนขึ้นไป ก็อาจถึงขั้นตายลงในขณะหลับฝัน....”

คำพูดของหมอเฉินราวกับสายฟ้าที่ผ่าฟาดใส่จัง ๆ ทำให้หรูอวี่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางหันไปมองลู่ม่านซึ่งยังอยู่ในอาการหลับใหลไม่ได้สติ พูดพลางกัดฟันกรอด "แล้วคุณหนูของข้าจะทำอย่างไรล่ะเจ้าคะ? สรุปว่าเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้?"

เมื่อหมอเฉินเห็นดังนั้น ก็ก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรให้ลู่ม่าน จากนั้นค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก “ยังดีที่ไม่ได้ร้ายแรงนัก เพิ่งจะกินเข้าไปได้ราว ๆ สิบวัน ข้าจ่ายยาแก้ให้นิดหน่อยประเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วล่ะ จำไว้ว่าหลังจากนี้ต้องใส่ใจเรื่องอาหารที่ส่งมาให้คุณหนูให้มาก!”

หรูอวี่ค่อยวางใจลงได้ในที่สุด แต่เพียงไม่นานหัวใจก็มีอันต้องกระดอนขึ้นมาอีกครั้ง “ฮูหยินของข้ากำลังท้องอยู่ มันจะไม่ส่งผลร้ายถึงลูกในท้องของนางใช่ไหมเจ้าคะ?”

ลู่ม่านในตอนนี้ให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้ที่สุด หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กในท้อง นางคงจะทำใจทนรับเรื่องร้าย ๆ ไม่ไหวอย่างแน่นอน

“ไม่เป็นไรหรอก!” หมอเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ชีพจรเป็นปกติดี ไม่ต้องกังวลไป”

“เช่นนั้นก็ดีเหลือเกินแล้วเจ้าค่ะ!” หรูหยูมองส่งหมอกลับไปด้วยสายตาที่ซาบซึ้งในบุญคุณอย่างเปี่ยมล้น หันไปเก็บกวาดอาหารบนโต๊ะจนเรียบร้อยค่อยไปต้มยา

....................

ลู่ม่านที่ยังสะลึมสะลืออยู่ ถูกหรูอวี่ปลุกจนตื่นเต็มตา

“ฮูหยิน รีบดื่มยาเถอะเจ้าค่ะ”

“ยาอะไรรึ?” ลู่ม่านถาม

“ยาถอนพิษเจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูดจบ ก็เล่าเรื่องที่ไปหาหมอเฉินมาวันนี้ให้นางฟัง “ท่านเดาไม่ผิดเจ้าค่ะ ในอาหารของท่านถูกคนแอบลงมือวางยาจริง ๆ”

หัวใจของลู่ม่านถึงกับเต้นผิดจังหวะ ความง่วงงุนแต่เดิมที่ยังตกค้างอยู่นิดหน่อย พลันสลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“มันจะส่งผลร้ายกับลูกในท้องหรือไม่?”

ดูเถอะ หรูอวี่รู้แก่ใจดีว่านางจะต้องพูดแบบนี้แน่ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ โชคดีที่พบได้ทันเวลา ขอแค่ท่านดื่มยาเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง ก็ไม่เป็นไรแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็รีบคว้ายามา แล้วดื่มเข้าไปแบบรวดเดียวหมดทันที

หรูอวี่ค่อยยอมพยักหน้ารับ แต่ในใจมักจะรู้สึกว่าคนร้ายคงจะไม่ลงมือทำอะไรแล้ว แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถ้าต่อจากนี้ไปไม่ลงมือแล้ว ก็นับได้ว่าคนร้ายรู้จักมีสำนึกมีมโนธรรมขึ้นมาสักที

“คืนนี้อยากกินอะไรเจ้าคะ?” หรูอวี่ถามขึ้นอีกครั้ง

“หัวปลานึ่งพริกสับดอง!” ลู่ม่านตอบ

“ไม่ได้!” หรูอวี่คัดค้านอย่างหนัก “ข้าว่าวันนี้ทำซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานน่าจะไม่เลว คืนนี้ข้าจะทำให้ท่านกิน”

“แต่ข้าจะกินหัวปลานึ่งพริกสับดอง!” ลู่ม่านพูดอย่างเอาแต่ใจ

“ฮูหยิน ชอบเปรี้ยวลูกชายชอบเผ็ดลูกสาวนะเจ้าคะ...”

ลู่ม่าน ".....แม่สาวน้อยจอมงมงายเอ๊ย! นี่จะไม่เชื่อฟังคำสั่งแล้วสินะ?"

หรูอวี่รีบประนีประนอมทันที "ฟังท่านสิเจ้าคะ ทำทั้งสองอย่างเลยแล้วกัน"

รอจนหรูอวี่ออกไปแล้ว เซียงหยุนค่อยเข้ามาช่วยลู่ม่านทำความสะอาดในห้อง หลายวันมานี้ ลู่ม่านมัวยุ่งอยู่กับการตามจับตัวคนร้าย ได้แต่สั่งให้หรูอวี่เข้ามารับใช้ในห้องตลอด ดังนั้น เซียงหยุนจึงมีหน้าที่แค่ได้เข้ามาช่วยทำความสะอาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ประเภทปัดกวาดเช็ดถูโต๊ะเท่านั้น

“หรูอวี่ทำอาหารได้ไม่เลวจริง ๆ ข้ายังอยากเรียนรู้จากนางเลยเจ้าค่ะ”

“ได้สิ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่ก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก ถ้าพวกเจ้าชอบก็ไปขอเรียนรู้ได้นะ”

เซียงหยุนรีบยิ้มรับ “ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู”

“จริงสิ พี่ชายพี่สะใภ้ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างแล้วล่ะ? หาเจอแล้วหรือยัง?” ลู่ม่านถาม “ ระยะเวลาห่างจากครั้งก่อนก็เกือบยี่สิบวันได้แล้ว น่าจะมีข่าวคราวอะไรบ้างแล้วสินะ?”

มือไม้ที่กำลังยุ่งอยู่กับการเช็ดโต๊ะของเซียงหยุนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแล้วตอบว่า “หาเจอแล้วเจ้าค่ะ พวกเขาล้วนสบายดี”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ!” ลู่ม่านพูด “เจ้ายังจำคำที่ข้าพูดกับเจ้าไว้เมื่อคราวก่อนได้หรือไม่? ถ้าเจ้าสะดวกก็ไปรับมาเถอะ ภาคเหนือเกิดสงครามบ่อยเกินไป โอกาสในเมืองหลวงนี้ก็มีอยู่ไม่น้อย ร้านครัวครบรสของเราก็จัดการให้ได้อยู่นะ ”

เซียงหยุนได้ยิน ในแววตาพลันปรากฏร่องรอยแห่งความสับสนลังเลขึ้นมาวูบหนึ่ง