ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 531

หลังจากกลับไปแล้ว ฮูหยินกั๋วกงก็มีคำสั่งเรียกทุกคนที่รับใช้อยู่ข้างกายลู่ม่านมาทั้งหมด

หรูอวี่เข้ามาบอกลู่ม่าน ลู่ม่านก็ไม่ได้หยุดนางไว้

“ถ้ามันทำให้แม่อารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง ก็ปล่อยให้นางทำเถอะ!”

หรูอวี่พยักหน้า "ถึงอย่างไรพวกเราก็รู้กันดีแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่เป็นไรหรอก"

ในบ่ายวันนั้น ทางด้านฮูหยินกั๋วกงก็มีผลสรุปออกมา โมโม่เป็นคนมาบอกลู่ม่านด้วยตัวเองเลยทีเดียว สีหน้าของนางย่ำแย่มากจนแทบดูไม่ได้

“คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า จะเป็นนางที่ลอบลงมือแทงข้างหลังแบบนี้”

“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?” ลู่ม่านถาม

โมโม่ส่ายหน้า “ฮูหยินโกรธมากเจ้าค่ะ บอกว่าจะไปหานางเพื่อขอคำอธิบายเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ถูกพวกเราหยุดไว้เสียก่อน”

ลู่ม่านพยักหน้า "พวกเจ้าทำได้ถูกต้องแล้ว เรื่องนี้น่ะ ถ้าให้ท่านแม่ออกหน้าเองอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์"

โมโม่ก็พยักหน้าเห็นด้วย "ข้าสั่งให้คนคิดหาวิธีไปแจ้งต่อเจ้าหน้าที่สืบสวนที่ฝ่าบาทส่งออกไปสืบสวนเรื่องนี้แล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานคงจะสืบไปจนรู้ถึงตัวการที่จวนอ๋องหนิงได้"

แม่นมผู้นี้ฉลาดหลักแหลมดีมาก ลู่ม่านพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้นางกลับไป

เมื่อมีลู่ทางความคิด ทุกอย่างย่อมดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ลู่ม่านกำลังแต่งตัว หรูอวี่ก็เข้ามารายงานให้ลู่ม่านฟัง

“เมื่อคืนนี้ ข้าได้ยินมาว่าฝ่าบาทเสด็จไปที่จวนอ๋องหนิงด้วยองค์เอง พอเช้าวันนี้ พระชายาเฒ่าก็ถูกสั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ในจวนอ๋องหนิง ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกแล้ว”

“เร็วขนาดนี้เชียว?” ลู่ม่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ฝ่าบาททรงตรวจสอบด้วยองค์เอง จะไม่เร็วได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ? แล้วก็คงบวกกับจวนอ๋องหนิงช่วงนี้โชคไม่ดีด้วยนั่นแหล่ะ ถ้าเปลี่ยนเป็นจวนอื่น เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ มีหรือที่ต้องให้ฝ่าบาทสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงเสด็จไปไต่ถามด้วยองค์เอง? ก็เพราะจวนอ๋องหนิงช่วงนี้มีแต่เรื่องคอขาดบาดตายมากเกินไปนั่นแหล่ะ ไหนจะมีกบฏคิดคดไปร่วมมือกับศัตรู ไหนจะทุจริตฉ้อฉล ไหนจะวางยาพิษ ฝ่าบาทย่อมต้องไปไต่ถามด้วยองค์เองอย่างเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว”

ลู่ม่านพยักหน้า "ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกฎแห่งกรรม!"

ระหว่างอาหารเช้า ฮูหยินกั๋วกงก็พูดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน และถึงแม้ว่าฮูหยินกั๋วกงจะโกรธแค้นพระชายาเฒ่าขนาดไหน แต่อย่างไรพวกนางก็เป็นเพื่อนกันมานานหลายปี จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้างเล็กน้อย

ลู่ม่านปลอบใจไปสองสามประโยค แล้ววางตะเกียบลง

นางไม่มีความประทับใจที่ดีอะไรต่อพระชายาเฒ่า จึงไม่อาจแสดงความเห็นใจที่มาจากใจจริงได้

หลังจากออกมาแล้ว หรูอวี่ก็พยุงลู่ม่านกลับไปที่ห้อง เพิ่งจะเดินไปถึงสวนดอกไม้ ก็มีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งตามมาแล้วพูดว่า “คุณหนู จวิ้นจู่ส่งคนมาเชิญท่านไปที่จวนเจ้าค่ะ”

“หว่านถิง?” ลู่ม่านถามอย่างนึกสงสัย

“เป็นจวิ้นจู่หว่านถิงเจ้าค่ะ เมื่อครู่มีคนมา ยังยืนรออยู่ที่นอกประตูเจ้าค่ะ”

ขณะที่พูดอยู่ ฮูหยินกั๋วกงก็เดินตามมา “ชิงเหยียน อย่าไปนะลูก”

สุดท้ายฮูหยินกั๋วกงก็ยังไม่ถูกความยินดีมาทำให้สติเลอะเลือน นางกลัวว่าพระชายาเฒ่าจะทำอะไรที่มันรุนแรงสิ้นคิดกับลู่ม่าน

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะระวังเจ้าค่ะ” ลู่ม่านพูดจาหนักแน่น

ถ้าหลี่หว่านถิงมาหานาง นางย่อมต้องไปแน่นอน แต่ถ้าเป็นพระชายาเฒ่ามาหานาง เช่นนั้นนางก็ยิ่งต้องไปหา เพราะว่ากันตามสถานการณ์ตอนนี้ การที่นางยังอยากมาเจอลู่ม่าน ก็ต้องไปดูให้รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หรูอวี่เดินออกไปพร้อมกับลู่ม่าน เพิ่งจะเดินไปถึงประตู ก็เห็นสาวใช้ข้างกายของหลี่หว่านถิงยืนอยู่ตรงนั้น

สาวใช้คนนี้เป็นคนที่มักยืนรับใช้อยู่ด้านหลังของหลี่หว่านถิงเป็นประจำ ดังนั้นครั้งนี้ก็เป็นหลี่หว่านถิงมาหาจริง ๆ สินะ?

หลังจากตามรถของหลี่หว่านถิงไปจนถึงจวนอ๋องหนิง เพิ่งจะเข้าไปก็เห็นหลี่หว่านถิงยืนรออยู่ที่หน้าประตู “พี่ลู่ ในที่สุดพี่ก็มาแล้ว”

“เป็นข้าเองนี่แหล่ะ แต่ข้าก็ยังขอยืนยันคำพูดคำเดิม ว่าเป็นข้าที่บอกให้เจ้าติดสินบนสาวใช้ของข้า ให้มาทำร้ายข้าอย่างนั้นรึ?”

“นั่นเป็นกรรมที่เจ้าควรได้รับ!” พระชายาเฒ่าพูดพลางกัดฟันกรอด

“ใครกันแน่ที่ควรได้รับกรรม ข้าก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ถึงอย่างไรตอนนี้เจ้าก็มีเวลาเยอะ ก็ลองใช้สมองคิดอย่างช้า ๆ ดู บางทีเจ้าอาจจะคิดออกก็ได้”

พูดจบ ลู่ม่านก็ถามขึ้นอีกครั้งว่า “แล้วญาติของสาวใช้ข้างกายข้าคนนั้นล่ะ? สรุปว่าเจ้าจับตัวพวกเขาไปไว้ที่ไหนแล้ว?”

“พวกเขา?” พระชายาเฒ่าหัวเราะลั่น “ข้าหาตัวพวกเขาเจอเสียเมื่อไหร่ล่ะ? ตอนที่คนของข้าไปถึงที่บ้านของนาง ทั้งพี่ชายกับพี่สะใภ้นางก็หายตัวไปหมดแล้ว คนของข้าก็แค่หยิบของบางอย่างในบ้านติดมือมา นังเด็กนั่นก็เชื่อง่าย ๆ เลย ทำไมรึ? กับสาวใช้ที่ทำร้ายเจ้าคนนึง เจ้าก็พร้อมจะเจ็บใจแทนนางแล้ว?”

ลู่ม่านหัวเราะอย่างขมขื่น เปลี่ยนหัวข้อแล้วพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ข้าไม่คิดว่าเจ้าเรียกให้ข้ามา แค่เพราะอยากจะปะทะฝีปากกับข้าเท่านั้นหรอกนะ? พูดมาเลย สรุปว่าเจ้าเรียกข้ามาทำไมกันแน่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น จู่ ๆ พระชายาเฒ่าก็หัวเราะออกมาทันที

“เกือบลืมไปเลย ที่ข้าเรียกเจ้ามา แน่นอนว่าก็ต้องเพราะอยากบอกข่าวดีกับเจ้าอยู่แล้วสิ เมื่อเช้านี้ข้าเพิ่งจะได้รับข่าวดีนี้มา ถ้าเจ้าไม่ได้รู้ข่าวดีนี้ด้วย มันคงจะน่าเสียดายแทบแย่เชียวล่ะ”

ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น จู่ ๆ ในใจก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างพวยพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ “ข่าวอะไรของเจ้า?”

“ทำไม? เจ้าร้อนใจแล้วล่ะสิ!” พระชายาเฒ่าพูดจาแปลก ๆ

“นี่เจ้าทำอะไรลงไปกันแน่?” ลู่ม่านมารู้ตัวอีกทีก็พบว่าเสียงของตัวเองกำลังสั่น เป็นความประมาทเลินเล่อของนางแท้ ๆ พระชายาเฒ่าพ่ายแพ้ภายใต้เงื้อมมือนาง แต่จู่ ๆ กลับอยากพบนางขึ้นมา มันต้องไม่ใช่เรื่องอะไรที่ง่ายดายขนาดนั้นอยู่แล้ว

เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ .……

“อย่าใจร้อนนักสิ!” พระชายาเฒ่านั่งลงอีกครั้ง แล้วยกถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบช้า ๆ “อันที่จริงข้าก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก ก็แค่สั่งให้คนอื่นไปสร้างปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ตระกูลเฉินระหว่างเส้นทางที่พวกนั้นถูกเนรเทศไป แล้วเมื่อเช้านี้เองข้าก็ได้รับรายงานกลับมาว่า เฉินจื่ออาน..…”

“เฉินจื่ออานเป็นอะไร?” ลู่ม่านตื้อถาม

แต่พระชายาเฒ่ากลับไม่พูดอะไรอีก “ไม่ใช่ว่าเจ้ามีความสามารถมากหรอกหรือ? เจ้าลองไปสืบดูเองก็รู้แล้วกระมัง?”