ตอน บทที่ 532 ฆ่าตัวตาย จาก ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 532 ฆ่าตัวตาย คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายประวัติศาสตร์ ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน ที่เขียนโดย ฝูเชิง เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“เฮอะ…” ลู่ม่านกลับหัวเราะหยัน พระชายาเฒ่าจงใจพูดจาเชิงยั่วยุให้นางอยากรู้ ก็ไม่ใช่เพราะอยากทำให้นางร้อนใจหรอกรึ? นางไม่ยอมเต้นตามง่าย ๆ แน่
“เจ้าวางยาก็ยังทำให้ข้าแท้งไม่ได้ เลยคิดจะใช้ลูกไม้พรรค์นี้อีกสินะ เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่องั้นรึ?”
“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า เพราะถึงอย่างไร เฉินจื่ออานก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับข้า!” พูดจบ พระชายาเฒ่าก็วางถ้วยชาลงบนโต๊ะชาแรง ๆ “ส่งแขก!”
หลังออกมาจากข้างใน อารมณ์ที่ลู่ม่านพยายามฝืนทำให้สงบไว้ ก็ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป
ยังไม่ทันเดินพ้นจากตัวเรือน นางก็หันไปพูดกับหรูอวี่ด้วยท่าทางกระสับกระส่ายใจคอไม่สู้ดีว่า "หลายวันมานี้ พี่สาวของเจ้าส่งข่าวกลับมาบ้างหรือไม่?"
"ช่วงนี้ไม่มีเลยเจ้าค่ะ" หรูอวี่ตอบ
ในใจลู่ม่านยิ่งเป็นกังวลขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว “ลองหาวิธีไปที่สอบถามที่ศาลาพักม้าดูหน่อย.…”
“เจ้าค่ะ!” หรูอวี่รีบรับคำ
หลังจากลังเลไปชั่วครู่ นางก็เอ่ยถามอย่างกระวนกระวายใจว่า “ฮูหยิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”
ลู่ม่านพยักหน้า ไม่มีความคิดที่จะปิดบังหรูอวี่แม้แต่น้อย "เมื่อครู่นี้ พระชายาเฒ่าบอกข้าว่า นางหาคนไปลงมือกับจื่ออานแล้ว"
“หา?” หรูอวี่ไม่กล้ารอช้าอีกแม้เพียงครึ่งก้าว “ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบกลับกันเถอะเจ้าค่ะ!”
เพิ่งจะสิ้นเสียง ก็ได้ยินเสียงของหลี่หว่านถิงดังมาจากด้านหน้า “พี่ลู่ แม่ข้าบอกว่าพี่เป็นคนทำร้ายครอบครัวของพวกเราจนต้องมีสภาพเป็นแบบนี้ เป็นความจริงรึ?”
หรูอวี่ปากไว เมื่อได้ยินคำถามนี้ นางก็พูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “จวิ้นจู่ ก่อนที่ท่านจะถามคำถามนี้ ท่านก็ควรไปถามด้วยว่า แม่ของท่านทำอะไรกับฮูหยินของพวกเรา?”
“หรูอวี่!” ลู่ม่านตัดบทคำพูดของนาง “อย่าพูดจาเหลวไหล!”
จากนั้น นางก็หันไปมองหลี่หว่านถิงอีกครั้ง “เรื่องมาจนถึงจุดนี้แล้ว ข้าเองก็ไม่อยากปิดบังเจ้าอีก เรื่องของพี่ชายทั้งสองคนของเจ้า ข้ามีส่วนเกี่ยวข้องจริง พวกเขาสองคน คนหนึ่งทุจริตฉ้อฉลรับสินบน ส่วนอีกคนก็แอบสมคบคิดกับศัตรูต่างแคว้น เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นความจริง ที่สำคัญกว่านั้นคือ พวกเขาคิดร้ายต่อคนตระกูลเฉินทั้งบ้าน ส่วนพระชายาเฒ่า ก่อนหน้านี้นางติดสินบนสาวใช้ของข้าให้แอบวางยาพิษข้า.....”
ลู่ม่านเม้มปาก “ข้าโชคดีมาก ที่ครั้งหนึ่งเคยมีโอกาสได้เป็นเพื่อนกับเจ้า ถ้าในอนาคตพวกเราไม่อาจเป็นเพื่อนกันได้อีกต่อไป ข้าก็จะไม่มีวันโทษเจ้า แต่ข้าก็ยังหวังว่าเจ้าจะทำตามหัวใจอันชอบธรรมของตัวเอง ไม่ถูกความโกรธแค้นชิงชังบังตาจนเดินทางผิด"
พูดจบ ลู่ม่านก็หันหลังกลับ เดินออกจากจวนอ๋องหนิงไปเลยตรง ๆ
เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้าน ก็เห็นฮูหยินกั๋วกงมายืนรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ เมื่อรู้ว่าลู่ม่านกลับมาแล้ว นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกได้ในที่สุด
ลู่ม่านพูดง่าย ๆ ว่าไม่มีเรื่องอะไรไปสองสามคำ จากนั้นก็สั่งให้หรูอวี่ออกไปทันที ตัวเองกลับไปที่ห้อง เพิ่งจะเดินเข้าไปเซียงหยุนก็เดินตามเข้าห้องมา
“คุณหนู พระชายาเฒ่าอยากพบท่านเพราะเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?”
ในใจลู่ม่านยังรู้สึกกังวลไม่หาย ทั้งไม่มีกะจิตกะใจจะทำเป็นอ้อมค้อมอะไรกับเซียงหยุนแล้ว จึงพูดออกไปเลยตรง ๆ ว่า
“พี่ชายกับพี่สะใภ้ของเจ้าไม่ได้อยู่ในกำมือของพระชายาหนิง คิดว่าน่าจะยังอยู่ทางเหนือนั่นแหล่ะ นางหลอกลวงเจ้า!”
เซียงหยุนถึงกับตะลึงงันไปครู่ใหญ่ ทั้งร่างแข็งทื่อราวกับถูกทำให้ตกใจจนเซ่อไปแล้ว “นางไม่ได้จับตัวพี่ชายกับพี่สะใภ้ของข้าไป?”
“ไม่ได้จับ! กะอีแค่เรื่องโกหกตบตาเรื่องหนึ่ง เจ้าก็ทรยศข้าแล้ว”
“คุณหนู ข้าขออภัยท่านด้วยเจ้าค่ะ!” จู่ ๆ เซียงหยุนก็ร้องไห้โฮออกมา "ข้าผิดไปแล้ว"
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว” ลู่ม่านพูด “แต่ถึงอย่างไร นับตั้งแต่เสี้ยวนาทีที่เจ้าทรยศข้า เจ้าก็ควรจะรู้แล้วว่าข้าไม่มีทางยอมเก็บเจ้าไว้ข้างกายอีก ถือว่าครั้งนี้เจ้าให้ความร่วมมือจนมีผลงาน ข้าจะไม่ลงโทษอะไรเจ้า เจ้าจงไปให้พ้นจากที่นี่ซะเถอะ!”
“คุณหนู....” เซียงหยุนจ้องมองลู่ม่านด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า
แต่หลังจากที่ลู่ม่านพูดประโยคนั้นจบ ก็หันหน้าหนีไปอีกทางทันที ไม่มองนางอีกเลย
เซียงหยุนรู้ว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสได้อยู่ต่อจริง ๆ แล้ว ในที่สุดก็ต้องยอมรับชะตากรรม
ลู่ม่านยืนเท้าเปล่าอยู่ในสวน ตะโกนร้องเรียกไม่หยุด "จื่ออาน เจ้ากลับมาก่อน"
ที่ข้างหูมีเสียงฝีเท้าดังแว่วมา จากนั้นก็มีฝ่ามืออันอบอุ่นผลักลู่ม่านเบา ๆ “ฮูหยิน ฮูหยินเจ้าคะ นี่ท่านกำลังฝันอยู่รึ?”
เวลานี้เองลู่ม่านค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อดวงตามองทุกอย่างได้สว่างชัดดีแล้ว ก็เห็นว่าหรูอวี่กำลังกึ่ง ๆ คุกเข่าอยู่ข้างเตียง จ้องมองลู่ม่านด้วยสายตาวิตกกังวลอย่างยิ่ง
“หรูอวี่….” ลู่ม่านหวนนึกถึงภาพเหตุการณ์ทั้งหมดในความฝัน จึงยิ่งรู้สึกร้อนรนกังวลใจแทบแย่แล้ว "ข้าฝันถึงจื่ออาน เขาตัวเย็นไปหมดเลย..... "
“ฮูหยิน.…” หรูอวี่รีบหยุดคำพูดของลู่ม่านไว้ทันควัน “เมื่อครู่เพิ่งได้รับข่าวมาเจ้าค่ะ ว่าพระชายาเฒ่าจากไปแล้ว”
ลู่ม่านตกใจจนผงะ “จากไปแล้ว?”
“เมื่อคืนนี้เองเจ้าค่ะ แขวนคอตายไปแล้ว ” หรูอวี่พูด “นางคงมีความคิดว่าอยากตายอยู่นานแล้ว ดังนั้นถึงได้จงใจหลอกให้ท่านหวาดกลัวก่อนที่ตัวเองจะตาย ฝืนดันทุรังจะทำให้ท่านเชื่อให้ได้ ท่านอย่าได้หลงกลอุบายชั่วช้าของนางเป็นอันขาดนะเจ้าคะ!"
“แล้วจวิ้นจู่ล่ะ?” ลู่ม่านถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว
“ได้ยินว่าก่อนที่พระชายาเฒ่าจะจากไป ได้ขอร้องให้ฝ่าบาททรงมีราชานุญาตให้จวิ้นจู่เข้ารับช่วงต่อจวนอ๋องหนิง ข้าได้ยินมาว่าฝ่าบาทก็ทรงรับปากแล้วด้วยเจ้าค่ะ!”
การที่ฝ่าบาททรงรับปาก ถือเป็นเรื่องที่ไม่เกินไปจากความคาดหมาย ในเมื่อฝ่าบาททรงมีความคิดที่จะสร้างบารมีและชื่อเสียงให้น่าเชื่อถือ เช่นนั้นก็ต้องพิสูจน์ให้เห็นว่า ผู้หญิงไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ชาย แล้วหลี่หว่านถิงก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว เป็นผู้หญิงที่มีศักยภาพสูง
แต่พระชายาเฒ่าหนิงไม่ใช่คนที่ให้ความสำคัญกับลูกชาย ไม่เห็นค่าของลูกสาวที่สุดหรอกเหรอ?
พอคิดแบบนี้ ในใจของลู่ม่านก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายขึ้นมาทุกขณะ พระชายาเฒ่าเป็นคนแบบไหน? ถ้านางยังไม่บรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ นางจะยอมตัดใจตายไปง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน?
นางจะต้องบรรลุเป้าหมายแล้วแน่ ๆ ถึงได้ยอมจากไปอย่างวางใจแบบนี้
“ไม่ หรูอวี่ เจ้าไปศาลาพักม้ากับข้า ข้าจะต้องไปดูด้วยตาตัวเอง” ลู่ม่านกล่าว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน
เป็นพอ.ที่กลับกรอก เป็นที่พึ่งไม่ได้เลย ยอกจะออกจากครอบครัวเลวๆนี่ไม่จริงอีก ภาระของนางเอก ถ่วงแข้งถ่วงขาจริงๆ...
เด็กไม่ตายเพราะแม่คลอดยากจะตายเพราะคนรับใช้ป้อนโจ๊กข้าวจนอิ่มตื้อ รอดได้คือดวงแข็งเว่อ...
อ่านไป งงไป ตัดสินประหาร หรืออภัยโทษ?...
หม่อมข้า? ใช้ MS Word ไม่ระวังเลย...
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอน 337 แล้ว โดยภาพรวมพระเอกไม่ค่อยมีเสน่ห์ ไม่เฉียบแหลมเลย...
อะไรจะมีปมขนาดนั้น วุ่นวายตอกย้ำเหลือเกินเกี่ยวกับระบบศักดินา ทั้งที่มันเป็นคนละยุคสมัยกัน...
ตอน285-287 หายทำไงดี...
ตอนหายค่ะ 284แล้วกระโดดไป288เลยค่ะ...
บท 285-287 หายค่ะ 284แล้ว288เลย รบกวนด้วยค่ะ...
281-311 รบกวนด้วยค่ะ...