ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 532

“เฮอะ…” ลู่ม่านกลับหัวเราะหยัน พระชายาเฒ่าจงใจพูดจาเชิงยั่วยุให้นางอยากรู้ ก็ไม่ใช่เพราะอยากทำให้นางร้อนใจหรอกรึ? นางไม่ยอมเต้นตามง่าย ๆ แน่

“เจ้าวางยาก็ยังทำให้ข้าแท้งไม่ได้ เลยคิดจะใช้ลูกไม้พรรค์นี้อีกสินะ เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่องั้นรึ?”

“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า เพราะถึงอย่างไร เฉินจื่ออานก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับข้า!” พูดจบ พระชายาเฒ่าก็วางถ้วยชาลงบนโต๊ะชาแรง ๆ “ส่งแขก!”

หลังออกมาจากข้างใน อารมณ์ที่ลู่ม่านพยายามฝืนทำให้สงบไว้ ก็ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป

ยังไม่ทันเดินพ้นจากตัวเรือน นางก็หันไปพูดกับหรูอวี่ด้วยท่าทางกระสับกระส่ายใจคอไม่สู้ดีว่า "หลายวันมานี้ พี่สาวของเจ้าส่งข่าวกลับมาบ้างหรือไม่?"

"ช่วงนี้ไม่มีเลยเจ้าค่ะ" หรูอวี่ตอบ

ในใจลู่ม่านยิ่งเป็นกังวลขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว “ลองหาวิธีไปที่สอบถามที่ศาลาพักม้าดูหน่อย.…”

“เจ้าค่ะ!” หรูอวี่รีบรับคำ

หลังจากลังเลไปชั่วครู่ นางก็เอ่ยถามอย่างกระวนกระวายใจว่า “ฮูหยิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

ลู่ม่านพยักหน้า ไม่มีความคิดที่จะปิดบังหรูอวี่แม้แต่น้อย "เมื่อครู่นี้ พระชายาเฒ่าบอกข้าว่า นางหาคนไปลงมือกับจื่ออานแล้ว"

“หา?” หรูอวี่ไม่กล้ารอช้าอีกแม้เพียงครึ่งก้าว “ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบกลับกันเถอะเจ้าค่ะ!”

เพิ่งจะสิ้นเสียง ก็ได้ยินเสียงของหลี่หว่านถิงดังมาจากด้านหน้า “พี่ลู่ แม่ข้าบอกว่าพี่เป็นคนทำร้ายครอบครัวของพวกเราจนต้องมีสภาพเป็นแบบนี้ เป็นความจริงรึ?”

หรูอวี่ปากไว เมื่อได้ยินคำถามนี้ นางก็พูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “จวิ้นจู่ ก่อนที่ท่านจะถามคำถามนี้ ท่านก็ควรไปถามด้วยว่า แม่ของท่านทำอะไรกับฮูหยินของพวกเรา?”

“หรูอวี่!” ลู่ม่านตัดบทคำพูดของนาง “อย่าพูดจาเหลวไหล!”

จากนั้น นางก็หันไปมองหลี่หว่านถิงอีกครั้ง “เรื่องมาจนถึงจุดนี้แล้ว ข้าเองก็ไม่อยากปิดบังเจ้าอีก เรื่องของพี่ชายทั้งสองคนของเจ้า ข้ามีส่วนเกี่ยวข้องจริง พวกเขาสองคน คนหนึ่งทุจริตฉ้อฉลรับสินบน ส่วนอีกคนก็แอบสมคบคิดกับศัตรูต่างแคว้น เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นความจริง ที่สำคัญกว่านั้นคือ พวกเขาคิดร้ายต่อคนตระกูลเฉินทั้งบ้าน ส่วนพระชายาเฒ่า ก่อนหน้านี้นางติดสินบนสาวใช้ของข้าให้แอบวางยาพิษข้า.....”

ลู่ม่านเม้มปาก “ข้าโชคดีมาก ที่ครั้งหนึ่งเคยมีโอกาสได้เป็นเพื่อนกับเจ้า ถ้าในอนาคตพวกเราไม่อาจเป็นเพื่อนกันได้อีกต่อไป ข้าก็จะไม่มีวันโทษเจ้า แต่ข้าก็ยังหวังว่าเจ้าจะทำตามหัวใจอันชอบธรรมของตัวเอง ไม่ถูกความโกรธแค้นชิงชังบังตาจนเดินทางผิด"

พูดจบ ลู่ม่านก็หันหลังกลับ เดินออกจากจวนอ๋องหนิงไปเลยตรง ๆ

เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้าน ก็เห็นฮูหยินกั๋วกงมายืนรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ เมื่อรู้ว่าลู่ม่านกลับมาแล้ว นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกได้ในที่สุด

ลู่ม่านพูดง่าย ๆ ว่าไม่มีเรื่องอะไรไปสองสามคำ จากนั้นก็สั่งให้หรูอวี่ออกไปทันที ตัวเองกลับไปที่ห้อง เพิ่งจะเดินเข้าไปเซียงหยุนก็เดินตามเข้าห้องมา

“คุณหนู พระชายาเฒ่าอยากพบท่านเพราะเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?”

ในใจลู่ม่านยังรู้สึกกังวลไม่หาย ทั้งไม่มีกะจิตกะใจจะทำเป็นอ้อมค้อมอะไรกับเซียงหยุนแล้ว จึงพูดออกไปเลยตรง ๆ ว่า

“พี่ชายกับพี่สะใภ้ของเจ้าไม่ได้อยู่ในกำมือของพระชายาหนิง คิดว่าน่าจะยังอยู่ทางเหนือนั่นแหล่ะ นางหลอกลวงเจ้า!”

เซียงหยุนถึงกับตะลึงงันไปครู่ใหญ่ ทั้งร่างแข็งทื่อราวกับถูกทำให้ตกใจจนเซ่อไปแล้ว “นางไม่ได้จับตัวพี่ชายกับพี่สะใภ้ของข้าไป?”

“ไม่ได้จับ! กะอีแค่เรื่องโกหกตบตาเรื่องหนึ่ง เจ้าก็ทรยศข้าแล้ว”

“คุณหนู ข้าขออภัยท่านด้วยเจ้าค่ะ!” จู่ ๆ เซียงหยุนก็ร้องไห้โฮออกมา "ข้าผิดไปแล้ว"

“ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว” ลู่ม่านพูด “แต่ถึงอย่างไร นับตั้งแต่เสี้ยวนาทีที่เจ้าทรยศข้า เจ้าก็ควรจะรู้แล้วว่าข้าไม่มีทางยอมเก็บเจ้าไว้ข้างกายอีก ถือว่าครั้งนี้เจ้าให้ความร่วมมือจนมีผลงาน ข้าจะไม่ลงโทษอะไรเจ้า เจ้าจงไปให้พ้นจากที่นี่ซะเถอะ!”

“คุณหนู....” เซียงหยุนจ้องมองลู่ม่านด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า

แต่หลังจากที่ลู่ม่านพูดประโยคนั้นจบ ก็หันหน้าหนีไปอีกทางทันที ไม่มองนางอีกเลย

เซียงหยุนรู้ว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสได้อยู่ต่อจริง ๆ แล้ว ในที่สุดก็ต้องยอมรับชะตากรรม