ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 533

ที่ศาลาพักม้า หลังจากที่ลู่ม่านไปถึง ช่วงแรก ๆ คนเหล่านั้นล้วนไม่มีใครสนใจนางเลย

เมื่อนางบรรยายถึงสถานะของตัวเองแล้ว ก็มีคนรีบเข้ามาต้อนรับขับสู้นางทันที แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องน่ายินดีที่จะกล่าวถึง แต่ไม่พูดไม่ได้จริง ๆ ว่า มีหลายครั้ง ที่ของอย่างอำนาจกับศักดิ์ฐานะเป็นอะไรที่ช่วยให้ชีวิตสะดวกราบรื่นขึ้นมากจริง ๆ

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมคนมากมายถึงได้อยากมีอำนาจกันนัก

หลังจากที่ผู้ส่งสารฟังลู่ม่านพูดถึงสถานการณ์อย่างชัดเจนแล้ว ใบหน้าก็ปรากฏแววลำบากใจขึ้นมาทันที “ถึงแม้ว่าทางราชสำนักจะสั่งไว้ว่า ไม่ให้สืบหาข้อมูลนักโทษเนรเทศแบบเป็นการส่วนตัว แต่เมื่อท่านสั่งมาแล้ว พวกเราก็จะช่วยท่านสืบหาเต็มที่ ติดที่ว่าตอนนี้ทางเหนือกำลังมีสงคราม คนที่เราส่งออกไปก็ไม่ได้กลับมานานมากแล้ว เกรงว่าท่านคงต้องรอไปอีกสักระยะแล้วล่ะขอรับ” ลู่ม่านเม้มปาก คิดจะพูดบางอย่างต่อ ด้านนอกพลันมีคนจำนวนหนึ่งเดินเบียดกันเข้าประตูมา

เมื่อลู่ม่านช้อนสายตาขึ้นมอง ก็เห็นว่าหลายคนในกลุ่มเสื้อผ้าขาดวิ่น พอเข้าประตูมาได้ก็ล้มฮวบลงไปกับพื้นทันที

ผู้ส่งสารที่ต้อนรับลู่ม่านอยู่เห็นดังนั้น ก็รีบเข้าไปดูอาการ “พวกเจ้าเป็นอะไรไปน่ะ? รีบเรียกหมอเร็วเข้า!”

“นี่คือคนที่กลับมาจากทางเหนืออย่างนั้นรึ?” ลู่ม่านรีบลุกขึ้นถามทันที

ผู้ส่งสารพยักหน้า “ใช่ขอรับ ต่อให้คุณหนูจะร้อนใจสักแค่ไหน ก็คงต้องรอให้พวกเขาฟื้นขึ้นมาก่อนแล้ว.....”

เพิ่งสิ้นเสียงพูด ก็มีคนเดินเข้าประตูมาอีก จากนั้นก็ล้มโครมลงไปกับพื้นตรง ๆ

“เหอฉวน! เหอฉวน!” คนที่อยู่ข้าง ๆ เขาซึ่งก็ตกอยู่ในสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นไม่ต่างกัน พยายามตะโกนร้องเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

ลู่ม่านตกตะลึงไปชั่วขณะ มองไปเห็นเหอฉวนที่สลบไปแล้ว กับหรูเฟิงที่กำลังตะโกนร้องเรียกอีกฝ่ายไม่หยุด

“หรูเฟิง?” ลู่ม่านรีบพุ่งเข้าไปหา เมื่อหรูอวี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังเห็นดังนั้น ก็รีบเข้าไปประคองหรูเฟิงอย่างรวดเร็ว “ทำไมถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ล่ะ?”

หรูเฟิงได้ยินคำถาม ก็เงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคน ยังไม่ทันเอ่ยปากพูดอะไรน้ำตาก็ไหลนองออกมาก่อนแล้ว

“ฮูหยิน ข้าขอโทษท่านด้วย....”

หัวใจของลู่ม่านถึงกับเต้นผิดจังหวะ ฝืนบังคับตัวเองให้สงบลง พูดว่า “กลับไปก่อน มีอะไรกลับไปแล้วค่อยคุยกัน”

........................

หลังจากหรูเฟิงกับเหอฉวนถูกพากลับมาที่จวนกั๋วกง ก็ให้หมอมาตรวจรักษาบาดแผล

ทั้งคู่ไม่ได้มีอาการร้ายแรงอะไร สาเหตุหลัก ๆ ที่ทำให้ร่างกายอ่อนแอเป็นเพราะความหิวกระหาย จึงทำให้หมดสติไป หลังจากฝากฝังหรูอวี่ให้ช่วยดูแลทั้งสองคนอย่างดีแล้ว ลู่ม่านค่อยกลับไปที่ห้องของตัวเอง

ติดที่ว่า ตัวคนกลับไปแล้ว แต่ในใจกลับร้อนรนราวกับถูกไฟแผดเผา ตอนที่หรูเฟิงไปยังพูดอยู่ว่าจะคอยคุ้มครองเฉินจื่ออานให้ดี ที่แล้วมาหรูเฟิงเป็นคนที่ทำอะไรเชื่อถือได้ถึงขนาดนั้น แต่ตอนนี้นางกลับมาแล้ว มันจะหมายความว่ายังไงได้อีกล่ะ?

ลู่ม่านล้วงมือเข้าไปหยิบเอาหยกพกครึ่งชิ้นที่เก็บไว้ในอกเสื้อออกมา นิ้วมือลูบคลำสัมผัสไม่หยุด

มีคนผลักประตูเข้ามา ลู่ม่านเผลอบีบหยกพกในมือโดยไม่รู้ตัว หรูเฟิงถูกหรูอวี่ประคองเดินเข้ามา สายตาที่มองลู่ม่านคล้ายจะร้องไห้อยู่มะรอมมะร่อ

“ฮูหยิน....” ยังพูดไม่ทันจบ นางก็คุกเข่าลงก่อนแล้ว

“ข้าขอโทษท่านเหลือเกินแล้วเจ้าค่ะฮูหยิน ข้ากับเหอฉวนไล่ตามนายท่านไป เดิมทีก็คิดว่าทุกอย่างล้วนปลอดภัยไร้เรื่องราวแล้ว แต่พอเราไปถึงแดนเหนือ ก็เกิดสงครามวุ่นวายขึ้นที่นั่น ระหว่างสงคราม พวกเราต่างระมัดระวังกันเต็มที่แล้ว แต่พวกเราก็ยังพลัดกันกับนายท่าน ไม่เพียงแค่นั้น อาหารแห้งที่พวกเราเอาติดตัวไปทั้งหมดก็ถูกปล้นชิงไปด้วย ข้ากับเหอฉวนพยายามจนเลือดตาแทบกระเด็นกว่าจะตามนายท่านทัน แต่กลับพบว่านายท่าน.....”

“จื่ออานล้มป่วยแล้วใช่หรือไม่?” ลู่ม่านถามอย่างร้อนรน ทันทีที่เอ่ยถามออกไป นางจึงพบว่าเสียงของตัวเองสั่นสะท้านอย่างหนัก

“นายท่าน ... จากไปแล้วเจ้าค่ะ!” หรูเฟิงพูดออกมาในที่สุด “ตอนที่ข้ากับเหอฉวนไปถึง นายท่านก็จากไปแล้ว นายท่านรองถูกเจ้าหน้าที่ทหารพาตัวไป ถูกแยกตัวไปคนละทิศคนละทาง เป็นพวกที่บุกเข้ามาก่อจลาจลที่ฆ่านายท่านตาย.…”

ขณะที่พูด หรูอวี่ที่เดิมทีอยู่ข้างหลังหรูเฟิงก็เดินเข้ามาพร้อมกับโถกระเบื้องใบหนึ่ง

“ฮูหยิน ล้วนเป็นความผิดของพวกเราแท้ ๆ หากพวกเรารีบไปถึงให้เร็วกว่านั้น ต่อให้ต้องตายพวกเราก็จะขอปกป้องนายท่าน.…”

คำพูดหลังจากนั้น ลู่ม่านล้วนฟังไม่ได้ยินอีกแม้แต่คำเดียว ในสายตาของนาง เหลือเพียงโถกระเบื้องเย็นเฉียบใบนั้นใบเดียว

ที่ด้านบนของโถ มีหยกพกครึ่งชิ้นที่เป็นส่วนของเฉินจื่ออานวางอยู่