ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 535

ในตอนนั้นที่ลู่ม่านรับปากตามคำขอของจวงลี่จ้ง เป็นเพราะจวงลี่จ้งช่วยเฉินจื่ออานไว้ นางคิดแค่ว่าอยากจะตอบแทนบุญคุณที่เขามีให้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่ง ที่จวงลี่จ้งจะเอ่ยปากร้องขอเงื่อนไขตอบแทนในลักษณะนี้

เรียกได้ว่าแทบจะทันทีที่ลู่ม่านได้ยินประโยคนั้น ก็พูดขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่า “ตอนแรกพวกเราตกลงกันไว้ดีแล้ว ว่าต้องเป็นคำร้องขอที่ไม่ละเมิดศีลธรรมอันดี”

“ข้าก็หาได้ละเมิดศีลธรรมอันดีข้อไหนนี่!” จวงลี่จ้งแย้ง “ตอนนี้เจ้าไม่ใช่ภรรยาของเฉินจื่ออานอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่หรือ?”

ลู่ม่านถึงกับตะลึงงัน จวงลี่จ้งพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ตอนที่อยู่ในคุกหลวง เฉินจื่ออานได้เขียนหนังสือหย่าให้เจ้ามาแล้ว ..…”

ลู่ม่านเม้มปาก “ถูกต้อง มีหนังสือหย่าจริง ๆ แต่เพราะตอนนั้นมันเป็นแผนการรับมือชั่วคราวที่เหมาะสมที่สุด.....”

“ข้าไม่สนหรอกว่ามันจะเป็นแผนรับมือที่เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม เจ้าหย่าแล้ว อีกทั้งเจ้าก็สัญญากับข้าไว้แล้วด้วย ว่าจะรับปากทำตามเงื่อนไขของข้าหนึ่งข้อ แล้วตอนนี้ นี่ก็คือเงื่อนไขเพียงหนึ่งเดียวของข้า!”

“ข้าตอบตกลงไม่ได้!” ลู่ม่านพูด

“ทำไมล่ะ?” จวงลี่จ้งถาม

“เพราะว่า... เพราะว่าในท้องของข้ามีลูกของเฉินจื่ออานอยู่” ลู่ม่านพูด “ความหวังเดียวของข้าในตอนนี้ ก็คือการเลี้ยงดูเขาให้เติบใหญ่!”

“ข้าช่วยเจ้าเลี้ยงเขาให้เติบใหญ่ได้นะ!” จวงลี่จ้งพูดออกมาโดยไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย “เจ้าเชื่อข้าเถอะ ข้าจะปฏิบัติกับเขาให้เสมือนว่าเขาเป็นลูกของตัวเองเลย”

“ข้าเชื่อเจ้า แต่ข้าก็ยังตอบตกลงไม่ได้อยู่ดี!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่มันไม่ยุติธรรมกับเจ้า กับข้า แล้วก็กับลูกในท้องของข้าด้วย! คุณชายจวง แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน (* เป็นสำนวนจีนที่สื่อถึงการทำอะไรที่ฝืนใจทำ มักได้ผลลัพธ์ที่ไม่ดี) แทนที่จะต้องทนทรมานกันทั้งสองฝ่าย ไม่สู้เปลี่ยนเป็นต่างคนต่างก็อวยพรให้อีกฝ่ายมีความสุขเสียยังจะดีกว่า! ยิ่งไปกว่านั้น ในใจของข้าก็ไม่เคยมีเจ้าอยู่เลยแม้แต่น้อย!”

จวงลี่จ้งไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่า ลู่ม่านจะปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใยได้ถึงขนาดนี้ กระทั่งคำพูดอ้อม ๆ เพื่อรักษาน้ำใจก็ยังไม่มีให้แม้แต่คำเดียว

“เฮอะ .... หรือว่าในใจของเจ้า ข้าเป็นคนที่สุดจะทนรับได้ขนาดนั้นเลย? เป็นคนที่ไม่คู่ควรกับความไว้เนื้อเชื่อใจแม้แต่น้อยนิดเลยอย่างนั้นรึ?” ในใจของจวงลี่จ้งพลันบังเกิดความรู้สึกคับข้องหมองใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ไม่ใช่อย่างนั้น!" ลู่ม่านตอบ "เรื่องของความรู้สึก มันพูดให้ชัดเจนไม่ได้หรอกนะ สำหรับเจ้า สุดท้ายแล้ว ก็จะต้องมีคนที่เหมาะสมคู่ควรกับเจ้าที่สุดปรากฏตัวออกมาแน่ ๆ !"

"ข้าไม่ต้องการ!" ความหมกมุ่นที่พัวพันอยู่ในใจของจวงลี่จ้งมานาน ทำให้เขาดื้อดึงถือทิฐิขึ้นมา

“ข้ารอคอยเจ้ามาตั้งนานหลายปีขนาดนี้แล้ว รอคอยแค่เจ้ามาโดยตลอด วันนี้ข้าไม่ได้ตั้งใจมาหารือกับเจ้าหรอกนะ ข้าได้เอ่ยคำร้องขอของตัวเองออกมาแล้ว เจ้าต้องตอบตกลงเท่านั้น ถ้าเจ้าไม่ยอมตกลง เช่นนั้นก็....."

พูดพลาง เขาก็ปรายตามองไปที่เด็กรับใช้ที่อยู่ข้างหลัง “พาตัวคุณหนูชิงเหยียนกลับไป”

เด็กรับใช้ก็ถูกทำให้ตกใจจนผงะเหมือนกัน เมื่อก่อนนายน้อยของเขาแม้ว่าภายนอกจะดูเย็นชาและเยือกเย็นอยู่เสมอ แต่ภายในใจกลับเป็นคนที่โอบอ้อมอารีมีเมตตามาก ที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยทำเรื่องอะไรที่จะสร้างความลำบากใจให้คนอื่นมาก่อนเลยด้วย

แต่วันนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

“นายน้อย นี่ท่านพูดจริง ๆ หรือขอรับ?”

“หรือที่ข้าพูดมันยังไม่ชัดเจนพออย่างนั้นรึ?” จวงลี่จ้งพูดด้วยท่าทางที่เริ่มจะมีน้ำโห เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กรับใช้ก็รีบก้าวขึ้นไปข้างหน้า ทำท่าจะเข้าจับกุมรถม้าของลู่ม่าน หรูอวี่เห็นว่ามีศัตรูบุกเข้ามา จึงตั้งท่าเตรียมพร้อมโต้กลับทันที

แต่คนข้างกายของจวงลี่จ้งเป็นพวกที่รับมือได้ง่าย ๆ เสียที่ไหนล่ะ? เพียงไม่นาน รถม้าก็เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรงเนื่องจากเด็กรับใช้บุกเข้าจู่โจมจนเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด ลู่ม่านกอดโถกระดูกของเฉินจื่ออานไว้ในอ้อมแขนแน่น ตะโกนออกไปอย่างร้อนใจ

“จ้วงลี่จ้ง เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าจะทำแบบนี้ให้ได้น่ะ? เจ้าจะไม่เพียงสูญเสียแค่เพื่อนอย่างเฉินจื่ออาน แต่ยังรวมไปถึงเพื่อนอย่างข้าด้วย ข้าจะเกลียดชังเจ้าไปจนชั่วชีวิต!”

ในดวงตาของลู่ม่านมีน้ำตาเอ่อคลอ นี่เป็นครั้งแรกที่จวงลี่จ้งเห็นนางร้องไห้ เป็นเขาเองที่ทำให้นางต้องร้องไห้ จวงลี่จ้งรีบยกมือขึ้นโบกทีหนึ่ง เป็นสัญญาณบอกให้เด็กรับใช้หยุดมือ

เดิมทีพวกเด็กรับใช้ก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้อยู่แล้ว ได้เห็นดังนั้น จึงรีบหยุดมืออย่างรวดเร็ว ลู่ม่านรู้สึกว่าตัวเองกลับสู่ความปลอดภัยในที่สุด จึงช้อนสายตาขึ้นมองจวงลี่จ้ง

ดวงตาสองคนสี่ข้างมองประสาน ในแววตาของจวงลี่จ้งเต็มไปด้วยการต่อสู้และความขัดแย้ง

สุดท้าย เขาก็แค่นเสียงหัวเราะอย่างขมขื่น หันหลังกลับไปแล้วพูดว่า "พวกเจ้าไปเถอะ!"

ประโยคนี้เขาพูดกับพวกเด็กรับใช้ บรรดาเด็กรับใช้ได้ยิน ก็รีบถามกลับไปว่า “นายน้อย แล้วท่านล่ะขอรับ?”

ลู่ม่านตกใจจนผงะ อยากจะเข้าไปช่วยประคอง แต่เพราะในมือยังถือของอยู่ จึงไม่กล้าขยับตัวมั่วซั่วไม่ระวัง

เมื่อจวงลี่จ้งที่ตามคุ้มกันมาส่งตลอดเส้นทางเห็นดังนั้น ก็รีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วแบกตาแก่เฉินขึ้นมา วางไว้บนรถแล้วขับตรงกลับไปที่บ้านทันที

เพิ่งจะมาถึงประตูบ้าน ก็เห็นเฉินหลี่ซื่อที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี ไม่ได้เจอเฉินหลี่ซื่อมาครึ่งปีกว่า ผมของนางกลายเป็นสีขาวหงอกขึ้นเยอะมาก ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ให้เห็น

เมื่อเห็นว่าตาแก่เฉินถูกอุ้มกลับมา นางก็แตกตื่นมากเสียจนแม้จะเห็นอยู่ว่าลู่ม่านกลับมาแล้ว นางก็ยังไม่ทันมีปฏิกริยาตอบสนองด้วยซ้ำ ได้แต่รีบร้อนนำทางให้จวงลี่จ้งพาตัวตาแก่เฉินเข้าไปในเรือน

ตาแก่เฉินเคยเป็นโรคหลอดเลือดสมอง จะว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าจะถือว่าเป็นเรื่องเล็ก มันก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องเล็ก

หรูอวี่รีบออกไปเรียกหมอ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินหลี่ซื่อค่อยสังเกตเห็นโถที่ลู่ม่านนำกลับมา เมื่อรู้ว่าเป็นเฉินจื่ออาน นางกลับไม่พูดอะไรแม้เพียงครึ่งคำ

สำหรับเฉินจื่ออาน ความรู้สึกที่เฉินหลี่ซื่อมีให้เขา ถ้าว่ากันตามจริงก็เป็นอะไรที่ซับซ้อนอยู่มาก เขาเป็นลูกของนาง แต่นางก็เคยทำร้ายเขา

มาตอนนี้เขาตายแล้ว ท่าทีที่นางแสดงออกเวลานี้ดูไปแล้วก็เหมาะสมอยู่ ลู่ม่านเองก็ไม่ได้รู้สึกคาดหวังตั้งตารออะไรมากมายขนาดนั้น หวังแค่ว่านางจะสามารถดูแลตาแก่เฉินให้ดีได้ก็พอ

เฉินหลี่ซื่อเดินออกไปแล้วเรียบร้อย ทั้งยังเดินได้เร็วมากด้วย

จู่ ๆ ในสวนก็มีเสียงคร่ำครวญดังระงมลอยมาให้ได้ยิน หรูอวี่ที่ไปเชิญหมอเพิ่งกลับมา พลันร้องอุทานด้วยความประหลาดใจว่า “ฮูหยินเฒ่า?”

ครั้งนี้พอลู่ม่านเดินออกไปดู ก็เห็นเฉินหลี่ซื่อพาดตัวอยู่ตรงริมชานบันไดส่วนที่เป็นธรณีประตู นอนพังพาบเหยียดยาวลงไปกับพื้น ดูเซื่องซึมเหม่อลอยเหมือนคนไม่ค่อยมีสติสัมปชัญญะ

“ฮูหยินเฒ่า? ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ?” หรูอวี่พูดพลางรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงนาง

ลู่ม่านกลับเห็นว่าปากนางเหมือนจะพูดพึมพำอะไรบางอย่างไม่หยุด จึงรีบเอนตัวเข้าไป ได้ยินแค่เสียงนางที่พูดอย่างแผ่วเบาว่า "จื่ออาน จื่ออานของแม่ แม่เสียใจภายหลังเหลือเกินแล้วลูกเอ๋ย...."