ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 540

เดิมทีลู่ม่านก็ยังนึกสงสัยอยู่ แต่หลังจากได้ยินประโยคหลังที่หรูอวี่พูด ก็เข้าใจขึ้นมาได้ทันที

“เฉินหลิวเอ๋อมาหรือ?”

หรูอวี่พยักหน้าตอบรับด้วยสีหน้าบูดบึ้งทันที “ถ้าไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใครได้อีกล่ะเจ้าคะ? นางยังมีหน้ามาที่นี่อีก?”

ลู่ม่านปรายตามองไปที่เฉินหลี่ซื่อที่กำลังเดินไปถึงหน้าประตูแล้ว เหมือนว่าเฉินหลี่ซื่อจะได้ยินคำพูดประโยคนั้นของหรูอวี่ จึงดูตกตะลึงไปเล็กน้อย ช่วงหลายวันมานี้ เฉินหลี่ซื่อที่มาอยู่กับลู่ม่านทางนี้ ดูมีนิสัยใจคอที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากทีเดียว

ทั้งยังไม่มีท่าทีเย่อหยิ่งทะนงตนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว บวกกับข่าวการตายของเฉินจื่ออาน ลู่ม่านได้เห็นนางเศร้าโศกเสียใจขนาดนั้นกับตาตัวเอง จึงอดรู้สึกสงสารไม่ได้

ด้วยเหตุนี้จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อนว่า "แม่ ตอนนี้ข้าก็ไม่ค่อยสะดวกนัก ไม่สู้แม่ออกไปดูสักหน่อยดีหรือไม่?"

เมื่อเฉินหลี่ซื่อได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้ารับทันที “ได้ แม่จะออกไปดูให้เดี๋ยวนี้เลย”

หรูอวี่จึงยู่ปากจนแก้มพองลม ก้าวถอยออกไปยืนอยู่อีกด้าน

เมื่อเหยาซื่อเห็นดังนั้น ก็หันไปมองหน้าประสานสายตากับเฉินเหมยเซียงแวบหนึ่ง “เสี่ยวม่าน ตอนนี้พอเจ้าคลอดลูกแล้ว กลับเปลี่ยนเป็นคนใจคอเยือกเย็นสงบนิ่งขึ้นมากเลยนะ”

ถ้าเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน บางทีกระทั่งเฉินหลี่ซื่อลู่ม่านก็อาจไม่ให้อภัยเลยด้วยซ้ำ

ลู่ม่านยกยิ้มเล็กน้อย “ข้าก็แค่อยากสะสมบุญกุศลให้ลูก ๆ เท่านั้นเอง”

เมื่อพวกเหยาซื่อเห็นดังนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก คนเราเมื่อได้เผชิญหน้ากับความเปลี่ยนแปลงที่มันหนักหนาสาหัสขนาดนั้น ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความเปลี่ยนแปลง ถือเป็นเรื่องปกติของมนุษย์

ขณะที่กำลังพูดอยู่ จ้าวซื่อกับหลิวซื่อก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

ไม่ได้เจอกันหนึ่งปี สภาวะอารมณ์ของหลิวซื่อดูสดชื่นเบิกบานขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก เรียกได้ว่ากระทั่งจ้าวซื่อผู้ซึ่งเคยได้รับการเอาอกเอาใจในบ้านมาโดยตลอด ก็ยังสู้ไม่ได้

แต่สิ่งที่น่ามหัศจรรย์ใจยิ่งไปกว่านั้นคือ สองคนนี้สามารถไปด้วยกันได้ดีขนาดนี้เลยจริง ๆ

ขณะที่ลู่ม่านกำลังตกตะลึงพรึงเพริศอยู่ ก็เห็นจ้าวซื่อพูดขึ้นก่อนแล้วว่า "เจ้านั่งเถอะ"

หลิวซื่อยิ้มพลางพยักหน้า จากนั้นก็ชี้ไปที่เก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ กันแล้วพูดว่า “มาเถอะ ทุกคนอย่ามัวเกรงอกเกรงใจอยู่เลย นั่งลงด้วยกันทั้งหมดนี่แหล่ะ”

ครั้งนี้หลังจากที่จ้าวซื่อกลับมาจากเมืองหลวง ทั้งนิสัยใจคอและบุคลิกของนางล้วนเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก ไม่แยกตัวจากสังคมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้ครอบครัวพี่ใหญ่ได้เปิดร้านหม้อไฟในอำเภอเฟิงหนานขึ้นมาใหม่แล้ว กิจการค่อนข้างเจริญรุ่งเรืองเลยทีเดียว ดังนั้นทันทีที่มาถึง ทุกคนจึงพากันพูดจาหยอกเย้าว่าเมื่อไหร่จะได้ไปอุดหนุนที่ร้านสักมื้อ

จ้าวซื่อก็ไม่ตระหนี่เลย ยิ้มแย้มพลางพูดว่า “พวกเจ้าล้างท้องรอกินให้เต็มคราบเถอะ ข้ารับประกันว่าจะให้พวกเจ้ามาแบบท้องกิ่ว กลับไปแบบท้องโย้กันเลยเชียว”

หาได้ยากมากที่จ้าวซื่อจะพูดจาหยอกล้อแบบนี้ ทุกคนต่างพากันหัวเราะครึกครื้นเฮฮา

ขณะที่พูดอยู่ เหอฮัวก็เดินเข้ามาจากด้านนอก สวมชุดกระโปรงยาวสีชมพูอมฟ้า แต่งหน้าทาแป้งเล็กน้อย เมื่อมองแวบแรก ถึงกับพูดได้ว่านางไม่ได้ด้อยไปกว่าบรรดาคุณหนูลูกผู้ดีในอำเภอเลย

เหยาซื่อพ่นลมหายใจ "พ้นปีนี้ไป เหอฮัวก็น่าจะเริ่มคุยเรื่องแต่งงานได้แล้วกระมัง?"

หลิวซื่อรีบโบกไม้โบกมือ “เหอฮัวเพิ่งจะสิบสองเอง ไม่ต้องรีบร้อนนักหรอก”

เหยาซื่อได้ยินดังนั้น ก็เม้มปากก่อนจะพูดว่า “พูดแบบนี้มันก็ถูกอยู่หรอก แต่ถ้าเจอคนดี ๆ อย่างไรก็ต้องหมั้นหมายเอาไว้ก่อน! ถ้าเกิดพลาดไป แบบนั้นก็คงจะน่าเสียดายแย่ เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าได้เข้าไปในตำบล ได้ยินมาว่าลูกชายของผู้ว่าการอำเภอคนใหม่ เกิดถูกตาต้องใจเหอฮัวบ้านเจ้าเข้าแล้วรึ? ทั้งยังเชิญคนให้ไปเจรจาเรื่องตบแต่งถึงบ้านเจ้าแล้วด้วยนี่!”

ลูกชายของผู้ว่าการอำเภอ นับว่าเป็นขุนนางแล้วล่ะ ลู่ม่านรีบหันไปมองหลิวซื่อทันที

หลิวซื่อมีท่าทางลำบากใจเล็กน้อย “มันก็มีเรื่องแบบนี้จริง ๆ นั่นแหล่ะ แต่ข้าปฏิเสธไป เหอฮัวยังเด็ก ข้าอยากรั้งให้นางอยู่ด้วยกันต่ออีกสักสองปี”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งเหยาซื่อและเฉินเหมยเซียงก็รู้สึกเสียดายไปคำรบหนึ่ง “เงื่อนไขดีขนาดนี้แท้ ๆ หมั้นหมายไว้ก่อนก็ไม่เสียหลายหรอกกระมัง?”

เหอฮัวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ กลับไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลยแม้แต่น้อย พูดอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาว่า “คู่ชีวิตของข้า ก็สมควรให้ข้าได้เห็นเองสิเจ้าคะ จะรีบร้อนไปทำไมกัน? รอให้ข้าเห็นแล้วว่าดีค่อยตัดสินใจก็ได้เจ้าค่ะ!”

หลิวซื่ออดมองนางด้วยสายตาโกรธ ๆ ไม่ได้ ลู่ม่านกลับพูดชมเปาะ “เหอฮัวพูดได้ถูกต้องแล้ว เรื่องคู่ชีวิตเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ไม่อย่างนั้น วันข้างหน้าอาจต้องนึกเสียใจในภายหลัง!”

เหยาซื่อกับเฉินเหมยเซียงได้ยินดังนั้น ก็พากันพยักหน้าหงึกหงัก เมื่อจ้าวซื่อเห็นดังนั้น ก็มองหลิวซื่อด้วยความรู้สึกอิจฉานิด ๆ

“อวี้เหนียง เจ้าพลิกกลับมาตั้งต้นเป็นคนใหม่ได้แล้วจริง ๆ”

หลิวซื่อพูดอย่างถ่อมเนื้อถ่อมตัวว่า “ตอนนี้เจ้ามีสือซ่วนกับพี่ใหญ่ ก็เป็นชีวิตที่ดีมากเช่นกัน เราทุกคนค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปเถอะนะ! ถ้ามีอะไรที่ต้องการให้ข้าช่วยเหลือ ก็บอกมาได้เต็มที่เลย”

จ้าวซื่อพยักหน้า "งั้นก็ดีเลย"

ในที่สุดก็ถึงเดือนสอง ลู่ม่านอุดอู้อยู่แต่ในบ้านเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ๆ สุดท้ายก็เสร็จสิ้นการอยู่เดือนสักที

หลังออกจากการอยู่เดือน ลู่ม่านก็นำใบอ้ายมาต้มน้ำร้อนอาบ ฉวยโอกาสที่แดดกำลังดีสระผมเผ้าให้สะอาด ถึงค่อยรู้สึกผ่อนคลายสบายเนื้อสบายตัวขึ้นมาก

ในช่วงอยู่เดือน ลู่ม่านกินได้ครบถ้วนสมบูรณ์ดี เด็ก ๆ ทั้งสองคนก็กินได้ไม่เลว

ด้วยความที่เด็กน้อยทั้งสองเป็นลูกที่รักปานแก้วตาดวงใจ แน่นอนว่าลู่ม่านย่อมไม่หาแม่นมมาช่วยเลี้ยง แต่จะเป็นคนป้อนนมเองตลอด ทั้งยังเสริมด้วยนมแพะ ซึ่งก็ดีมากเช่นกัน

หลังจากป้อนนมลูกเสร็จ ลู่ม่านกำลังจะส่งเด็ก ๆ กลับขึ้นเตียงนอน หรูอวี่ก็พุ่งจากข้างนอกเข้ามาอย่างมีความสุข

“ฮูหยิน คุณชายจวงสั่งคนเอาของมาส่งให้อีกแล้วเจ้าค่ะ”

ตลอดหนึ่งเดือนมานี้ แม้ว่าลู่ม่านจะปฏิเสธเขาแบบอ้อม ๆ ไปหลายครั้งแล้ว จวงลี่จ้งก็ยังคงส่งข้าวของมาให้อย่างเชื่อมั่นในการกระทำของตัวเองสุด ๆ ทั้งหมดล้วนเป็นพวกอาหารเสริมที่จำเป็นสำหรับคนอยู่เดือน หรือบางครั้ง ก็มีของสำหรับเด็ก ๆ ส่งมาให้ด้วย

ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น หลังจากวางเด็ก ๆ ลงค่อยพูดขึ้นว่า “หรูอวี่ คำพูดพวกนั้นที่ข้าบอกให้เจ้าพูดกับคุณชายจวงเมื่อคราวก่อน เจ้าพูดไปหมดแล้วใช่ไหม?”

หรูอวี่พยักหน้า “พูดแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็ยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง นางค่อยพูดขึ้นว่า "พาข้าไปดูหน่อยซิ!"

...............

ที่โถงส่วนหน้า ทันทีที่ลู่ม่านเข้าไป ก็เห็นชั้นวางที่ทำจากไม้สองหลังที่จวงลี่จ้งส่งมาให้ พอลองมองดูดี ๆ อีกครั้ง ลู่ม่านก็มองออกว่า ที่แท้มันถึงกับเป็นเตียงโยกสองหลัง ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับเปลไกวของเด็กทารกในยุคปัจจุบันมาก ๆ

“ข้าบังเอิญไปเห็นว่ามีคนทำขึ้นมา ดูมันเหมาะกับเจ้ามาก เลยซื้อมาน่ะ”

จวงลี่จ้งพูดเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กมาก ลู่ม่านปรายตามองแวบหนึ่ง เห็นพวกชาวบ้านพากันมาล้อมดูของที่จวงลี่จ้งจัดส่งมา พลางกระซิบกระซาบทำปากขมุบขมิบไม่หยุด นางก็เม้มริมฝีปากแน่น

อะไรจะเกิด ยังไงมันก็ต้องเกิดจนได้สิน่า!