ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 542

ที่จริงก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีอะไร ที่ผ่านมานางไม่ค่อยรู้จักที่ต่ำที่สูง นึกว่าที่นี่จะเหมือนอย่างในยุคปัจจุบัน ตนเองอยากทำอะไรก็ทำอย่างนั้น

ตอนนั้น สามารถทนรับอะไรก็ได้ เพราะนางยังมีเฉินจื่ออานอยู่ด้วย

ตอนนี้เฉินจื่ออานไม่อยู่แล้ว นางยังมีลูกอีกสองคน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางต้องปกป้องลูกสองคนนี้

คิดได้แบบนี้ ลู่ม่านจึงยิ้มพูดขึ้นว่า

“ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็คือทำตุ๊กตาผ้า”

“ตุ๊กตาผ้า?” มีคนขมวดคิ้วถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า “นั่นคืออะไร?”

“ข้ารู้ คือสิ่งของที่มีขนปุยๆมีขายในร้านม่านเซิงในตำบลพวกนั้น” มีหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งพูดขึ้น

“ที่แท้สิ่งนั้นเรียกว่าตุ๊กตาผ้าหรือ?” ทุกคนต่างก็ค่อยเข้าใจขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ร้านม่านเซิง เจ้าล้วนยกให้กับคุณชายจวงแล้วไม่ใช่หรือ? เรายังสามารถทำได้ไหม?”

“เราไม่ขายในยุคก่อนราชวงศ์ถัง ทำไมจะทำไม่ได้” ลู่ม่านหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

เหยาซื่ออึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน ไม่ขายที่ยุคก่อนราชวงศ์ถัง แล้วเราจะไปขายที่ไหน?”

“ต่างประเทศ” ลู่ม่านยิ้มพูดขึ้น นางคิดปัญหานี้ตั้งแต่แรกแล้ว ต่างประเทศพวกนั้น ผู้ค้าขายมากมายที่มาค้าขายที่นี่ ตอนนี้ทุกๆครึ่งปี จ้าวหลินกับแคสล้วนออกเดินทางหนึ่งครั้ง

“ข้าคิดดีแล้ว ตุ๊กตาผ้าอันนี้ ไม่จำเป็นต้องมีโรงงาน เราแต่ละคนเอาตัวอย่างกลับไปทำที่บ้าน หลังจากทำเสร็จแล้ว ก็นำมาส่งที่นี่ จ่ายค่าจ้างกันในตอนนั้น ธรรมดาอันละยี่สิบเหวิน อันใหญ่ค่อยว่ากัน”

“แบบนี้ก็ดี” ลู่ม่านเพิ่งพูดเสร็จ ก็มีพวกผู้หญิงดีใจกันขึ้นมา

“แบบนี้ เราก็ยังสามารถได้ดูแลลูก และก็ได้หาเงินไปด้วย” ยิ่งไปกว่านั้น ลู่ม่านจ่ายเงินให้ไม่น้อย คำนวณดูแล้ว ก็ยังเหมือนอย่างเมื่อก่อน

เมื่อทุกคนคิดได้แบบนี้ ต่างก็รู้สึกว่าไม่เลว รีบสอบถามกันขึ้นมาว่า “จะเริ่มทำเมื่อไหร่? พวกเราจะต้องทำเป็นอันดับแรก”

“ไม่รีบร้อน” ลู่ม่านยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ ข้าต้องวางแผนก่อน พวกเจ้ารอสักสองสามวัน.....”

“ได้.....” ทุกคนได้ยินแบบนี้แล้ว ก็ล้วนจากไปกันอย่างดีใจ

หรูอวี่ถามลู่ม่านขึ้นมาว่า “ฮูหยิน ตอนนี้ท่านทำเช่นนี้ หมดแรงพลังงานไปตั้งเยอะ ลำบากมากเลย”

“ไม่ลำบาก ก็ยังมีเจ้าของช่วยข้าไม่ใช่หรือ? พี่สาวของเจ้าอยู่ในเมืองหลวงแล้ว เจ้าเองก็ต้องมีงานเป็นของตัวเอง เป็นผู้หญิง ก็ต้องมีความสามารถในการเลี้ยงดูตนเอง ถึงจะสามารถครอบครองทุกสิ่งที่ตนเองชอบ”

ดวงตาหรูอวี่เป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นทันทีว่า “ขอบคุณฮูหยิน”

ลู่ม่านพูดยังไงก็ทำได้อย่างนั้น ในบ่ายวันนั้น ได้ฝากลูกไว้กับเหอเย่ว แล้วก็พาหรูอวี่ไปในอำเภอ

ร้านที่จ้าวหลินกับแคสเปิดก่อนหน้านี้ยังอยู่ กิจการยังคงรุ่งเรืองเหมือนอย่างเมื่อก่อน แน่นอนว่าสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงอย่างมีสองคนนี้ ยังคงถกเถียงกันเหมือนอย่างเมื่อก่อน

ลู่ม่านได้ยินเสียงตั้งแต่อยู่ไกลแล้ว อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

“แคส หากเจ้าไม่อยากอยู่ต่อ ก็รีบไปเถอะ ยังไงที่นี่มีหรือไม่มีเจ้าก็เหมือนกัน” นี่เป็นเสียงของจ้าวหลิน

ตามด้วยเสียงแคสพูดขึ้นอย่างจนใจว่า “จะเหมือนกันได้อย่างไร? ไม่มีข้า เจ้าคนเดียวจะลำบากมากเลยนะ....”

จ้าวหลินกำลังคิดจะเถียงกลับ แล้วก็เห็นลู่ม่านเดินเข้ามาจากข้างนอก จึงกลืนคำพูดทั้งหมดลงไป รีบวิ่งไปหาลู่ม่านพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามาแล้วหรือ”