ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 543

“ข้าเข้าใจ” ลู่ม่านหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องขอโทษ ตอนนี้ข้ามีลูกสองคน ที่จริงก็ไม่มีเวลาเหมือนกัน สถานการณ์ในตอนนี้ สำหรับข้าถือว่าดี”

แคสค่อยโล่งอก เข้าไปเอาหมึกพู่กันมาร่างเอกสารอีกครั้ง

เมื่อร่างเสร็จแล้ว หลังจากลู่ม่านรับซื้อพวกตุ๊กตา ก็ขายให้ตุ๊กตาตามขนาดของตุ๊กตาแต่ละชิ้น เท่ากับลู่ม่านเพียงได้กำไรจากราคากลางเท่านั้น อย่างอื่นล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนาง

ก็ดี ขอเพียงมีจำนวนมาก นางก็จะสามารถเลี้ยงลูกสองคนได้อย่างไม่มีปัญหา

หลังจากตกลงกันแล้ว ชุดแรกแคสบอกว่าต้องการตุ๊กตาห้าร้อยอันก่อน เพื่อไปลองตลาด

ลู่ม่านได้รับรายการสั่งซื้อนี้แล้ว ก็ตรงกลับไปยังหมู่บ้านไป่ฮัว

เพิ่งเดินเข้าประตู ก็ได้ยินเสียงลูกสองคนร้องห่มร้องไห้เสียงดัง ลู่ม่านรีบเดินเข้ามา ก็เห็นเหอเย่วกับยายอิง กำลังเดินอุ้มคนละคนอย่างวุ่นวายไปหมด

“ฮูหยิน ท่านกลับมาแล้ว ไม่รู้ว่าคุณชายน้อย เป็นอะไร จู่ๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมา เมื่อคุณชายน้อยร้องไห้ คุณหนูน้อยก็ร้องไห้ นมก็ป้อนแล้ว ผ้ารองฉี่ก็เปลี่ยนแล้ว......”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่ ฉางเซิงมองเห็นลู่ม่าน ก็ดิ้นรนที่จะให้ลู่ม่านอุ้ม หว่านเอ๋อที่อยู่ด้านข้างก็มองเห็น ต่างก็ยื่นมือน้อยๆมาหาลู่ม่าน

เด็กน้อยสองคนนี้ เหมือนอย่างนกรอรับอาหาร

จนลู่ม่านหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเด็กสองคนนี้ คงคิดถึงข้าแล้วแหละ"

ยายอิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ถูก ตั้งแต่คุณชายน้อยกับคุณหนูน้อยคลอดจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยห่างจากฮูหยินเลย วันนี้หายไปตั้งครึ่งวัน ก็ต้องคิดถึงท่านแล้วแหละ?”

ลู่ม่านอุ้มลูกขึ้นมาจูบ และแล้วเด็กทั้งสองคนก็ยิ้มแย้มหน้าบาน พร้อมเงียบสงบลง

คงเพราะร้องไห้จนเหนื่อย หลังจากหยุดร้อง ก็นอนหลับทันที

เหอเย่วเห็นแล้วก็รีบพูดขึ้นว่า “ให้ข้าเถอะ ข้าอุ้มเอง.....”

“เอาไว้นี่แหละ” ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “วันนี้ออกไปค่อนข้างนาน พวกเขาอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไร"

เหอเย่วพยักหัว แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงลูกของตนเองว่า “เริ่มแรกเสี่ยวเย่วหยาของข้าก็ติดข้า ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว”

เสี่ยวเย่วหยาของเหอเย่ว อายุจะขวบหนึ่งแล้ว

“ข้ากลับมานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยเห็นเสี่ยวเย่วหยาเลย พรุ่งนี้ เจ้าพาเสี่ยวเย่วหยามา ให้พวกเด็กๆได้เล่นด้วยกัน”

เหอเย่วพยักหัว แล้วก็ค่อยออกไป

ฉวยโอกาสตอนนี้ลูกหลับ ลู่ม่านก็ครุ่นคิดถึงเอกสารที่ลงนามในวันนี้ สินค้าชุดนี้ ลู่ม่านเตรียมที่จะเริ่มจากพื้นฐาน

ผู้ที่ชื่นชอบตุ๊กตาผ้าในยุคปัจจุบัน ซึ่งพื้นฐานที่สุดก็คือตุ๊กตาหมี

น่ารักน่าเอ็นดู เด็กเกือบทุกคนล้วนต้องมีหนึ่งคน ลู่ม่านจำไว้ เมื่อก่อนตอนที่นางยังอยู่ในยุคปัจจุบัน ก็มีตุ๊กตาหมีที่สูงเกินครึ่งคน ตอนที่นอนเอาไว้เป็นหมอนข้าง นุ่มมากสบายมาก

เมื่อมีเป้าหมาย ไม่นานลู่ม่านก็วาดภาพแบบตุ๊กตาหมีออกมา แล้วก็คิดรูปแบบธรรมดาอีกหลายแบบ กำหนดวัสดุ ผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ค่อยเรียกหรูอวี่เข้ามา

“เจ้าไปในตำบล ไปสั่งทำผ้าพวกนี้ที่มีความจำเป็นต้องใช้กลับมา พรุ่งนี้เราก็จะแบ่งงานได้แล้ว”

หรูอวี่รับคำสั่งกลับไป แล้วลู่ม่านก็ไปหาผู้ใหญ่บ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่ลู่ม่านตื่นขึ้นมา ก็เห็นหรูอวี่สั่งคนที่นำของมาส่งวางตรงลานด้านหน้า

สิ่งของทั้งหมด ล้วนกองอยู่ในลานด้านหน้า

ตรงกลางลาน มีโต๊ะสำหรับจัดแบ่งวัสดุเตรียมไว้พร้อมแล้ว ครั้งแรก จะให้พวกเขานำกลับบ้านเลยไม่ได้ ดังนั้นหรูอวี่ยังเตรียมเก้าอี้ไว้ไม่น้อย เพื่อให้ทุกคนได้รับการอบรมที่นี่

ทางด้านผู้ใหญ่บ้านเฉินป่าวประกาศให้กับลู่ม่านแล้ว ไม่นานก็เริ่มมีคนพากันมาบ้านลู่ม่านเป็นกลุ่มๆ

ลู่ม่านให้คนที่ผ่านการอบรมก่อนแล้วอยู่รอ นั่งเรียบร้อยแล้ว ก็พูดขึ้นว่า “ในมือของทุกคนมีผ้า ไหม เข็ม เรียบร้อยแล้ว เพราะทุกคนล้วนทำเป็นครั้งแรก เพราะฉะนั้นสิ่งที่ควรระวังจึงต้องบอกก่อน หวังว่าทุกคนจะตั้งใจฟัง ผลงานที่ทำออกมาจะได้ดีที่สุด”

ทุกคนต่างตอบรับ หรูอวี่จึงค่อยเริ่มพูดอธิบาย

ลู่ม่านวางใจในตัวคนพวกนี้อย่างมาก กลุ่มคนที่มาตอนเช้า ก็คือพวกคนที่มาฟังลู่ม่านพูดในวันนั้น ว่าจะมีงานทำ คนพวกนี้ล้วนเชื่อถือได้ ไม่กระทำเรื่องลักขโมย

ดังนั้นเมื่อดูแล้วสักพัก ลู่ม่านก็กลับไปดูแลลูกแล้ว

เพิ่งหันหน้าไป ก็เห็นผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาจากด้านนอก พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “เสี่ยวม่าน ข้าได้ยินมาว่าวันนี้ที่บ้านของเจ้ามีงานทำอีกแล้วหรือ?”

“ใช่” ลู่ม่านพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย สองคนนี้ก็คือหนึ่งในกลุ่มคนที่พูดจาว่าร้ายลู่ม่านในวันนั้น ซึ่งคนแบบนี้ ลู่ม่านไม่เคยคิดที่จะใช้งานพวกเขา

เห็นลู่ม่านจะไป คนคนนั้นก็เดินมาขวางลู่ม่าน พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมมีงานแล้วไม่เรียกพวกเราล่ะ? ล้วนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน เราก็อยากทำเหมือนกัน” พูดเสร็จก็จะเดินไปข้างหน้า

ลู่ม่านหยุดฝีเท้า มองดูพวกนางอย่างเรียบเฉย พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “ทำไมต้องเรียกพวกเจ้า?”