ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 544

คงคิดไม่ถึงว่าลู่ม่านจะพูดตรงขนาดนี้ สีหน้าแต่ละคนเปลี่ยนไปทันที

แต่ไม่ช้า สีหน้าพวกนางก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“ดูเจ้าพูดสิ? เราเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ทำไมถึงเรียกพวกเราไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง ที่ผ่านมาเราก็ทำงานในโรงงานเหมือนกัน”

ลู่ม่านหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าทำงานอยู่ในโรงงาน งั้นข้าถามพวกเจ้า ตอนนั้นพวกเจ้าทำเกี่ยวกับอะไร?”

เมื่อลู่ม่านถาม คนนำหน้าคนนั้นก็รีบตอบขึ้นมาทันทีว่า “ตอนนั้นพวกเรารับผิดชอบทำเกี่ยวกับแยมผลไม้ ข้ารับผิดชอบบรรจุขวด”

“พวกเราก็เหมือนกัน” คนอื่นที่เหลือต่างก็พูดขึ้นมา

ลู่ม่านพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นข้าถามพวกเจ้า ตอนที่บรรจุขวด ต้องระวังอะไร?”

“ต้องสะอาดถูกสุขอนามัยไง เรื่องนี้พวกเรารู้” คนคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างง่ายๆ จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมาอย่างได้ใจ

คนอื่นอีกหลายคนต่างก็พยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ตอนที่พวกเราทำงานด้วยกัน มักจะพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน”

“เจ้าวางใจ ข้าทำมานานขนาดนั้นแล้ว จะมีปัญหาอะไร? ตอนนี้ที่นี่กำลังทำตุ๊กตาใช่ไหม? ข้าจะเข้าไปเดี๋ยวนี้....”

พูดยังไม่ทันเสร็จ ลู่ม่านก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “ไม่ เจ้าพูดไม่ถูก"

คนคนนั้นอึ้ง ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “ไม่เพียงสะอาดถูกสุขอนามัย ยังต้องรักษาไว้ในที่แห้ง ไม่มีความชื้น สิ่งที่ยิ่งต้องระวังก็คือ ห้ามพูดคุยกัน ระหว่างที่พวกเจ้าทำงาน ยังพูดคุยกัน? งั้นน้ำลายก็เข้าไปในขวดหมดแล้วสิ?”

ลู่ม่านพูดเสร็จ สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไปทันที

“ไม่ พวกเราไม่ได้คุยกันเวลาทำงาน....พวกเราคุยกันตอนเวลาพัก......”

“ไม่ต้องแก้ตัว พวกเจ้าเป็นยังไงกันแน่ ข้าดูออกแต่แรกแล้ว ตอนนี้ข้าสามารถบอกพวกเจ้าอย่างชัดเจนว่า ข้าตั้งใจที่จะไม่แจ้งพวกเจ้า เพราะข้าไม่ต้องการคนหน้าไหว้หลังหลอกมาทำงานด้วย พวกเจ้าไปได้แล้ว”

ลู่ม่านพูดเสร็จ แล้วก็หันหน้าเดินเข้าไป ปล่อยให้พวกหญิงบ้าพวกนั้นก่นด่าอยู่อย่างคนบ้า

หรูอวี่รำคาญจึงเข้ามาพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน ให้พวกนางด่าอยู่อย่างนั้น คนอื่นจะไม่หัวเราะเยาะหรือ?”

“ไปแจ้งเป๋าจ่าง บอกว่ามีคนมาก่อความวุ่นวาย”

หญิงบ้าอย่างพวกนาง ไม่กระทำอะไรเลยไม่ได้

สายตาหรูอวี่เป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน วิธีนี้ดี” พูดเสร็จก็เดินออกไปเลย

ไม่นาน ในตำบลก็ส่งคนมาลากตัวคนกลุ่มนั้นไป ถึงแม้ตระกูลเฉินจะตกอับแล้ว แต่ยังไงลู่ม่านก็ยังเป็นคุณหนูจวนกั๋วกง ดังนั้นเป๋าจ่างจึงค่อนข้างให้การดูแลเป็นอย่างดี

“คุณหนู ท่านไม่ต้องเป็นกังวล พวกเราจะสั่งสอนผู้หญิงพวกนี้ให้ดี”

“ข่มขู่เสียหน่อยก็พอ” ลู่ม่านพูดขึ้น ผู้หญิงพวกนี้ ที่จริงขี้ขลาดอย่างมาก

เป๋าจ่างพยักหัว แล้วก็พูดชมลู่ม่านว่า “คุณหนู ท่านมีน้ำใจจริง.....”

เห็นลู่ม่านไม่สนใจ เขาจึงจากไป

หลังจากจัดการคนไม่เกี่ยวข้องพวกนี้แล้ว ลู่ม่านค่อยอารมณ์ดีขึ้น ช่วงนี้ที่อัดอั้นตันใจ ค่อยสบายขึ้นไม่น้อย

พาพวกลูกๆนอนพัก เมื่อตื่นขึ้นมาฟ้าก็มืดแล้ว หรูอวี่บอกลู่ม่านว่า “วันนี้คนที่มารับวัสดุและก็รูปแบบงานไปทำ ล้วนสอนงานเสร็จหมดแล้ว ส่วนใหญ่ล้วนไม่มีปัญหาอะไร”

ลู่ม่านพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ลำบากเจ้าแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ อีกสองวันเจ้ายังจะต้องมีงานยุ่ง"

ลู่ม่านพูดแม่นเหมือนคำทำนาย สงบเงียบอยู่สองวัน พอถึงวันที่สาม ก็มีคนเริ่มเอางานมาส่ง และครั้งนี้ก็ไม่จำเป็นต้องคัดเลือก แต่ละคนล้วนทำได้ไม่เลว

หลังจากลู่ม่านดูผ่านตาอยู่หลายอัน แล้วก็ยกงานนี้ให้กับหรูอวี่ พร้อมพูดกำชับว่า จะต้องระวังคุณภาพแล้วก็รายละเอียด

เฉินหลี่ซื่อยืนอยู่ตรงหน้าประตู มองดูลู่ม่านอย่างเกรงกลัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าอยากมาถามว่า งานของเจ้าที่นี่ข้าสามารถรับกลับไปทำบ้างได้ไหม?”

ลู่ม่านอึ้ง พร้อมถามขึ้นว่า “เจ้าจะเอาไปให้เฉินหลิ่วเอ๋อใช่ไหม?”

คิดไม่ถึงว่าจะถูกมองออกทันทีแบบนี้ เฉินหลี่ซื่อค่อนข้างทำตัวไม่ถูก แต่นางก็ยังพยักหัวตามความจริง

“ใช่ ตอนนี้หลิ่วเอ๋อเลี้ยงลูก มีชีวิตอย่างไม่ค่อยดี ข้ารู้ เมื่อก่อนนางทำไม่ดีกับเจ้า แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ต่อไปนางไม่กล้าแล้ว เจ้าช่วยนางด้วยเถอะ”

ลู่ม่านเม้นริมฝีปาก หรูอวี่เบ้ปากอยู่ด้านข้างอย่างไม่พอใจ

“เรื่องแบบนั้น จะให้อภัยได้อย่างไร?”

ยังไงเฉินหลี่ซื่อก็ได้ยิน อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าก็คิดเสียว่าข้าเป็นคนทำ ได้ไหม?”

“ได้” ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “เจ้าเอากลับไปได้ แต่สิ่งของที่นำกลับมา ข้าจะตรวจด้วยตนเอง หากผลลงานไม่ดี ข้าจะไม่รับ”

“ได้” เฉินหลี่ซื่อพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าวางใจ หลิ่วเอ๋อทำงานฝีมือได้ดีมาก ข้าจะคอยดูนาง จะต้องไม่มีปัญหาแน่”

หรูอวี่เห็นแบบนี้แล้ว ถึงแม้ไม่ยินยอม แต่ก็ยังคงหันไปหยิบสิ่งของมาให้เฉินหลี่ซื่อ แล้วก็บอกข้อควรระวังให้นางรู้ เฉินหลี่ซื่อค่อยกลับไป

เดิมคิดว่าทางบ้านเก่า อาจจะก่อเรื่องอะไรเดือดร้อนขึ้นมาเพียงเพราะเรื่องนี้ แต่รออยู่สองวันก็ไม่เห็นเกิดเรื่องอะไรขึ้น ลู่ม่านค่อยวางใจ

วันที่สาม เฉินหลี่ซื่อก็มาอีก โดยเอางานมาส่ง

นางมาหาลู่ม่านด้วยตนเอง เอาสิ่งของให้ลู่ม่านดู ลู่ม่านตรวจดูอยู่อย่างละเอียด แล้วก็เห็นว่าไม่มีอะไรเสียหาย พอดีคนข้างบ้านเฉินหลี่ซื่อก็มาส่งของ จึงพูดชมขึ้นมาว่า

“นี่เป็นผลงานของหลิ่วเอ๋อใช่ไหม? หลายวันนี้ตอนที่ข้าเข้าออก เห็นนางนั่งทำอยู่ตรงนั้น ไม่เลวจริงๆ หลิ่วเอ๋อของเจ้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วเสียที”

รอยยิ้มของเฉินหลี่ซื่อแฝงไปด้วยความขมขื่น ลู่ม่านรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ เดิมนางคิดว่าเฉินหลิ่วเอ๋อมาเพื่อแก้แค้นนาง จึงระมัดระวังตั้งแต่เริ่มแรก คิดไม่ถึงว่าไม่ใช่?