ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 545

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ เด็กน้อยคนหนึ่งก็เดินออกมาจากข้างหลังเฉินหลี่ซื่อ มองดูลู่ม่านอย่างกล้าๆกลัวๆ ดูแล้วเหมือนกำลังเพิ่งเดินได้

นางยืนไม่มั่นคง เกือบหกล้ม เฉินหลี่ซื่อคว้าจับตัวนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เห็นได้ชัดว่า นี่คือซิ่งฮัวลูกสาวของเฉินหลิ่วเอ๋อ

ชื่อเชยมาก เหมาะสมกับความดั้งเดิมของตระกูลเฉิน

“หลิ่วเอ๋อทำงานยุ่งอยู่ที่บ้าน ข้าจึงพานางออกมา....” เฉินหลี่ซื่อรีบพูดอธิบาย

ลู่ม่านไม่พูดอะไร เพราะเด็กคนนั้นจ้องมองลู่ม่านอยู่ตลอด ในมือถือเศษผ้าชิ้นหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “น้าน้า....”

คิดว่าถึงนางจะยังเป็นเด็ก แต่เห็นแม่ของตนเองทำงานยุ่งอยู่ที่บ้านทุกวัน รู้ว่าสิ่งของนี้สามารถแลกเงินได้ จึงเอาเศษผ้ามาด้วย

ดูท่าทีของเด็กน้อยแล้ว ทำให้ลู่ม่านคิดถึงหว่านเอ๋อ หากวันหนึ่ง ตนเองเป็นเหมือนอย่างเฉินหลิ่วเอ๋อ แล้วหว่านเอ๋อของนางจะเป็นยังไง?

เมื่อคิดดูแล้ว เฉินหลิ่วเอ๋อก็ไม่เคยกระทำเรื่องเลวร้ายอะไร หากนางสามารถกลับใจใหม่ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

“นี่ไม่ใช่น้า....” เฉินหลี่ซื่อพูดสอนขึ้นว่า “ป้าสะใภ้สาม”

“ป้าสะใภ้ฉาม.....” เด็กน้อยพูดขึ้นมาอย่างไม่ชัดเจน

ลู่ม่านยิ้มแย้ม หันไปบอกหรูอวี่ว่า “ไปเอาขนมมา”

เฉินหลี่ซื่อเห็นแล้วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำตาคลอว่า “เสี่ยวม่าน เจ้า.....”

“เรื่องระหว่างผู้ใหญ่ ไม่เกี่ยวอะไรกับเด็ก” ลู่ม่านพูดขึ้นมา ถึงแม้นางจะยอมให้โอกาสเฉินหลิ่วเอ๋อ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้อภัยนางในตอนนี้

การให้อภัยอย่างง่ายดาย จะทำให้คนไม่เห็นค่า

ยังไงก็ต้องดูพฤติกรรมของนางในอนาคต

ถึงแม้เฉินหลี่ซื่อจะไม่ได้รับความสนใจ แต่เห็นว่าเรื่องราวเป็นแบบนี้ ก็ดีใจมากแล้ว พาเด็กน้อยเล่นอยู่สักพักแล้วค่อยปรับไป

คนที่ได้เงินจากงานรอบแรกแล้ว ก็ยิ่งมีแรงกำลังในการทำงาน เดิมลู่ม่านคิดว่าต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือนถึงจะทำได้ครบจำนวน แต่สิบกว่าวันก็ทำเสร็จหมดแล้ว

แคสก็ทำงานไวมาก รับเอาสินค้าไปทั้งหมด เดิมลู่ม่านคิดว่าพวกเขาทำการค้าขายนี้เป็นครั้งแรก รอพวกเขากลับมาแล้วคิดเงิน

จ้าวหลินกลับไม่ยอม จะต้องจ่ายเงินกันให้เรียบร้อย ลู่ม่านจึงให้หรูอวี่รับไว้

สินค้ารอบแรกนี้ ลู่ม่านได้กำไรมาหลายสิบตำลึง เพื่อคำนวณดูแล้วก็ใช้เวลาเพียงสิบกว่าวัน ลู่ม่านพอใจอย่างมาก

แน่นอนครั้งนี้หรูอวี่ก็ช่วยงานอย่างมาก ตอนนี้ลู่ม่านอาศัยคนในบ้านประคับประคองตนเอง ดังนั้นจึงไม่ให้พวกเขาเสียเปรียบแน่นอน เอาทองมาสิบตำลึง ทำเสื้อผ้าฤดูร้อนและเครื่องประดับให้กับทุกคน

เดิมคิดว่าทุกคนจะดีใจ สุดท้าย ทุกคนล้วนไม่ยอมรับ ต่างบอกว่าตอนนี้ในบ้านกำลังลำบากอยู่

ลู่ม่านจนใจ สุดท้ายจึงพูดขึ้นว่า “ต่อไปยังมีงานอีกมากมายต้องรบกวนพวกเจ้า ตอนนี้หากพวกเจ้าไม่รับ ต่อไปจะทำงานกันยังไง?”

พูดถึงขนาดนี้ ทุกคนถึงต่างรับไว้

ลู่ม่านค่อยโล่งอก

ถึงแม้ทางด้านแคสยังไม่มียอดสั่งซื้อใหม่ แต่ชื่อเสียงด้านการทำตุ๊กตาของลู่ม่านก็เป็นที่โด่งดัง ทันใดนั้น ก็มีคนมาสั่งซื้ออยู่ไม่น้อย ล้วนถูกลู่ม่าน ปฏิเสธอย่างสุภาพ

เดิมนางต้องการที่จะตัดขาดจากจวงลี่จ้ง จนยกร้านม่านเซิงให้กับจวงลี่จ้งแล้ว งั้นนางก็จะไม่แย่งกิจการค้าขายของร้านม่านเซิง ยิ่งไปกว่านั้น นางก็ตกลงกับแคสไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจะขายให้กับเขาเพียงเจ้าเดียว

หรูอวี่พูดขึ้นอย่างค่อนข้างเสียดายว่า “ฮูหยิน ทางด้านแคสออกทะเลครั้งหนึ่งกว่าจะกลับมาก็ตั้งหลายเดือน รอต่อไปแบบนี้ เราจะลำบาก”

“ไม่เป็นไร ก็แค่ลำบากบ้างเท่านั้นเอง” ลู่ม่านพูดขึ้นมา

หรูอวี่เห็นแบบนี้แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

พวกแคสไปกันครั้งนี้ ไม่มีข่าวคราวอยู่หลายเดือน ตุ๊กตาของลู่ม่าน กลับสะสมไว้ไม่น้อยแล้ว