ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 546

ลู่ม่านขมวดคิ้ว บอกยายอิงที่อยู่ด้านข้างว่า “ไปตามผู้ใหญ่บ้านมา"

ยายอิงพยักหัว ลู่ม่านค่อยเดินไปตะโกนพูดขึ้นว่า “หยุดนะ”

เห็นลู่ม่านมา พวกผู้หญิงพวกนั้นคงคิดถึงตอนที่ถูกลู่ม่านจับตัวส่งไปในตำบล จึงค่อนข้างหวั่นเกรง รีบปล่อยเฉินหลิ่วเอ๋อ

เฉินหลิ่วเอ๋อได้โอกาสรีบลุกขึ้นมาก้มหน้าลง แล้วยืนอยู่คนเดียว

หญิงที่เป็นคนนำคนนั้น พูดขึ้นมาอย่างหวาดกลัวว่า “นี่ไม่ใช่ปัญหาของเรา พวกเราคุยกันอยู่ที่นี่ นางมาถึงก็ก่นด่าพวกเรา ยังไงเราก็เป็นผู้ใหญ่ นางคิดจะเอายังไง?”

ลู่ม่านมองดูเฉินหลิ่วเอ๋อ เฉินหลิ่วเอ๋อพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า “ปกติพวกเจ้าพูดจาหยาบคายก็ช่างเถอะ แต่หากคิดจะทำให้ทุกคนไม่มีงานทำ ก็สมควรถูกตบ”

“เจ้า....” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างโมโหว่า “ปกติเจ้าไม่ถูกกับบ้านสามไม่ใช่หรือ? พวกเราว่าร้ายบ้านสาม เจ้ามายุ่งอะไรด้วย?”

ลู่ม่านเห็นแบบนี้ แล้วก็หันไปมองเฉินหลิ่วเอ๋อ

เฉินหลิ่วเอ๋อพูดขึ้นมาอย่างเย้ยหยันว่า “ข้ากับบ้านสามมีปัญหากันหรือไม่ เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า? อีกอย่าง บ้านสามเป็นพี่ชายข้า เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ยังไงความสัมพันธ์ก็ดีกว่าคนนอกปากเสียอย่างพวกเจ้า ส่วนพวกเจ้า รู้ทั้งรู้ว่าเป็นคนนอก ที่ผ่านมาก็เคยกระทำเรื่องเลวร้าย อยากทำงานก็ไม่ได้ทำ ตั้งใจมาหาเรื่องที่นี่ พวกเจ้ามีศีลธรรมอยู่ไหม?”

คนพวกนั้นถูกเฉินหลิ่วเอ๋อด่าแบบนี้ ยิ่งไม่รู้จะทำหน้ายังไง ร้องตะโกนจะเข้าไปตบตีเฉินหลิ่วเอ๋ออีก

ยายอิงพาผู้ใหญ่บ้านมาแล้ว เห็นภาพนี้พอดี จึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทันทีว่า “ทำอะไรกัน? ยังไม่รีบหยุด?”

หลายปีมานี้หลังจากผู้ใหญ่บ้านเฉินนำพาความเจริญรุ่งเรืองมายังหมู่บ้านไป่ฮัว สถานะในตำบลชางผิงก็ดีกว่าเมื่อก่อน ผู้ว่าการอำเภอคนใหม่ในอำเภอก็ยังต้องเกรงใจเขา พวกผู้หญิงอย่างพวกนาง จึงไม่กล้ามีเรื่อง รีบเงียบทันที

ผู้ใหญ่บ้านเฉินถือโอกาสสั่งสอนพวกเขาว่า “พวกเจ้าหลายคน ใช้ไม่ได้จริงๆ ครั้งก่อนถูกจับไปในตำบล ข้าคิดว่าพวกเจ้าจะรู้จักกับตัว จึงไม่ได้พูดว่าอะไรพวกเจ้าอีก แต่พวกเจ้าดูตัวเองสิ เพิ่งหยุดไปแค่กี่วันเอง? พวกเจ้าก็ก่อเรื่องขึ้นมาอีกแล้ว?”

เมื่อถูกว่าเช่นนี้ ก็มีคนพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า “นี่ไม่ใช่ปัญหาของพวกเรา เฉินหลิ่วเอ๋อมาก่นด่าพวกเราก่อน”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินได้ยินแล้วก็หันไปมองเฉินหลิ่วเอ๋อ พร้อมพูดขึ้นว่า “จริงๆหรือ?”

เฉินหลิ่วเอ๋อส่ายหัวอย่างจริงจัง พร้อมพูดขึ้นว่า “เปล่า”

ลู่ม่านคิดถึงเฉินหลิ่วเอ๋อที่บ้าคลั่งเมื่อกี้กับเฉินหลิ่วเอ๋อในตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเฉินหลิ่วเอ๋อน่ารัก?

ผู้ใหญ่บ้านเฉินหันไปมองผู้คนรอบๆ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนทำงานในโรงงานตุ๊กตาของลู่ม่าน เกลียดชังพวกคนที่พูดว่าร้ายหลายคนนี้อย่างเข้ากระดูกดำ

เห็นแบบนี้แล้วต่างก็ส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่มีจริงๆ"

“พวกเขาพูดไปเรื่อย” พวกผู้หญิงพวกนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำตาว่า “พวกเขาพูดจาไปเรื่อย”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินขมวดคิ้ว สุดท้ายมองดูลู่ม่าน พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน เจ้ายุติธรรมที่สุด เจ้าตัดสิน ตกลงหลิ่วเอ๋อก่าด่าหรือไม่?”

หากเป็นเมื่อก่อน ความยุติธรรมสำคัญที่สุด แต่ผู้หญิงหลายคนนี้เดิมก็ไม่ใช่คนดีอะไร ลู่ม่านเงียบไปสักพัก ส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขาพูดความจริง เป็นความจริงที่ป้าพวกนี้พูดจายั่วยุ”

เฉินหลิ่วเอ๋อได้ยินแล้วก็รีบหันไปมองลู่ม่าน สายตาฉายแววดีใจ