ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 548

หลิวซื่ออึ้ง จากนั้นก็ทำตัวไม่ถูก

“ช่วงนี้เจ้าได้ยินอะไรมาหรือเปล่า?”

คิดไม่ถึงว่าหลิวซื่อเองก็รู้เรื่องแล้ว ลู่ม่านจึงไม่มีอะไรต้องปิดบัง พยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ยินคนอื่นพูดแล้ว”

หลิวซื่อพูดขึ้นมาอย่างเสียใจว่า “ไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่พวกเจ้าคิด แต่เราสองแม่ลูกอยู่กันลำพัง ฉางหวู่ กลัวว่าพวกเราจะถูกรังแก จึงมักจะมาคอยดูแลบ้าง”

“ข้าไม่ได้คิดว่าพวกเจ้าจะเป็นอะไรกัน” ลู่ม่านหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเพียงแค่อยากรู้ ในใจเจ้าคิดยังไง เผชิญหน้ากับผู้ชายที่คอยดูแลเอาใจใส่แบบนี้ เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยจริงหรือ?”

“ข้า?” หลิวซื่อลังเลสักพัก แล้วค่อยส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะมีความคิดอะไร? ที่ผ่านมาข้าก็พูดแล้ว ข้าจะดูแลเหอฮัวให้ดี”

ลู่ม่านเห็นแบบนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีก หลิวซื่อคุยกับลู่ม่านอีกสักพัก เยี่ยมดูเด็กน้อยแล้วค่อยกลับไป

หลังจากหลิวซื่อกลับไปแล้ว หรูอวี่ก็เข้ามาอย่างลับๆล่อๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน ข้างนอกยังมีคนคนหนึ่งอยากพบท่าน”

“ใคร?” ครั้งนี้ลู่ม่านเดาไม่ถูกจริงๆ มีใครต้องการพบตนเองหรือ

“ฉางหวู่” หรูอวี่พูดขึ้น

“เขา?” ลู่ม่านเลิกคิ้ว นางกับฉางหวู่คนนี้ ก็เพียงแค่เคยเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง ตามหลักแล้ว เขาไม่น่ามีเรื่องอะไรจะต้องมาหาตนเอง

“เขาบอกว่ามีเรื่องอย่างขอร้อง ท่านฟังแล้วจะต้องยอมช่วยเขาแน่” หรูอวี่พูดขึ้น

คราวนี้ยิ่งทำให้ลู่ม่านรู้สึกแปลกใจ พยักหัวพร้อมพูดขึ้นทันทีว่า “งั้นก็ให้เขาเข้ามาเถอะ”

ยังไงก็เป็นผู้ชาย ลู่ม่านจึงไปพบเขาในห้องหนังสือตรงลานหน้าบ้าน

หนึ่งปีกว่านี้ฉางหวู่อยู่กับหลิวซื่อ ดูแล้วแลดูมีกำลังกว่าเมื่อก่อน เมื่อทั้งสองคนเจอหน้ากัน ฉางหวู่ก็พูดขึ้นมาอย่างเคารพว่า “ทำความเคารพฮูหยิน”

“ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น” ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “เจ้าบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับข้า ยังบอกว่ายังไงข้าก็ต้องช่วย ข้ารู้สึกแปลกใจ”

พูดถึงเรื่องนี้ ฉางหวู่คุกเข่าลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน ข้าชอบอวี้เหนียง อยากขอให้ฮูหยินช่วยออกหน้าให้”

ลู่ม่านได้ยินแบบนี้ ก็ตกใจจนคางแทบหลุด และก็โชคดีที่ตนเองไม่ได้กำลังดื่มชา ไม่อย่างนั้นอาจจะถึงขั้นพ่นออกมา

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

ฉางหวู่พูดเสริมขึ้นว่า “ข้ากับอวี้เหนียงรู้จักกันมาก็หนึ่งปีกว่าแล้ว อวี้เหนียงเลี้ยงดูเหอฮัวมาอย่างยากลำบาก ข้าล้วนเห็นกับตาตนเอง ข้ารู้ ข้าไม่คู่ควรกับอวี้เหนียง แต่ข้างกายอวี้เหนียงไม่มีผู้ชาย ซึ่งเป็นเรื่องที่ลำบากมากจริงๆ เดิมข้ายังลังเล ตอนนี้ในหมู่บ้านก็มีคำร่ำลือ ดังนั้นข้าจึงมาขอร้องไห้ฮูหยินช่วย ขอฮูหยินช่วยออกหน้า ฉางหวู่จะตอบแทนบุญคุณของท่าน”

คนสมัยโบราณคนหนึ่งมีความกล้าหาญขนาดนี้ ลู่ม่านค่อนข้างนับถือจริงๆ

“เจ้ามีความคิดตั้งใจแบบนี้ ทำไมถึงไม่ไปพูดกับพี่หลิวตรง?”

“ข้าเคยพูดแล้ว” ฉางหวู่พูดขึ้นมาอย่างค่อนข้างเศร้าว่า “แต่ในใจอวี้เหนียงมีความกังวลอย่างมาก มีเหอฮัว มีร้านค้า แต่ไม่คิดถึงตัวนางเอง”

เกรงว่า หากตัวเองแต่งงานเป็นครั้งที่สอง จะถูกคนอื่นหัวเราะเย้ย? ที่จริงลู่ม่านก็สามารถเดารู้ความคิดของหลิวซื่อ

ลู่ม่านพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นเจ้าอยากให้ข้าช่วยเจ้าอย่างไร?”

ฉางหวู่ได้ยินแบบนี้แล้ว ก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดีใจว่า “ฮูหยินยอมช่วยข้า?”

“ข้าพูดได้เพียงว่า จะลองดู”

“งั้นก็ขอให้ฮูหยินช่วยข้าไปสู่ขอ อวี้เหนียงเคารพนับถือฮูหยินที่สุด หากฮูหยินไป นางจะต้องยอมตกลงแน่”

“เพียงแค่นี้หรือ?” ลู่ม่านค่อนข้างจนใจ