ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 549

ลู่ม่านกับหรูอวี่มองตากันแล้วก็รีบวิ่งไป

ในลานสนามหน้าบ้านแสงไฟสว่างไสว ชายหญิงมากมายในหมู่บ้านล้วนยืนอยู่ในลานบ้าน ส่วนฉางหวู่ถูกพวกผู้ชายหลายมัดตัวไว้อยู่ตรงนั้น

“เจ้าพูดมาให้ชัดเจน ดึกดื่นขนาดนี้ ยังมาอยู่ที่นี่ทำไม?”

ฉางหวู่กัดฟันไม่พูดไม่จา หลิวซื่อรีบพูดอธิบายอย่างร้อนใจว่า “ไม่ใช่อย่างที่พวกเจ้าคิด ฉางหวู่ช่วยงานที่บ้านข้า พอดีวันนี้งานไม่เยอะ จึงชวนมาทำงานที่บ้านเท่านั้นเอง”

“มาทานข้าวที่บ้าน?” มีผู้ชายคนหนึ่งหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่บ้านไม่มีผู้ชาย เจ้าชวนผู้ชายมาทานข้าวที่บ้าน? หรือเจ้าทนต่อความเหงาไม่ไหว? แต่ก็ไม่ควรที่จะลากลูกสาวเจ้าไปเสื่อมเสียด้วย”

หลิวซื่อหน้าแดงขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดไปเรื่อย ข้าเปล่า”

“พูดไปเรื่อยหรือไม่ ใช่ว่าเจ้าพูดแล้วทุกคนจะเชื่อ” ผู้ชายคนนั้นหันไปมองฉางหวู่อีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นมาว่า “เจ้าพูดมา”

ฉางหวู่กัดฟัน มองดูหลิวซื่อ เขาคิดถึงเรื่องเมื่อตอนบ่ายที่ลู่ม่านพูดกับเขา หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา ในใจหลิวซื่อจะมีเขาไหม

ตอนที่เขาหันไปมอง หลิวซื่อกำลังมองดูเหอฮัว สายตาเต็มไปด้วยความเป็นกังวล

ในใจฉางหวู่รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกนางสองแม่ลูก ข้าเองที่ไม่รู้จักหักห้ามตน ค่ำขนาดนี้แล้วก็ยังมา พวกเจ้ามีปัญหาอะไร ก็มาลงที่ข้าคนเดียว”

ฉางหวู่พูดเสร็จ หลิวซื่อก็อึ้งทันที ผู้ชายที่เป็นคนถามคนนั้น รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “เจ้าพูดความจริงหรือ?”

“ใช่”

“ไม่ใช่”

แทบจะพูดออกมาพร้อมกัน หลิวซื่อตะโกนพูดขึ้น ฉางหวู่ได้ยินแบบนี้ก็หันไปมองหลิวซื่อแวบหนึ่ง

หลิวซื่อก็รีบหลบสายตาไปทันที

“ตกลงใช่หรือไม่ใช่”

“ใช่” ฉางหวู่พูดขึ้นว่า “ข้าพูดความจริง ค่ำขนาดนี้แล้ว พวกเจ้าล้วนอยู่ที่นี่ ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของทั้งสองแม่ลูก จับตัวข้าไปเถอะ”

ทุกคนเห็นแบบนี้ จึงจับตัวฉางหวู่ขึ้นมา

หลิวซื่อเห็นแบบนี้ ก็รีบไปขวางพวกเขาไว้อย่างร้อนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าเตรียมที่จะทำอะไรเขา?”

“ตอนนี้เขายอมรับแล้วว่าเขากระทำความผิด งั้นก็ต้องลงโทษเขา ในหอบรรพบุรุษของเรา สำหรับคนเลวๆแบบนี้ มีวิธีลงโทษมากมาย เจ้าไม่ต้องห่วง”

“ไม่” หลิวซื่อส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ ยังต้องค่อยว่ากัน”

“ค่อยว่ากันยังไง?” คนที่พูดเมื่อกี้คนนั้น หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “หรือเจ้าอยากพูดว่า เจ้าเป็นคนเรียกเขามาเอง? ลูกสาวของเจ้ายังไม่แต่งงานนะ? ไม่เอาชื่อเสียงแล้วหรือ?”

“ไม่” สิ่งที่หลิวซื่อกลัวที่สุดก็คือส่งผลกระทบต่อเหอฮัว เมื่อตอนที่ออกมาจากตระกูลเฉิน นางเคยรับประกันว่า เหอฮัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนาง ไม่ว่ายังไง การปกป้องเหอฮัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

“แม่” เหอฮัวอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “มาถึงขนาดนี้แล้ว เจ้ายังไม่พูดความจริงอีกหรือ?”

“เหอฮัว ไม่ต้องพูดแล้ว” หลิวซื่อปิดปากเหอฮัว หันกลับไปมองฉางหวู่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขออภัยด้วย หากเจ้า.....”

หลิวซื่อพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ข้าจะรีบไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

ฉางหวู่ที่คอยสังเกตหลิวซื่ออยู่ตลอด กับพวกลู่ม่านต่างได้ยินคำพูดเสียงต่ำของหลิวซื่อ ฉางหวู่ดีใจอย่างมาก เวลานี้ เขารู้สึกว่า ต่อให้ต้องไปตายก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นแล้ว

ลู่ม่านจ้องมองตาหรูอวี่ ทางด้านเหอฮัวก็ตะโกนพูดขึ้นมาว่า

“แม่ของข้ากับลุงฉางหวู่รักกัน พวกเขาแต่งงานกันแล้ว พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์จับตัวพวกเขาไป”