ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 63

“จื่ออาน ตอนนี้เจ้าคิดจะทำอย่างไร?” ลู่ม่านถาม

“พรุ่งนี้เช้าตรู่จะไปบอกท่านพ่อ!” เฉินจื่ออานกล่าว

เมื่อเห็นว่าเขาคิดดีแล้ว ลู่ม่านจึงพยักหน้า “งั้นกินข้าวกันก่อนเถอะ!”

เธอแทบไม่มีความคิดใดๆ ในเรื่องที่เฉินจื่อคังไปติดสินบนสอบหรือไม่ หากเป็นก่อนหน้าที่ยังไม่ได้แยกบ้านออกมาบางทียังมองพวกเขาในสถานะคนในครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้แยกบ้านออกมาแล้ว จึงไม่ต้องสนใจอีกแล้ว

เช้ารุ่งขึ้น เฉินจื่ออานกลับไปที่บ้านใหญ่ ลู่ม่านมีเรื่องมากมายให้จัดการ จึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย

เฉินจื่ออานอยู่ทางนั้นจนช่วงสายก็กลับมา หลังจากกลับมาแล้ว สีหน้าก็ย่ำแย่มากขึ้นกว่าเดิม

ดูจากสภาพก็น่าจะไปกระทบกับอะไรมา ลู่ม่านอธิษฐานกับเฉินจื่ออานอยู่เงียบๆ สักสามวินาทีได้ เธอคิดอยู่ในใจ หากตนเองเป็นมีญาติพี่น้องที่ยอดเยี่ยมอย่างเฉินจื่ออาน แล้วจะทำอย่างไร?

ทว่าความจริงก็พิสูจน์แล้ว เธอคิดอยู่นานมากก็คิดไม่ออก ประเด็นหลักคือ เธอเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก จึงไม่มีญาติพี่น้อง

ดังนั้น ความรู้สึกระหว่างญาติพี่น้องเช่นนี้ บางทีเธอก็ไม่มีวิธีที่จะเข้าใจได้จริงหรอกมั้ง?

เมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงวันที่สามลู่ม่านถึงได้รู้ข่าวคราวมาจากทางเหยาซื่อ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินหลี่ซื่อที่โดนตาแก่เฉินตบตี ตอนนี้กำลังนอนร้องไห้ครวญครางไม่หยุดอยู่ที่บ้าน

เฉินจื่อฉายไปหาที่ตำบลอยู่หลายครั้ง เฉินจื่อคังอ้างว่ายุ่งอยู่ตลอดเวลา จึงไม่ยอมกลับมา

ตาแก่เฉินโกรธมาก จึงระเบิดอารมณ์ในบ้านรอบหนึ่ง จากนั้น นอกจากเฉินหลี่ซื่อ คนอื่นในบ้านเฉินต่างขึ้นไปเก็บส้มบนภูเขากันหมด

ดูจากสภาพแล้วตาแก่เฉินต้องการเก็บส้มเพื่อต้องการหาเงินเพิ่มในส่วนที่เฉินจื่อคังเอาไปใช้

เหยาซื่อพูดจบ ก็ยังแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้า

“จื่อคังจะสอบแล้วไม่ใช่หรือ? การปฏิบัติตัวเช่นนี้ต่อท่านแม่ของตัวเองก็ได้ด้วยหรือ?”

ลู่ม่านรู้สึกขบขัน เฉินจื่อคังก็น่าจะกลับมาสร้างภาพมั้ง? แต่กลัวว่าจะถูกตาแก่เฉินลงโทษ ยังมีอีก ร่องรอยที่ถูกเฉินจื่ออานทำร้ายยังไม่จางลง จึงไม่กล้ากลับมาเจอหน้าใครมั้ง?

แต่ไม่สนว่าจะยังไง ครั้งนี้เฉินจื่อคังทำร้ายหัวใจของคนในบ้านเฉินเกินครึ่งจริงๆ

พริบตาเดียว ผ่านมาถึงวันที่เจ็ดแล้ว

เพราะว่าระยะนี้ยุ่งมาก พวกเขาได้เตรียมการเพื่อให้เสร็จสิ้นเป้าหมายไว้ก่อนล่วงหน้า แถมยังทำมาจำนวนหนึ่ง ลู่ม่านสั่งทำไหจำนวนหนึ่งกลับมาด้วย เพื่อนำของทั้งหมดใส่เข้าไป

ช่วงบ่ายของวันที่เจ็ด ขบวนรถม้าอันทรงพลังก็เคลื่อนตัวเข้ามาในหมู่บ้าน

บรรดาชาวนาชาวไร่จะเคยเห็นภาพเหตุการณ์เอิกเกริกแบบนี้มาตอนไหนเล่า? ต่างหยุดงานที่กำลังทำอยู่ในมือลงแล้วออกมาสอดส่อง

ขบวนรถม้ากลุ่มนั้นตรงเข้ามาจากประตูของหมู่บ้านและมุ่งหน้าไปยังประตูบ้านเฉินจื่ออานที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ผู้ดูแลร้านช่ายเดินลงมา ลู่ม่านอยู่ทางนี้ ลูกมือกลับไปแล้วเมื่อครู่นี้เอง นางจึงเดินไปทางด้านหน้า พลันมองเห็นผู้ดูแลร้านช่ายเดินมาทางด้านหน้ารถม้าคันค่อนข้างหรูหราคันหนึ่ง

ไม่นานหลังจากนั้น ผ้าม่านของรถม้าก็ถูกเลิกขึ้น คุณชายที่แต่งตัวประณีตบรรจงมากท่านหนึ่งก็ลงมาจากรถม้า

คนที่ยืนมุงโดยรอบที่อยู่ใกล้ที่สุด ราวกับลืมหายใจเข้าทันที

คุณชายท่านนี้หน้าตางดงามมาก แต่เรื่องนี้ยังเป็นเรื่องรองด้วยซ้ำ ประเด็นสำคัญคือ เพราะว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่สร้างความรู้สึกทำให้ดูหรูหรามาก ชาวนาชาวไร่เคยเห็นคนมีเงินมากที่สุด ก็น่าจะเป็นผู้ดูแลร้านของตำบลนี่แหละ

แล้วจะไปเคยเห็นบุคคลที่ท่าทางมีระดับเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

ผู้ดูแลร้านช่ายรีบมุ่งหน้าเข้าไปแนะนำทันที “คุณชายรอง นี่คือแม่นางลู่ที่ข้าน้อยเคยเอ่ยถึงกับท่านก่อนหน้านี้ ท่านนั้นที่นั่งอยู่บนรถเข็นเป็นสามีของนาง เฉินจื่ออาน”

“แม่นางลู่ ท่านนี้คือคุณชายรองของพวกเรา แซ่จวง”

“สวัสดี คุณชายรองจวง!” ลู่ม่านเข็นเฉินจื่ออานเข้าหาเพื่อเป็นการทำความเคารพกันอย่างง่ายดาย จึงหันหลังไปชี้ไหที่จัดเรียงกันเป็นแถวที่วางอยู่ชายคาทางด้านหลัง “ผลไม้กวนจำนวนหนึ่งพันห้าร้อยชั่งที่พวกท่านต้องการ ทางเราได้จัดเตรียมไว้ให้ทั้งหมดแล้ว”

“ไม่รบกวนอะไรเลย!” ผลไม้กวนพวกนี้เหยาซื่ออยากจะเป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงาน ย่อมจัดหาวิธีการในการจุดประกายขึ้นมา

ส่วนคุณชายรองท่านนี้มองแวบเดียวก็รู้ว่ายศถาบรรดาศักดิ์สูงส่งมาก หากเขาสามารถนำพาสิ่งของเหล่านี้เข้าไปอยู่ในสังคมชั้นสูงได้ เช่นนั้นสำหรับความคืบหน้าของผลไม้กวนต้องมีอนาคตที่ดีมากอย่างแน่นอน

ดังนั้น ลู่ม่านจึงวิงวอนขอจนได้รับโอกาสนั้นมา

ถือว่าโชคดี ตอนที่ลู่ม่านอยู่ในยุคปัจจุบัน เป็นคนถนัดเรื่องกิน หลังจากซื้อบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอเพลิดเพลินกับความรู้สึกอยู่ในครอบครัวประเภทนั้น ทุกครั้งที่ว่างไม่ได้ทำงาน เธอมักจะออกไปซื้อกับข้าวกลับมา และทำอาหารสักมื้ออยู่ในห้องเล็กๆ ของเธอ

จากนั้นก็กินคนเดียว ซึ่งมันเพียงพอวิเศษมากแล้ว

หากพูดถึงวิธีการกินผลไม้กวน ลู่ม่านจัดทำวางเต็มโต๊ะ

ของกินสิ่งแรกคือเส้นแป้งกรอบผลไม้กวน แต่ในยุคสมัยนี้ยังไม่มีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง นางหมักแป้งเอง ในยุคสมัยนี้ไม่มีเครื่องปรุงอะไร โดยพื้นฐานมีแค่น้ำมันเกลือ น้ำส้มสายชู ขนาดซีอิ๊วยังไม่มีเลย

ลู่ม่านคิดแล้วคิดอีก จึงแอบเรียกผู้ดูแลร้านช่ายมา “ท่านน่าจะอยากให้คุณชายรองกินของดีๆ สักหน่อยใช่หรือไม่?”

ผู้ดูแลร้านช่ายย่อมคาดหวังเช่นนั้น หากผลไม้กวนนี้ขายดี เขาก็จะกลายเป็นขุนนางใหญ่โตคนหนึ่ง! พลันพยักหน้าทันที “แน่นอน”

“งั้นรบกวนท่านช่วยให้คนใช้ของท่านไปซื้อของจำนวนหนึ่งกลับมาให้ข้าน้อยหน่อยเถิดค่ะ” พูดจบ นางก็พูดผงวัตถุดิบเครื่องเทศหลายชนิดเหล่านั้นออกมา ซายิ้ง กานพลู จันทน์เทศ อบเชยจีน เปราะหอม โป๊ยกั๊ก...

ผู้ดูแลร้านตะลึงทันที “สิ่งของเหล่านี้เป็นสมุนไพรไม่ใช่หรือ?”

“เป็นสมุนไพรค่ะ มันมีประโยชน์สำหรับข้าค่ะ!”

เมื่อผู้ดูแลร้านได้ยิน จึงรีบไปเรียกคนให้ออกไปจัดการ ในทางกลับกันลู่ม่าน ดวงตาเปล่งประกาย ทำไมนางถึงเฉลียวฉลาดจัง? เวลานี้ทุกคนต่างไม่รู้ว่าสมุนไพรเหล่านี้สามารถนำมาใช้เป็นเครื่องเทศในการปรุงอาหารได้ เช่นนั้นเท่ากับโอกาสในธุรกิจใหม่ของเธอเพิ่มขึ้นอีกอย่างหนึ่งแล้วสิ?

ลู่ม่านแอบจดจำไว้ในใจ และก้มหน้าก้มตาเพื่อเตรียมสิ่งของอย่างอื่นต่อ