ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 63

“จื่ออาน ตอนนี้เจ้าคิดจะทำอย่างไร?” ลู่ม่านถาม

“พรุ่งนี้เช้าตรู่จะไปบอกท่านพ่อ!” เฉินจื่ออานกล่าว

เมื่อเห็นว่าเขาคิดดีแล้ว ลู่ม่านจึงพยักหน้า “งั้นกินข้าวกันก่อนเถอะ!”

เธอแทบไม่มีความคิดใดๆ ในเรื่องที่เฉินจื่อคังไปติดสินบนสอบหรือไม่ หากเป็นก่อนหน้าที่ยังไม่ได้แยกบ้านออกมาบางทียังมองพวกเขาในสถานะคนในครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้แยกบ้านออกมาแล้ว จึงไม่ต้องสนใจอีกแล้ว

เช้ารุ่งขึ้น เฉินจื่ออานกลับไปที่บ้านใหญ่ ลู่ม่านมีเรื่องมากมายให้จัดการ จึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย

เฉินจื่ออานอยู่ทางนั้นจนช่วงสายก็กลับมา หลังจากกลับมาแล้ว สีหน้าก็ย่ำแย่มากขึ้นกว่าเดิม

ดูจากสภาพก็น่าจะไปกระทบกับอะไรมา ลู่ม่านอธิษฐานกับเฉินจื่ออานอยู่เงียบๆ สักสามวินาทีได้ เธอคิดอยู่ในใจ หากตนเองเป็นมีญาติพี่น้องที่ยอดเยี่ยมอย่างเฉินจื่ออาน แล้วจะทำอย่างไร?

ทว่าความจริงก็พิสูจน์แล้ว เธอคิดอยู่นานมากก็คิดไม่ออก ประเด็นหลักคือ เธอเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก จึงไม่มีญาติพี่น้อง

ดังนั้น ความรู้สึกระหว่างญาติพี่น้องเช่นนี้ บางทีเธอก็ไม่มีวิธีที่จะเข้าใจได้จริงหรอกมั้ง?

เมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงวันที่สามลู่ม่านถึงได้รู้ข่าวคราวมาจากทางเหยาซื่อ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินหลี่ซื่อที่โดนตาแก่เฉินตบตี ตอนนี้กำลังนอนร้องไห้ครวญครางไม่หยุดอยู่ที่บ้าน

เฉินจื่อฉายไปหาที่ตำบลอยู่หลายครั้ง เฉินจื่อคังอ้างว่ายุ่งอยู่ตลอดเวลา จึงไม่ยอมกลับมา

ตาแก่เฉินโกรธมาก จึงระเบิดอารมณ์ในบ้านรอบหนึ่ง จากนั้น นอกจากเฉินหลี่ซื่อ คนอื่นในบ้านเฉินต่างขึ้นไปเก็บส้มบนภูเขากันหมด

ดูจากสภาพแล้วตาแก่เฉินต้องการเก็บส้มเพื่อต้องการหาเงินเพิ่มในส่วนที่เฉินจื่อคังเอาไปใช้

เหยาซื่อพูดจบ ก็ยังแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้า

“จื่อคังจะสอบแล้วไม่ใช่หรือ? การปฏิบัติตัวเช่นนี้ต่อท่านแม่ของตัวเองก็ได้ด้วยหรือ?”

ลู่ม่านรู้สึกขบขัน เฉินจื่อคังก็น่าจะกลับมาสร้างภาพมั้ง? แต่กลัวว่าจะถูกตาแก่เฉินลงโทษ ยังมีอีก ร่องรอยที่ถูกเฉินจื่ออานทำร้ายยังไม่จางลง จึงไม่กล้ากลับมาเจอหน้าใครมั้ง?

แต่ไม่สนว่าจะยังไง ครั้งนี้เฉินจื่อคังทำร้ายหัวใจของคนในบ้านเฉินเกินครึ่งจริงๆ

พริบตาเดียว ผ่านมาถึงวันที่เจ็ดแล้ว

เพราะว่าระยะนี้ยุ่งมาก พวกเขาได้เตรียมการเพื่อให้เสร็จสิ้นเป้าหมายไว้ก่อนล่วงหน้า แถมยังทำมาจำนวนหนึ่ง ลู่ม่านสั่งทำไหจำนวนหนึ่งกลับมาด้วย เพื่อนำของทั้งหมดใส่เข้าไป

ช่วงบ่ายของวันที่เจ็ด ขบวนรถม้าอันทรงพลังก็เคลื่อนตัวเข้ามาในหมู่บ้าน

บรรดาชาวนาชาวไร่จะเคยเห็นภาพเหตุการณ์เอิกเกริกแบบนี้มาตอนไหนเล่า? ต่างหยุดงานที่กำลังทำอยู่ในมือลงแล้วออกมาสอดส่อง

ขบวนรถม้ากลุ่มนั้นตรงเข้ามาจากประตูของหมู่บ้านและมุ่งหน้าไปยังประตูบ้านเฉินจื่ออานที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ผู้ดูแลร้านช่ายเดินลงมา ลู่ม่านอยู่ทางนี้ ลูกมือกลับไปแล้วเมื่อครู่นี้เอง นางจึงเดินไปทางด้านหน้า พลันมองเห็นผู้ดูแลร้านช่ายเดินมาทางด้านหน้ารถม้าคันค่อนข้างหรูหราคันหนึ่ง

ไม่นานหลังจากนั้น ผ้าม่านของรถม้าก็ถูกเลิกขึ้น คุณชายที่แต่งตัวประณีตบรรจงมากท่านหนึ่งก็ลงมาจากรถม้า

คนที่ยืนมุงโดยรอบที่อยู่ใกล้ที่สุด ราวกับลืมหายใจเข้าทันที

คุณชายท่านนี้หน้าตางดงามมาก แต่เรื่องนี้ยังเป็นเรื่องรองด้วยซ้ำ ประเด็นสำคัญคือ เพราะว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่สร้างความรู้สึกทำให้ดูหรูหรามาก ชาวนาชาวไร่เคยเห็นคนมีเงินมากที่สุด ก็น่าจะเป็นผู้ดูแลร้านของตำบลนี่แหละ

แล้วจะไปเคยเห็นบุคคลที่ท่าทางมีระดับเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

ผู้ดูแลร้านช่ายรีบมุ่งหน้าเข้าไปแนะนำทันที “คุณชายรอง นี่คือแม่นางลู่ที่ข้าน้อยเคยเอ่ยถึงกับท่านก่อนหน้านี้ ท่านนั้นที่นั่งอยู่บนรถเข็นเป็นสามีของนาง เฉินจื่ออาน”

“แม่นางลู่ ท่านนี้คือคุณชายรองของพวกเรา แซ่จวง”

“สวัสดี คุณชายรองจวง!” ลู่ม่านเข็นเฉินจื่ออานเข้าหาเพื่อเป็นการทำความเคารพกันอย่างง่ายดาย จึงหันหลังไปชี้ไหที่จัดเรียงกันเป็นแถวที่วางอยู่ชายคาทางด้านหลัง “ผลไม้กวนจำนวนหนึ่งพันห้าร้อยชั่งที่พวกท่านต้องการ ทางเราได้จัดเตรียมไว้ให้ทั้งหมดแล้ว”