ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 66

เส้นทางไปในอำเภอไกลกว่าการเดินทางเข้าตำบลมาก

แต่เพราะไม่เคยไป ลู่ม่านจึงแปลกใจมาก และคอยจ้องมองภาพวิวทิวทัศน์ตลอดทาง ในทางกลับกันก็รู้สึกว่าใช้เวลาไม่นานมาก

เวลาเมื่อถึงที่นั่น ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ดูจากสภาพ วันนี้กลับไม่ทันเสียแล้ว เฉินจื่ออานจึงพาลู่ม่านไปยังโรงเตี๊ยมก่อน

เมื่อจองห้องเรียบร้อย จากนั้นก็นำวัวเทียมเกวียนผูกไว้ที่ในร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนจึงรีบมุ่งหน้าไปยังตลาด

ทางอำเภอเฟิงหนานย่อมดีกว่าตำบลชางผิงมากอยู่แล้ว ด้านนอกคึกคักเป็นอย่างมาก

เฉินจื่ออานไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่เช่นกัน เมื่อเอ่ยถามถึงตลาด มีคนชี้ทางไปทางหนึ่ง พวกเขาจึงไปทางนั้น แต่เมื่อไปถึงแล้ว จึงค้นพบว่าบริเวณนั้นไม่มีสิ่งของที่พวกเขาต้องการ

ตอนที่กำลังเปลี่ยนไปยังสถานที่อื่น ผู้คนหมู่มากก็เริ่มเก็บแผงร้านกันแล้ว

สมัยก่อนราชวงศ์ถังมีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ใช่ข้อดี นั่นคือการห้ามออกจากบ้านในยามวิกาล ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานจึงต้องกลับมา

โชคยังดี อาหารเย็นในร้านนี้ยังมีอยู่ พวกเขาจึงสั่งอาหารกับแก้มสองอย่างแบบง่ายๆ มากินกับบะหมี่

ตอนที่กำลังกินอยู่ พลันมีคนคนหนึ่งเดินเข้าประตูมา บีบเสียงคำพูดสมัยก่อนราชวงศ์ถังที่ดูพิลึก “เถ้าแก่ ยังมีห้องอยู่หรือไม่?”

ลู่ม่านตัวสั่นสะท้าน พลันเงยหน้าทันควัน บุคคลที่อยู่ด้านหน้าถ้าเป็นคนที่ขายมะนาวให้แก่นางในวันนั้นไม่ใช่หรือ?

นางรีบลุกขึ้นเพื่อเรียกทันที “เฮ้ย...” พยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดในการตามหามานาน แต่กลับมาเจออย่างไม่ตั้งใจเสียนี่

วินาทีต่อมา ความเปรมปรีดิ์ของนางยังไม่ทันทวีคูณขึ้นเลย เด็กหนุ่มคนนั้นก็หันหลังและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ลู่ม่านวางตะเกียบและวิ่งไล่ตามไปทันควัน

เฉินจื่ออานเห็นเหตุการณ์นั้นแล้ว ก็รีบเข็นรถเข็นไล่ตามไปอย่างรีบร้อน

เวลานั้น เงาคนที่อยู่บนถนนบางตาแล้ว แต่กลับมีเงาของคนสามคนที่ดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก

ลู่ม่านทั้งวิ่งและตะโกนไปด้วย “อย่าวิ่งสิ!”

คนคนนั้นกลับวิ่งเร็วกว่าเดิม

แต่ว่า ยังดี ลู่ม่านก็วิ่งระยะไกลได้ไม่น้อยหน้า แม้ว่าตอนนี้เปลี่ยนอยู่อีกร่างหนึ่งก็ตาม แต่เทคนิคก่อนหน้าก็ยังคงอยู่ ย่อมวิ่งเก่งกว่าคนโบราณที่รู้แค่วิ่งตรงเท่านั้น

ไม่ช้า ระยะห่างระหว่างสองคนใกล้กันมากขึ้น ลู่ม่านจึงตะโกนอีกครั้ง “เจ้าไม่ได้มีเรื่องทำผิดอะไร จะวิ่งทำไมกัน?”

เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าพอได้ยิน ยิ่งเพิ่มเรี่ยวแรงวิ่งมากกว่าเดิม เขาทั้งวิ่ง และหันกลับมาสูดลมหายใจเข้าอย่างวิงวอน

“พี่สาว อย่าวิ่งตามข้าเลยได้หรือไม่?”

ลู่ม่าน “…เจ้า...” โทนน้ำเสียงมีสำเนียงชาวต่างชาติเล็กน้อยที่ไหนกัน ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับคนสมัยก่อนราชวงศ์ถังยังมีความเป็นต้นตำรับของคนสมัยก่อนราชวงศ์ถังของนางเสียนี่ ถัดจากนั้น ในที่สุดนางตระหนักได้ทันที

“เจ้าไม่ใช่คนต่างชาติหรอกเหรอ?” แต่ดวงตาคู่นั้นของเขา เสแสร้งไม่ได้ ที่นี่ก็ไม่สามารถใส่คอนแทคเลนส์ตามยุคปัจจุบันได้นี่นา...

ตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ในที่สุดเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าก็หยุดลง เขาประคองกำแพงและหายใจหอบแฮ่ก “พี่สาว ข้ายอมแพ้ท่านแล้ว ข้าก็แค่ขายมะนาวที่กินไม่ได้ให้ท่านแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง ท่านก็ไม่จำเป็นต้องวิ่งไล่ตามข้าอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นนี้หรอกมั้ง?”

ลู่ม่านตามมาทางด้านหลังของเขา ก็ประคองกำแพงเช่นเดียวกัน “เจ้ามันคนหลอกลวง เจ้ารีบแจ้งมาให้ชัดเจนว่าตกลงแล้วว่าเจ้าเป็นคนที่ไหนกัน? ไม่งั้นข้าจะส่งไปยังตุลาการ”

เด็กหนุ่มคนนั้นได้ยินยังคิดจะวิ่งหนี แต่วิ่งได้เพียงสองก้าวก็ค้นพบว่าตนเองนั้นวิ่งไม่ไหวแล้ว จึงได้แต่เดินกลับมา

“พี่สาว ข้ายอมเปิดปากก็จบแล้วใช่หรือไม่? ข้าเป็นคนสมัยก่อนราชวงศ์ถัง!”

หัวใจลู่ม่านเต้นโครมคราม แม้ว่าจะเดาได้แล้ว แต่ยังไม่ยอมลดละ “เจ้าโกหก มันเกิดอะไรขึ้นเส้นผมกับดวงตาของเจ้า?”

“ท่านแม่ของข้าเป็นคนก่อนโรมา! แต่นางเสียชีวิตไปแล้ว”

จู่ๆเรี่ยวแรงทั่วตัวของลู่ม่านก็หายไปทันที เด็กหนุ่มเห็นเหตุการณ์จึงอยากจะวิ่ง ลู่ม่านคว้าตัวเขาเอาไว้อีกครั้ง “งั้นเจ้าไปเอามะนาวครั้งที่แล้วมาจากที่ไหนล่ะ?”

เด็กหนุ่มทำหน้าตาฝืนอมขมกลืน “ท่านพูดไม่เป็นคำพูด เมื่อกี้พูดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้าได้แจ้งกับท่านแล้วท่านก็จะปล่อยข้าไปไม่ใช่เหรอ?”

“พูด!” ลู่ม่านไม่พอใจ แถมลงมือหนักมาก เด็กหนุ่มคนนั้นพลันร้องโหยหวนออกมาทันที “ข้าพูดแล้ว ข้าพูดก็จบแล้วใช่หรือไม่?”

“สิ่งของเหล่านั้นข้าซื้อมาจากคนต่างชาติคนหนึ่ง ข้าเองก็ตกเป็นผู้เสียหาย พอเขามาก็เริ่มตีสนิทกับข้า บอกว่าเป็นคนก่อนโรมา ข้าจึงหลงเชื่อเขา เขาบอกกับข้า สิ่งของนั้นเป็นของดีมาก สำหรับก่อนโรมานั้นเป็นของที่ดีมาก หากข้าสามารถเป็นคนขายมะนาวในสมัยก่อนราชวงศ์ถังเป็นคนแรก ข้าก็จะร่ำรวย ดังนั้น ข้าจึงเชื่อคำโกหกของเขา เลยยกทรัพย์สินทั้งหมดให้แก่เขา ต่อมาเขาก็หนีไปแล้ว ข้าไม่มีวิธีอื่นจึงจำต้องออกไปเร่ขายตามถนน จากนั้นก็พบเจอกับท่าน...”