ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 71

พอกลับถึงบ้าน ลู่ม่านก็บอกให้เฉินจื่ออานเอาของไปส่งที่บ้านเฉินเลย เฉินจื่ออานอยากจะให้นางไปด้วย ลู่ม่านเองก็มองออก ว่าเขากำลังพยายามเรียกร้องความดีความชอบเพื่อตัวเองบ้าง

ยกตัวอย่างเช่น การยินยอมจากบ้านใหญ่อะไรทำนองนั้น

ที่จริงแล้ว ถ้าตามระดับความร้ายกาจของคนในบ้านเฉิน นางไม่สนใจที่จะอยากได้รับความยินยอมจากพวกเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ว่า เฉินจื่ออานอุตส่าห์คาดหวังถึงขนาดนี้ ทำให้นางรู้สึกสงสารเขา ดังนั้นนางจึงยอมไปกับเขาด้วย

ในระหว่างทาง ได้พบเจอผู้คนในหมู่บ้าน ทุกคนก็กล่าวทักทายพวกนาง แสดงให้เห็นว่า ส้มที่ก่อนหน้านี้ลู่ม่านช่วยรับซื้อมาไม่ได้เปล่าประโยชน์

แม้แต่ตอนที่มาถึงหน้าประตูบ้านเฉิน เพื่อนบ้านที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นอยู่เสมอก็ยังพูดขึ้นว่า “จื่ออาน มาเยี่ยมพ่อกับแม่ของเจ้าแล้วเหรอ”

“ใช่แล้ว ท่านป้า” เฉินจื่ออานตอบ

อีกฝ่ายจึงเอ่ยชื่นชมเขาอีกครั้ง “จื่ออานเป็นเด็กที่กตัญญูจริงๆ”

ทั้งคู่รู้สึกอึดอัดใจและทำตัวไม่ถูก จึงตอบกลับแค่ผิวเผิน แล้วเดินเข้าไปข้างใน

เวลานี้ มันล่วงเลยเวลาเที่ยงไปแล้ว บ้านเฉินกินข้าวกันไปแล้ว เหอฮัวยังต้องล้างจานอยู่เหมือนเดิม

พอเห็นพวกลู่ม่านเดินเข้ามา แววตาของเหอฮัวก็เป็นประกาย “ท่านน้าสาม”

ลู่ม่านลูบผมของสาวน้อย นางไม่ได้มาที่บ้านเฉินสักช่วงหนึ่งแล้ว เธอรู้สึกว่าเหอฮัวที่อุตส่าห์เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้างเล็กน้อย กลับหายไปอีกแล้ว

แน่นอนว่า เถาฮัวที่ดูดีกว่าก็ไม่ได้สบายอะไรมาก ก่อนหน้านี้ ตอนที่จ้าวซื่อเป็นใหญ่ที่บ้าน เธอยังพอจะได้รับประโยชน์บ้าง แต่ตอนนี้ นางเองก็ผอมลงมากเช่นกัน

ลู่ม่านที่กำลังจะโบกมือทักทาย เถาฮัวส่งเสียงฮึ แล้วหันหลังเดินไป

ลู่ม่านชะงักไปเล็กน้อย เด็กคนนี้ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้? ในขณะที่กำลังงุนงง เหอฮัวก็ยกมือขึ้นมาดึงมือของเธอ “น้าสาม พี่เถาฮัวกำลังโกรธอยู่ ป้าใหญ่บอกว่าเป็นเพราะท่านน้าไม่ยอมช่วยขอร้อง ดังนั้นดอกเก๊กฮวยของนางจึงขายไม่ออก ทำให้ยายของนางกับท่านย่าทะเลาะกันจนถูกจับ พวกนางยังพูดอีกว่า ยังพูดอีกว่า...”

“พูดว่าอะไร?” ลู่ม่านยิ้มเยาะแล้วพูด ตรรกะแบบนี้ เป็นสิ่งที่จ้าวซื่อคิดออกมาได้จริงๆ

“พวกนางยังบอกด้วยว่า ที่ตอนนี้ท่านย่ารังแกพวกนางแบบนี้! ก็เป็นเพราะน้าสามด้วย”

ลู่ม่านโกรธจนถึงขั้นหัวเราะออกมา แม้แต่เฉินจื่ออานเองก็ทนฟังต่อไม่ไหว เขาขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้ใหญ่ล่ะ ข้าจะไปถามนางดู...”

“อย่า...” ลู่ม่านรีบห้ามเขาไว้ “ข้าไม่ได้เสียหายอะไร นางอยากจะคิดยังไงก็ตามใจนาง” แล้วอีกอย่าง ถึงจะพูดไปแล้ว นางจะเชื่อไหม? ด้วยนิสัยของจ้าวซื่อ นางจะคิดแค่ว่าพวกเขากำลังรังแกนางเท่านั้นเอง

“ตอนนี้ป้าใหญ่ไม่อยู่บ้าน!” เหอฮัวพูดเสริม “นางออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

ในสขณะที่ทั้งสามคนกำลังคุยกันอยู่ เสียงของตาแก่เฉินก็ดังขึ้นมาจากในห้องหลัก “จื่ออานมาแล้วเหรอ”

ทั้งสองหยุดการสนทนาลง ก่อนจะเปิดฉากกั้นประตูที่ทำจากฟางสานแล้วเดินเข้าไป

คงเป็นเพราะภายในบ้านก่อกองไฟ ทำให้อุ่นกว่าข้างนอกเล็กน้อย ตาแก่เฉินนั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ กำลังสูบยาสูบ เนื่องจากอากาศไม่ระบาย ทันทีที่เข้าไปควันก็เห็นควันเต็มห้อง

ลู่ม่านรีบยื่นศีรษะออกไปข้างนอก แล้วสูดอากาศบริสุทธิ์ ถึงดีขึ้น

นอกจากนี้ ม่านประตูด้านในปิดลงจนหมด ทำให้ลู่ม่านมองไม่เห็นอะไรเลย

เฉินจื่ออานวางของที่เขานำมาไว้บนโต๊ะ “ใกล้จะถึงเทศกาลปีใหม่แล้ว นี่คือสิ่งที่เสี่ยวม่านจัดเตรียมซื้อมา เพื่อนำมาให้พวกท่าน”

“ดี ดี ดี” ตาแก่เฉินพยักหน้าติดต่อกัน “ลำบากพวกเจ้าแล้ว”

ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ ก็ใช้ไม้อ่อนแทน

ถึงแม้เฉินจื่ออานจะเป็นชายหนุ่มที่เข้มแข็ง แต่ถ้าพูดถึงความสัมพันธ์ของครอบครัวเป็นจุดอ่อนของเขา พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเขาจึงเริ่มอ่อนลง

แม้แต่ตาแก่เฉินที่อยู่ข้างๆ เขาก็เริ่มพูดเกลี้ยกล่อมด้วย “จื่ออานเอ๊ย แม่ของเจ้าพูดถูก ข้าก็ไม่เห็นด้วยกับการแยกออกไปอยู่ข้างนอกของเจ้าตั้งแต่แรก เจ้าดูสิพวกเราต่างก็อยู่ด้วยกัน มีแต่พวกเจ้าสองคนที่แยกออกไป มันดูได้เสียที่ไหน”

“ท่านพ่อ!” ลู่ม่านลุกขึ้นยืน ก่อนจะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ท่านพ่อกับท่านแม่ พวกท่านพูดมาก็ถูก”

ตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อได้ยินแบบนี้ ก็พากันดีใจมาก เฉินหลี่ซื่อรีบตะโกนออกไปข้างนอกทันที “จื่อฉาย รีบไปช่วยจื่ออานเก็บของ...”

“ท่านแม่ ข้ายังพูดไม่จบ” ลู่ม่านพูดขัดคำพูดของเฉินหลี่ซี่อ “แน่นอนว่าพวกข้าเองก็อยากจะย้ายกลับมาอยู่กับพวกท่าน แต่ตอนนี้โรงทำผลไม้กวนนั้นซับซ้อนมาก และตรงลานหน้าบ้านก็ดูแคบไปอยู่ดี”

เฉินหลี่ซื่อรีบอุทาน “ไม่ต้องกลัว พื้นที่ตรงบ้านหลักกว้างพอ…”

“แบบนี้...ไม่ดีกระมัง”

ลู่ม่านทำสีหน้าท่าทางลังเล “ตอนที่พวกเราแยกทางกัน พวกเราทุกคนก็ลงชื่อหนังสือแยกทางกันไปแล้ว ตอนนี้ถ้าพวกข้าย้ายกลับมา คนที่รู้คงจะคิดว่าท่านพ่อกับท่านแม่สงสารพวกข้า แต่คนที่ไม่รู้ อาจจะคิดว่าท่านพ่อกับท่านแม่สนใจโรงทำผลไม้กวนของพวกข้าแทน ชื่อเสียงแบบนี้ เพื่อความสะดวก พวกข้าจะปล่อยให้ท่านพ่อกับท่านแม่ต้องถูกนินทาได้เยี่ยงใดกัน”

ลู่ม่านจงใจพูดแฝงความหมายออกมา นอกจากเฉินหลี่ซื่อแล้ว ตาแก่เฉินกับเฉินจื่ออานเองก็ฟังออกเช่นกัน

เฉินหลี่ซื่อยังอยากจะพูดเกลี้ยกล่อมต่อ แต่ตาแก่เฉินกลับสีหน้าเคร่งขรึม แล้วตะโกนห้ามนางไว้

“เอาล่ะ สิ่งที่เมียเจ้าสามพูดมาก็ถูก ต่อไปนี้อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก”

เฉินหลี่ซื่ออดที่จะบ่นพึมพำออกมาไม่ได้ “พูดถูกอะไรกัน ข้าแค่อยากจะอยู่กับลูกชายของข้าแค่นี้ก็ไม่ได้หรือไง?”