ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 73

ในช่วงบ่ายของวันนั้น ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานจึงรีบเดินทางเข้าเมือง และอธิบายเรื่องของกล่องของขวัญให้เถ้าแก่จางฟัง

ถึงแม้เถ้าแก่จางจะรู้สึกเสียดายมาก แต่เขาก็มีท่าทางเข้าใจ

“ตระกูลจวงมีอำนาจเช่นนั้น เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของท่านเลย แต่ว่า ท่านต้องสัญญากับข้าว่า จากนี้ไปรอสินค้ารสชาติใหม่ของท่านออกขาย ท่านต้องขายให้ร้านของข้าด้วย!”

“ได้แน่นอน!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

ตอนจะกลับ ลู่ม่านก็พาเฉินจื่ออานไปที่ร้านยาฉืออานเพื่อตรวจอาการ

ในร้านยาฉืออาน มีผู้คนเดินเข้าออกตลอดทั้งปี

แต่ว่า คงเป็นเพราะอากาศเริ่มหนาวแล้ว การสั่งซื้อสมุนไพรจึงมีไม่บ่อยนัก ดังนั้น ท่านอู๋จึงดูว่างกว่าปกติ

ในเวลานี้ เขากำลังนั่งเอนหลังสบายอยู่บนเก้าอี้หน้าประตู และกำลังนั่งดื่มชาอาบแดดอยู่

พอเขาเห็นทั้งสองเดินเข้ามา เขาก็เชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง และแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

ลู่ม่านรีบเดินเข้าไป และพูดยิ้มๆ “ท่านอู๋ ช่วงนี้ยังสบายดีไหมท่าน?”

“ไม่ดี!” ท่านอู๋ส่งเสียงฮึดฮัด “แต่เจ้านี่สิ วันนี้ลมอะไร ถึงพัดเจ้าที่เอาแต่งานยุ่งมาที่นี่ได้” หลังจากพูดจบ เขาก็เหลือบมองไปที่ขาของเฉินจื่ออาน

“หรือว่าพ่อหนุ่มผู้นี้จะขาหักอีกแล้ว?”

คำพูดนี้ ถ้าคนอื่นพูด ลู่ม่านคงจะคิดว่าอีกฝ่ายมีเจตนาที่ไม่ดี แต่ท่านอู๋เป็นตาแก่ที่ทั้งขี้น้อยใจและดื้อรั้น พอพูดออกไป กลับมีน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งแฝงอยู่ในนั้น

เฉินจื่ออานรีบพูด “ไม่ใช่นะท่านหมอ เสี่ยวม่านอยากจะพาข้ามาตรวจอาการดูเท่านั้นเอง”

“ฮึ่ม!” ท่านอู๋ยังคงมีท่าทางเย่อหยิ่ง “ข้ารู้อยู่แล้ว ว่าต้องเป็นเพราะเจ้าแน่นอน ไม่อย่างนั้น แม่หนูใจร้ายผู้นี้จะมาที่นี่หรือไง”

“ท่านกล่าวเกินจริงไปแล้ว” เฉินจื่ออานทำตัวไม่ถูก

“ข้าไม่ได้พูดเกินจริงเสียหน่อย พวกเจ้าสองคน ช่วงนี้ขายผลไม้กวนได้ดีกันมาก ดีใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยสินะ”

พอได้ยินเช่นนี้ ลู่ม่านจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ตาเฒ่าทารกผู้นี้ คงเป็นเพราะพวกนางไม่ได้นำมาให้เขาลองชิมก่อน ก็เลยกำลังงอนอยู่แน่ๆ เลย

ลู่ม่านรีบหยิบกล่องจากเกวียนที่อยู่ข้างหลังนางมา “ถึงจะดีใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ข้าต้องหาทางมาที่นี่เจอแน่นอน นี่ไง ข้าอุตส่าห์เตรียมมันมาให้ท่านเลยนะ”

พอเห็นกล่องของขวัญ สายตาของท่านอู๋ก็เป็นประกายทันที แต่เขาก็ส่งเสียงฮึออกมาอีกครั้ง “ถึงตอนนี้กว่าจะคิดถึงตาแก่อย่างข้า มันสายไปแล้ว!”

“จริงเหรอ” ลู่ม่านกล่าวพูดเสียงเศร้า “นี่เป็นสินค้าใหม่ที่พวกข้าเพิ่งทำขึ้นมา มันดีกว่าผลไม้กวนรสส้มในตอนแรกที่มีแค่รสชาติเดียวเยอะมาก ในนี้มีถึงห้ารสชาติแหนะ เป็นรุ่นที่มีจำนวนจำกัดเพียงเก้าสิบเก้าชุดด้วย น่าเสียดาย ที่คนบางคนไม่อยากได้ ดูท่าแล้ว ข้าคงต้องเอาไปมอบให้ผู้อื่นแทนแล้ว...”

นางพูด ก่อนจะค่อยๆ หยิบกล่องขึ้นมาวนไปวนมาต่อหน้าท่านอู๋ กล่องที่มีสีสันสดใสดึงดูดสายตาของเขาทันที

ยิ่งโดยเฉพาะ กล่องของขวัญถูกปิดไว้นาน ทันทีที่เปิดออก กลิ่นผลไม้ที่แสนหอมหวานก็ลอยเข้ามาในจมูก จนท่านอู๋กลืนน้ำลายอย่างอดใจไม่ได้ วินาทีต่อมา ลู่ม่านก็ดึงกล่องกลับมา “งั้นข้ากลับล่ะ”

“เอ๊ะ?” ท่านอู๋รีบแย่งกล่องกลับไป “แม่หนูจะขี้เหนียวเกินไปแล้ว เมื่อครู่นี้เจ้าบอกชัดๆ ว่าเอามาให้ข้า จะเอาคืนไปได้เยี่ยงไร”

“ท่านชอบหรือ” ลู่ม่านยกยิ้ม

ท่านอู๋พ่นลมหายใจออกมาอย่างขัดใจ “เข้าไปข้างในเถอะ!”

ช่างเป็นชายชราที่ดื้อรั้นจริงๆ ลู่ม่านผลักรถเข็นของเฉินจื่ออานเดินตามเขาเข้าไป

หมอฟางเป็นคนตรวจอาการ หลังจากตรวจให้เฉินจื่ออานเรียบร้อยแล้ว หมอฟางก็ยกยิ้ม “กระดูกเกือบจะหายดีแล้ว ถ้าไม่เป็นอะไนก็ไม่จำเป็นต้องนั่งรถเข็นตลอดเวลา ลงมาเดินบ้าง น่าจะไม่เกินครึ่งเดือน ก็น่าจะฟื้นตัวเต็มที่แล้ว”

“เร็วขนาดนี้เลยหรือ?” ลู่ม่านรู้สึกตกใจเล็กน้อย ภายใต้เงื่อนไขทางการแพทย์ในยุคปัจจุบัน ถ้าได้รับบาดเจ็บที่กระดูกต้องใช้เวลาในการรักษาประมาณหนึ่งร้อยหรือไม่ก็แปดสิบวัน แต่ว่า ในครั้งนี้เฉินจื่ออานใช้เวลาเพียงหนึ่งเดือน ก็สามารถฟื้นฟูได้แล้ว!

หมอฟางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าคนทั่วไปคงไม่สามารถหายดีเร็วเช่นนี้ ที่เจ้าอาการหายดีได้เร็วเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องยกความดีความชอบให้กับยาหยกดำของท่านอู๋”

“ขอบคุณมาก ท่านอู๋”