ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 74

เถ้าแก่จางเป็นบัณฑิต ในเวลานี้เขากำลังควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ แต่ลู่ม่านยังคงรู้สึกถึงความผิดหวังในสายตาของเขา

ลู่ม่านเองก็รู้สึกงุนงง “ข้าไม่ได้ขายให้ร้านตรงข้ามนี่นา”

นางจะขายให้อีกฝ่ายได้อย่างไร? เถ้าแก่ซุนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเคยดูถูกพวกนางแบบนั้น พวกนางไม่ใช่คนโง่ที่เคยโดนทำร้าย แล้วยังยกโทษให้อีกฝ่าย

“ในเรื่องนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ” เฉินจื่ออานพูด

“แต่ร้านตรงข้ามก็ขายกล่องของขวัญของเจ้าเหมือนกัน! ถึงแม้กล่องจะไม่เหมือนกันเล็กน้อย แต่ก็ใช้ชื่อหมู่บ้านไป่ฮัวเช่นเดียวกัน!” เถ้าแก่จางกล่าว

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “เราไปดูกันเถอะ”

เธอพูด ก่อนจะเดินตรงไปที่ร้านฝั่งตรงข้าม เฉินจื่ออานรีบเลื่อนล้อรถเข็นตามไป “เสี่ยวม่าน อย่ารีบร้อนไป”

ที่ประตูฝั่งตรงข้ามมี “ป้ายประกาศ” ขนาดใหญ่แขวนไว้ ดูเหมือนว่าจะเลียนแบบป้ายประกาศที่เถ้าแก่จางวาดเองนั้น บนป้ายได้วาดกล่องของขวัญไว้

เถ้าแก่จางพูดถูก นอกจากลวดลายที่แตกต่างกันด้านบน อย่างอื่นก็เหมือนกันหมด

พอเห็นสิ่งนี้ สีหน้าของลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็เปลี่ยนไปทันที วินาทีต่อมา ทั้งสองก็รีบเข้าไปในร้าน

ข้างในมีคนยืนเข้าแถวยาว ตรงหน้าแถว เถ้าแก่ซุนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ทุกท่านวางใจได้ เรามีกล่องของขวัญมากพอ รับประกันว่าทุกคนที่มาจะซื้อได้ทุกคน”

ผู้ที่ซื้อกล่องของขวัญแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “นี่คือผลไม้กวนจากหมู่บ้านไป่ฮัวจริงหรือ ทำไมกล่องถึงไม่เหมือนกันเลย...”

“นี่คือกล่องรุ่นใหม่ สินค้าของร้านเราต้องเป็นผลไม้กวนจากหมู่บ้านไป่ฮัวแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าไม่เชื่อก็ซื้อกลับไปลองชิมดู...”

ในที่สุด ลู่ม่านก็อดที่จะพูดเยาะเย้ยไม่ได้ “ขอถามเจ้าของร้าน ท่านมีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ ว่านี่เป็นผลไม้กวนที่มาจากหมู่บ้านไป่ฮัวของพวกเราจริงๆ”

ทันทีที่เสียงของลู่ม่านดังขึ้นมา เถ้าแก่ซุนเห็นหน้านาง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“เสี่ยวเอ้อ ทำไมถึงปล่อยให้คนไม่เกี่ยวข้องเข้ามาได้หมด ยังไม่รีบไล่ออกไปอีก”

ทันทีที่พูดจบ เสี่ยวเอ้อสองสามคนก็ออกมาจากด้านใน แล้วยืนล้อมทั้งสองคนไว้

เฉินจื่ออานในเวลานี้ก็ไม่สนใจอะไรแล้ว เขาเลื่อนล้อรถเข็นไปขวางหน้าอย่างรวดเร็ว และดึงลู่มานไปปกป้องไว้ข้างหลังเขา พอเถ้าแก่ซุนเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็หรี่ตาลง

ลู่ม่านไม่ได้กลัวเลย นางได้สายดำกีฬาเทควันโดเลยนะ จะกลัวเสี่ยวเอ้อที่ตัวแห้งแรงน้อยแบบนี้ได้เยี่ยงใด?

แต่ว่า การถูกเฉินจื่ออานปกป้องแบบนี้ก็รู้สึกดีไม่น้อย

แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมารู้สึกดี ลู่ม่านปรับอารมณ์ของนางอย่างรวดเร็ว และมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามที่ยังมที่ยังเข้าแถวอยู่

“พวกเจ้าถูกหลอกแล้ว ผลไม้กวนของร้านนี้ไม่ได้มาจากหมู่บ้านไป่ฮัว”

“ทำไมถึงจะไม่ใช่ของหมู่บ้านไป่ฮัว?” เถ้าแก่ซุนยกยิ้มมุมปากอย่างดุร้าย “สินค้าของร้านข้าไม่มีปัญหา หรือจะมีแต่พวกเจ้าที่สามารถใช้ชื่อหมู่บ้านไป๋ฮัว พวกข้าจะใช้ชื่อหมู่บ้านไป่ฮัวไม่ได้หรือไง?”

หลายคนที่เพิ่งซื้อผลไม้กวน รีบเปิดกล่องทันที มันเขียนไว้ว่าหมู่บ้านไป๋ฮัวจริงๆ! และพอลองชิมดู มันก็มีรสชาติคล้ายกัน

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังขายในราคาเพียงห้าสิบแปดเหวินเท่านั้น

คนที่ได้ชิมแล้วพูดขึ้นมาทันที “ใช่ เถ้าแก่ซุนพูดถูก มีแต่พวกเจ้าที่สามารถใช้ชื่อหมู่บ้านไป๋ฮัว คนอื่นจะใช้ชื่อหมู่บ้านไป่ฮัวไม่ได้หรือไง มีคนมากมายที่มาจากหมู่บ้านไป่ฮัว ทุกคนสามารถทำผลไม้กวนได้เช่นกัน..”

ลู่ม่านโกรธจนหัวเราะออกมา “มันคือตราสินค้า”

“ตราสินค้าบ้าบออะไรกัน! แน่จริง เจ้าก็ไปแจ้งทางการสิ?” เถ้าแก่ซุนยกยิ้มอย่างชั่วร้าย ลู่ม่านรู้สึกเจ็บใจมาก

ต้องมาเจอกับคนหน้าด้านไร้ยางอายเช่นนี้ นางทำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ เพราะเขาพูดถูก ใครก็สามารถใช้ชื่อหมู่บ้านไป่ฮัวได้ ในยุคสมัยนี้ไม่มีกฎหมายคุ้มครองเครื่องหมายการค้า...