ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 75

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเฉินจื่ออานที่คอยยืนสนับสนุนลู่ม่านอยู่เบื้องหลังอย่างหนักแน่นหรือไม่ ทำให้อารมณ์ที่หดหู่ไม่มีผลต่อเธอเลย หลังจากกลับถึงบ้าน เธอก็กลับมามีพลังตามเดิม

พอคิดว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว เธอจึงไปที่บ้านเหยาซื่อก่อน

ของขวัญปีใหม่และผลไม้กวนที่เตรียมไว้ นางก็นำมาด้วย เหยาซื่อเพิ่งกลับมาจากตลาด และนางก็อารมณ์ดีมาก

ในช่วงนี้ นางกับหวังเอ้อร์หนิวทำเงินได้อย่างน้อยทั้งค่าแรงและค่านายหน้ารวมกันได้เป็นเงิน1พวง

ทันทีที่ลู่ม่านเข้าประตูมา นางก็เดินนำขนมออกมา “ข้าเพิ่งซื้อมาจากในอำเภอ บอกว่าเป็นสินค้าใหม่ เจ้าลองชิมดู”

ลู่ม่านหยิบขนมเข้าปาก “อร่อยมาก”

“พวกเด็กๆ ชอบกินกัน!” เหยาซื่อมองดูเด็กสามคนที่เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมาก ในใจเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ

หวังเอ้อร์หนิวเดินเข้ามาจากด้านนอก ในมือถือเก้าอี้ที่รูปร่างสวยงามอยู่ เหยาซื่อรีบลุกขึ้นมาแนะนำ “นี่คือสิ่งที่ข้าใช้เวลาว่างในหลายวันมานี้ทำขึ้นมา ข้าจะให้เก้าอี้ชุดนี้แก่คุณเป็นของขวัญปีใหม่ในปีนี้ก็แล้วกัน”

เก้าอี้ถูกทำขึ้นมาอย่างประณีต ไม่เพียงแต่แกะสลักลวดลายเท่านั้น แต่ยังทาสีน้ำมันไว้หมดแล้ว

และตัวไม้ที่ใช้ทำก็ดูมีราคาสูง ดังนั้นลู่ม่านจึงรีบโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่ได้ ของดีแบบนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้ พวกเจ้าเก็บไว้ใช้เองเถอะ!”

“เอาเถอะ รับมันไว้!” เหยาซื่อพูดเสียงดัง “ที่บ้านเจ้ามีทุกอย่างแล้ว ข้าคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะให้อะไรเจ้าเป็นของขวัญดีแล้วอีกอย่าง ช่วงสิ้นปีดูเหมือนว่าเจ้าจะสร้างบ้านใหม่ เก้าอี้ชุดนี้เหมาะที่สุดแล้ว”

ลู่ม่านปฏิเสธนางไม่ได้ ดังนั้นจึงได้แต่ยอมรับไว้

เช่นนี้เหยาซื่อจึงสบายใจ แล้วจับมือของลู่ม่านมากุมไว้ “เสี่ยวม่าน ข้าดีใจมาก ถ้าข้าไม่ได้พบเจ้า ชีวิตของข้า คงไม่รู้ว่าจะเป็นเยี่ยงไรต่อไป”

ลู่ม่านรู้สึกเก้อเขินกับสิ่งที่นางพูด “เป็นเจ้าที่ดีกับข้าก่อน ข้าต่างหากที่เป็นผู้โชคดีคนนั้น”

เหยาซื่อหัวเราะขึ้นมาทันที จากนั้นทั้งสองก็รีบเปลี่ยนมาคุยเกี่ยวกับเรื่องประเพณีปีใหม่ในยุคสมัยก่อนราชวงศ์ถัง เหยาซื่อรู้ว่านางจำอะไรไม่ได้แล้ว จึงอธิบายอย่างละเอียด

หลังจากที่ลู่ม่านได้ยิน นางก็รู้สึกมึนงง สิ่งที่เหยาซื่อบอกทั้งตุ๋นเนื้อ บดเต้าหู้ และสิ่งอื่น ๆ ที่นางไม่เคยทำมาก่อน เหยาซื่อกล่าวว่า ในช่วงเทศกาลปีใหม่จะไม่สามารถก่อไฟทำอาหารด้วย

ถ้าจะกิน ก็กินได้เพียงของเหลือจากวันส่งท้ายปี เช่นนี้ถึงจะเรียกว่ามีกินตลอดทั้งปี

ถ้าตอนนี้ยังไม่เตรียมให้พร้อม ในช่วงปีใหม่ นางกับเฉินจื่ออานจะต้องอดตายแน่

นอกจากผักที่นางซื้อมา ในตอนนี้ที่บ้านไม่มีอะไรเลย

ไม่กล้ารอช้าอีกต่อไป ลู่ม่านรีบกลับบ้านทันที

นางรีบนำเนื้อที่เตรียมไว้ออกมาตุ๋นทันที ลู่ม่านเอาถั่วเหลืองแช่น้ำไว้ ในหมู่บ้านมีคนที่รับจ้างบดเต้าหู้อยู่แล้ว ขอแค่แช่ถั่วเหลืองจนได้ที่ก็พอแล้ว

พอเฉินจื่ออานเห็นว่านางกำลังวิ่งวุ่น เขาก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“น้องนาง ข้าสงสัยว่าในอดีตเจ้าคงเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่มาก่อน ไม่เช่นนั้นทำไมถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

ลู่ม่านกลอกตามองบนใส่เขา “ถ้าเป็นคุณหนูจริงๆ ข้าหายตัวมาตั้งนาน ทำไมถึงไม่มีใครมาตามหาเลย เป็นเจ้าที่อยากจะแต่งงานกับคุณหนูตระกูลใหญ่มากกว่ากระมัง?”

เฉินจื่ออานมึนงงไปเลย “เสี่ยวม่าน ห้ามพูดไร้สาระ คนเดียวที่ข้าคิดจะแต่งงานด้วยก็คือเจ้า!”

“ฮึ่ม!” ลู่ม่านยังไม่เริ่มทำอันใดเลย “ไม่ต้องพูดมาก รีบมาช่วยข้าทำงานเร็วเข้า!”

เฉินจื่ออานส่ายหน้าอ่อนใจพร้อมกับเดินเข้ามา และเริ่มช่วยนางก่อไฟ

จนถึงเที่ยงวัน อาหารในช่วงส่งท้ายปีเก่าก็เตรียมเสร็จ จากนั้นลู่ม่านก็เริ่มอาหารค่ำในคืนส่งท้ายปีเก่าต่ออย่างไม่หยุดหย่อน

ในตอนที่กำลังจะเริ่มลงมือ เหอฮัวก็เดินเข้ามาจากด้านนอก “น้าสาม ท่านปู่เรียกข้ามาชวนพวกท่านไปกินอาหารค่ำในคืนส่งท้ายปีเก่าด้วยกันจ้ะ”

ลู่ม่านตกตะลึง แล้วมองไปทางเฉินจื่ออาน

หัวใจของเฉินจื่ออานเริ่มสั่นคลอน เพราะยังไงก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน จะทานอาหารค่ำในคืนส่งท้ายปีเก่าด้วยกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ว่า นางอุตส่าห์เตรียมอาหารไว้เยอะถึงเพียงนี้...