ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 77

ในห้องครัว ตอนที่ลู่ม่านเห็นส้มที่เตรียมไว้รวมถึงวัตถุดิบและอุปกรณ์ต่างๆ นางอุทานออกมาในใจ

ที่แท้ก่อนที่นางจะมา เฉินหลี่ซื่อก็วางแผนให้เธอติดกับแล้ว เกรงว่าครั้งที่แล้วพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้พวกนางย้ายกลับมา คงวางแผนเรื่องนี้ไว้แล้วสินะ

นางคิดว่านางหลบพ้นแผนการพวกเขาไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขายังไม่ยอมแพ้ แต่ลู่ม่านไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกได้ง่ายๆ ในเมื่อเฉินหลิ่วเอ๋ออยากจะเรียน ก็ให้นางเรียนให้สะใจ

หลังจากลู่ม่านพูดจบ นางก็ชี้ไปที่ส้มในอ่าง “มา หลิ่วเอ๋อ เอาส้มพวกนี้ไปล้างให้สะอาดก่อน!”

วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า อากาศข้างนอกหนาวมาก โดยเฉพาะน้ำที่ตักมาจากบ่อน้ำในหมู่บ้าน และถูกวางทิ้งไว้ทั้งวัน ไม่มีความอุ่นเหลืออยู่เลย แค่เห็นก็รู้สึกเย็นมากแล้ว

ทั้งร่างกายของเฉินหลิ่วเอ๋อเอาแต่ปฏิเสธ “ข้าไม่ล้าง เหอฮัว เจ้ามาล้าง”

เหอฮัวเหลือบมองไปทางลู่ม่าน ก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูด “ท่านอา ข้าเพิ่งล้างจานเสร็จ มือของข้าเต็มไปด้วยน้ำมัน ถ้าข้าแตะส้มพวกนี้คงไม่ดี”

พอได้ยินเช่นนี้ ลู่ม่านก็อดที่จะกล่าวชมเหอฮัวในใจไม่ได้

เฉินหลิ่วเอ๋อมองไปที่หลิวซื่ออีกครั้ง “พี่สะใภ้สอง พี่มาล้าง”

หลิวซื่อหดคอของนางและอยากจะปฏิเสธ แต่นางไม่กล้า จึงมองไปทางลู่ม่านอย่างขอความช่วยเหลือ “ข้า...ข้า...”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “น้องสามี เจ้าไม่ได้บอกหรือไงว่าเจ้าอยากจะทำหน้าที่เป็นลูกกตัญญูต่อท่านแม่ หรือว่าความกตัญญูของเจ้าต้องให้พี่สะใภ้รองของเจ้าเป็นคนลงมือทำ ถ้าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปคงไม่ดีกระมัง?”

ในที่สุดเฉินหลิ่วเอ๋อก็หยุดต่อต้าน แล้วนั่งลงมองไปที่ถังน้ำด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ

เดิมทีวันนี้เป็นวันปีใหม่ เฉินหลิ่วเอ๋อนำชุดผ้าฝ้ายชุดใหม่ของนางออกมาสวมใส่ เพื่อให้ดูสวย นางจึงไม่ใส่เสื้อคลุมหนาและมุดตัวอยู่แต่ในบ้าน

ตอนนี้ตอนนี้พอมีลมพัดแรง นางตัวสั่นเทา นิ้วมือของนางที่กำลังสัมผัสโดนน้ำก็หนาวจนแข็งไปหมด

นางกัดฟัน ในขณะที่กำลังจะจุ่มมืองลงไป จู่ๆ ลู่ม่านก็คว้ามือของเหอฮัวขึ้นมา “เหอฮัว ทำไมมือของเจ้าถึงมีเลือดไหล”

ลู่ม่านไม่ได้พูดเกินจริง นางเห็นเช่นนี้ตั้งแต่ตอนที่นางช่วยทำอาหารในช่วงค่ำแล้ว อยู่บ้านเฉินในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ นางต้องล้างจานทุกวัน สาเหตุเป็นเพราะอะไรก็สามารถจินตนาการได้

นางทั้งสงสาร และโกรธหลิวซื่อที่อ่อนแอ ได้แต่หวังว่าคราวนี้ นางจะยิงครั้งเดียวได้นกสองตัวสามารถช่วยเด็กที่น่าสงสารผู้นี้ได้

เฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ด้านข้าง พอได้ยินแบบนี้ก็มองไปที่มือของเหอฮัวที่บวมแดง ไม่เพียงเท่านั้น ผิวหนังบริเวณหลังมือก็หลุดออกมา เผยให้เห็นผิวเนื้อที่ถูกแช่จนบอบช้ำ

มันดูน่ากลัวมากจริงๆ นางกรีดร้องออกมา

ลู่ม่านมองไปที่เธอ แล้วพูดต่อ “แบบนี้จะเกิดรอยแผลเป็นหรือเปล่า”

“ข้า...ข้าไม่รู้” เหอหัวส่ายหน้า แล้วมองที่เฉินหลิ่วเอ๋ออีกครั้ง “ท่านอา ไม่ต้องกลัว มือของท่านขาวและนุ่มเช่นนั้น คงไม่เป็นเหมือนของข้าแน่นอน”

เฉินหลิ่วเอ๋อมีหรือที่จะเชื่อ นางถูกมือของเหอฮัวทำให้กลัวแล้ว นางรีบดึงมือกลับ แล้วดึงกระโปรงขึ้นก่อนจะวิ่งกลับไปที่ห้อง

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงร้องปฏิเสธของเฉินหลิ่วเอ๋อก็ดังออกมามาจากข้างใน “ข้าไม่เรียน ข้าไม่เรียนทำผลไม้กวนอะไรนั่นหรอก”

ลู่ม่านกับเหอฮัวมองหน้ากัน แล้วเห็นรอยยิ้มชอบใจในแววตาของกันและกัน

ต้องยอมรับว่า เหอฮัวเป็นเด็กที่ฉลาดมากจริงๆ ลู่ม่านแค่เริ่มพูด นางก็พูดเสริมได้ทันที ถ้านางไม่ร่วมมือกับตนเอง เฉินหลิ่วเอ๋อก็คงไม่ตกใจกลัวได้เร็วเช่นนี้

จากนั้นเฉินหลี่ก็ซื่อก็หุบปากลง หลังจากนั้นสักพักก็พูดออกมา “เสี่ยวม่าน ข้างนอกอากาศหนาว เหตุใดจึงไม่เข้ามาล่ะ”

ลู่ม่านยิ้มเยาะ เอาแล้วไง การโจมตีรอบที่สองจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว ลู่ม่านรีบอธิบายกับเหอฮัวอีกครั้ง “จำสิ่งที่เราพูดเมื่อครู่นี้ไว้ ห้ามลืมล่ะ”

พอเห็นเหอฮัวพยักหน้า ลู่ม่านก็เดินเข้าไปในห้องโถง

พวกผู้ชายยังคงนั่งคุยกันอยู่ข้างนอก ตาแก่เฉินห่วงแต่เรื่องการทำนา ดังนั้น เรื่องที่พูดจึงมีแต่แผนการทำนาของปีหน้า

บรรดาลูกชายก็ตั้งใจฟังมาก มีเพียงเฉินจื่อคังที่เริ่มทนฟังต่อไปไม่ไหว ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงหาข้ออ้างว่าจะไปอ่านหนังสือทบทวนแล้วกลับไปที่ห้องของเขา แต่ปีนี้เขาเพิ่งทำผิดมา อุตส่าห์รอดพ้นจากการเฆี่ยนตีของตาแก่เฉินมาได้ เขาไม่กล้าที่จะหาเรื่องใส่ตัวเองอีกครั้ง

ลู่ม่านเหลือบไปมอง ก่อนจะได้ยินเสียงของเฉินหลี่ซื่อที่กล่าวอย่าง “เป็นมิตร” ว่า “พวกผู้ชายคุยกันมีอะไรน่าฟังกัน ถือโอกาสในช่วงปีใหม่ พวกเราแม่ผัวลูกสะใภ้มาคุยกันเพื่อให้ความสัมพันธ์สนิทแนบแน่นขึ้นกว่าเดิมเถอะ”

คำพูดของเฉินหลี่ซื่อเลี่ยนจนอยากจะอ้วก ไม่รู้จริงๆ ว่านางที่ปกติจะหงุดหงิดง่ายคิดคำแบบนี้ขึ้นมาได้อย่างไร

นางนั่งลงตรงข้ามกับเฉินหลี่ซื่ออีกครั้ง แล้วเฉินหลี่ซื่อก็เหลือบมองไปที่เฉินหลิ่วเอ๋อที่นั่งอยู่ข้างหลัง “หลิ่วเอ๋อคนนี้ถูกข้าตามใจจนเสียนิสัย อะไรก็ไม่ยอมทำสักอย่าง ช่างเถอะ ในเมื่อนางไม่อยากเรียนก็ช่างเถอะ แค่คงต้องลำบากเจ้ากับจื่ออาน ในอนาคต ทุกอย่างที่บ้านเฉินคงต้องลำบากพวกเจ้าแล้ว”

ลู่ม่านยกยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เฉินหลี่ซื่อนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ ถึงแม้จะไม่สามารถเรียนรู้ทักษะของนางได้ แต่ก็พยายามหาวิธีที่จะขูดรีดผลประโยชน์จากนางให้ได้!

แต่ว่า ลู่ม่านรู้ดีแก่ใจ คนเราก็เป็นอย่างนี้ ในบางสถานการณ์ สิ่งที่ควรให้นางก็ให้ไม่ขาด แต่สิ่งที่ไม่ควรให้ นางก็ไม่ใช่คนโง่ให้คนอื่นหลอกลวง

“ท่านแม่พูดเกรงใจไป มันก็จริงที่กตัญญูต่อท่านพ่อกับท่านแม่เป็นสิ่งที่บรรดาลูกๆ ต้องทำ ในเทศกาลต่างๆ พวกข้าพร้อมจะจัดเตรียมของขวัญไว้อย่างดี”

ตกลงกันไว้แล้ว ว่ามีเพียงช่วงวันหยุดเทศกาลเท่านั้น