ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 89

อาหารเที่ยง ลู่ม่านเข้าครัวทำอาหารตามคำขอของท่านอู๋ ทำอาหารจานเด็ดตามวิธีในยุคปัจจุบัน

สุดท้าย ก็ไม่ลืมเอาผลไม้กวนชงน้ำให้เขากินคลายเลี่ยน

ท่านอู๋กินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจผู้คนรอบข้าง คนอื่นๆได้กินฝีมือของลู่ม่านครั้งแรก ต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด โดยเฉพาะผู้ดูแลร้านช่ายภัตตาคารเฟิ่งหลาย เขากินอย่างหวาดเกรงตลอดเวลา

กินไปด้วย พลางมองปฏิกิริยาของคุณชายรองไปด้วย

เขาไม่คิดว่า ลู่ม่านทำอาหารที่ดูธรรมดาง่ายๆไม่กี่จาน แทบจะเทียบได้กับฝีมือพ่อครัวในภัตตาคารเฟิ่งหลายได้เลย

เดี๋ยวจบงานนี้แล้ว เขาควรจะหาข้ออ้างแอบถามวิธีการทำจากแม่นางลู่หรือเปล่า?

กำลังคิดอยู่นั้น จวงลี่จ้งก็มองไปยังผู้ดูแลร้านช่าย

ผู้ดูแลร้านช่ายรีบก้มหน้าลง ทำท่าไม่รู้ไม่เห็น

ท่านอู๋เห็นดังนี้ ก็กลืนอาหารในปากลงไปแล้วพูดว่า “ฝีมือการทำอาหารของยัยหนูไม่เลวเลย พ่อหนุ่มยังไงเจ้าก็ร่วมมือทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้ว ลองร่วมมือวิจัยอาหารด้วยกันอีกสิ?”

พอพูดจบแล้ว ท่านอู๋ก็กินต่อ

จวงลี่จ้งครุ่นคิด หลังจากจบงานแล้ว คนอื่นไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงท่านอู๋กับจวงลี่จ้ง

จวงลี่จ้งก็ไม่เกรงใจ พูดเข้าประเด็นเลยว่า “ไม่ทราบว่าแม่นางลู่ใช้เครื่องปรุงอันใด ทำไมอาหารถึงอร่อยขนาดนี้?”

ลู่ม่านเม้มริมฝีปาก “ก็แค่ใช้พวกเครื่องเทศที่ทำเองก็เท่านั้น”

ที่แท้ก็เป็นเครื่องเทศนี่เอง จวงลี่จ้งมองไปยังท่านอู๋ ถึงว่า เมื่อกี้เขาพูดแบบนั้น ดูท่าเขาก็ดูออกเหมือนกัน

กำลังจะพูดอะไรนั้น ทันใดนั้นด้านนอกก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “จื่ออาน……”

ลู่ม่านอึ้ง เพราะเสียงนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเฉินหลี่ซื่อ

พวกนางรังเกียจพวกเขามากไม่ใช่เหรอ? หรือว่าจะมาก่อเรื่องอีก? ทันใดนั้นลู่ม่านก็กังวลขึ้นมา เข็นรถเข็นของเฉินจื่ออานรีบออกไปต้อนรับ

ภาพที่คิดไว้ไม่ได้ปรากฏขึ้น เฉินหลี่ซื่อขยันกว่าปกติ

“จื่ออาน แม่กับน้องสาวเจ้ามาช้าไป เจ้าอย่าโทษแม่เลยนะ?” ว่าแล้ว เฉินหลี่ซื่อก็ชะโงกหน้าดูเข้าไปข้างใน แต่เพราะมีพวกลู่ม่านขวางอยู่หน้าประตู นางจึงไม่เห็นอะไรเลย

ลู่ม่านกลับสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของนาง แล้วมองไปยังเฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ด้านหลัง วันนี้นางแต่งตัวโดดเด่นกว่าปกติ นางก็เข้าใจได้ในทันที

นางเม้มปากเงียบๆ อยากดูว่าเฉินหลี่ซื่อจะทำอะไรต่อ

“คนไปกันหมดแล้วเหรอ?” ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็อดไม่ได้ถามขึ้น

“อ่อ!” ในที่สุดเฉินจื่ออานก็รู้ทัน กำลังจะพูด จวงลี่จ้งก็เดินออกมาจากด้านใน เฉินหลิ่วเอ๋อเห็นจวงลี่จ้งมาก็หน้าแดงขึ้นมาทันที รีบเดินไปหลบหลังของเฉินหลื่ซื่อ

เฉินหลี่ซื่อมองดูจวงลี่จ้งตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดว่า “นี่คือคุณชายจวงสินะ?”

“ใช่แล้ว!” เฉินจื่ออานรีบแนะนำ แต่ทว่าเฉินหลี่ซื่อกลับไม่รอเฉินจื่ออานแนะนำจนจบก็จับมือเฉินหลิ่วเอ๋อเดินเข้าไปแล้ว

เห็นท่านอู๋ก็อยู่ด้วย เฉินหลี่ซื่อไม่มีความรู้สึกอาย หลังจากที่ทะเลาะกับเขาครั้งก่อนเลย

แค่ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย จากนั้นก็พูดเสียงดังกับจวงลี่จ้งขึ้นมา

“คุณชายจวง ข้าเป็นแม่ของจื่ออาน”

จวงลี่จ้งพยักหน้า ถือเป็นการทักทาย

เฉินหลี่ซื่อถามต่อ “คุณชายจวงมาเปิดโรงงานในหมู่บ้านไป่ฮัวของเรา อนาคตจะมาปักหลักอยู่ที่หมู่บ้านไป่ฮัวเหรอ?”