ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 90

กำลังคิดอยู่นั้น จวงลี่จ้งก็รับน้ำจากมือของนางมา คนที่อยู่ข้างๆต่างก็อึ้งกันหมด คุณชายจวงท่านนี้หมายความว่ายังไง?

มีเพียงเฉินหลี่ซื่อที่โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างดีใจ จ้องน้ำผลไม้กวนแก้วนั้นไม่ละสายตา

วินาทีต่อมา ได้ยินเสียง ‘เพี้ยง’ ดังขึ้น จวงลี่จ้งโยนแก้วลงบนพื้น น้ำผลไม้กวนกระเด็นไปยังกระโปรงตัวใหม่ของเฉินหลิ่วเอ๋อ

เฉินหลิ่วเอ๋อกรีดร้องเสียงดัง นางกระวนกระวายอาละวาดขึ้นมาทันที

เฉินหลี่ซื่อรีบเข้าไปจับตัวนางไว้ “หลิ่วเอ๋อ……”

ถึงแม้เฉินจื่ออานจะไม่ชอบที่เฉินหลิ่วเอ๋อกับเฉินหลี่ซื่อทำแบบนี้ แต่ยังไงพวกนางก็เป็นแม่และน้องสาวของเขา เขาจึงรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของจวงลี่จ้งขึ้นมาทันที

“คุณชายจวงหมายความว่าอย่างไร?”

จวงลี่จ้งมองพวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ขอโทษด้วย มือลื่นน่ะ”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วมองท่านอู๋ “ยังไม่ไปเหรอ?”

ท่านอู๋มองค้อนเขา แล้วพูดกับลู่ม่านว่า “ยัยหนู พวกเรากลับก่อนนะ” ลู่ม่านพยักหน้า แล้วมองดูพวกเขาเดินจากไป

และทางเฉินหลิ่วเอ๋อยังคงร้องไห้โวยวายอยู่ เสื้อผ้าเปื้อนแล้วไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ หัวใจของสาวน้อยวัยใสของนางถูกเขาสาดให้ตื่นจากฝัน!

แต่ว่า จะโทษใครได้ล่ะ? เฉินหลี่ซื่อทำตัวเองทั้งนั้น

มีแม่อย่างนางอยู่ที่นี่ เฉินหลิ่วเอ๋อซวยมากจริงๆ ถึงแม้ว่าเฉินหลิ่วเอ๋อจะไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว

“จื่ออาน ข้าอยากกลับไปก่อน”

ครั้งนี้ตอนที่สร้างโรงงาน ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานคุยกันแล้ว และเอาเงินมาสร้างโรงงานผลไม้กวนไว้ใกล้ๆกับโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ตรงนั้นค่อนข้างเล็ก สร้างเสร็จนานแล้ว เดี๋ยวรอผ่านงานเทศกาลโคมไฟก่อนค่อยเริ่มงาน ลู่ม่านเตรียมกลับไปจัดการที่บ้าน

แน่นอนว่า นางทนฟังเสียงกรีดร้องจนคอหักของสองแม่ลูกนี้ไม่ไหวจริงๆ

“ห้ามไป!” ด้านหลังมีเสียงด่าของเฉินหลี่ซื่อดังขึ้น “ไม่เห็นเหรอว่าหลิ่วเอ๋อกำลังร้องไห้? เจ้าไม่มีจิตใจบ้างเลยหรือไง?”

เฉินหลี่ซื่อด่าอย่างไม่พอใจ ดูจะโกรธมาก

ลู่ม่านเหนื่อยใจ “นางกำลังเสียใจ ข้าอยู่ที่นี่ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ แม่ท่านปลอบใจนางเองดีกว่า ปมในใจของนางยากที่จะแก้ได้ ต่อไปคงใช้ชีวิตยากขึ้น”

เฉินหลี่ซื่อก็กลัวขึ้นมาทันที ลูกสุดที่รักของนางก็คือฝาแฝดคู่นี้ นางรีบจับมือของเฉินหลิ่วเอ๋อเอาไว้ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยลู่ม่านไปง่ายๆ

“เจ้าสนิทกับท่านอู๋ไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้ข้าเห็นคุณชายจวงยังไว้หน้าท่านอู๋อยู่บ้าง เจ้าไปคิดหาทาง เรียกคุณชายจวงมา……”

เฉินหลิ่วเอ๋อได้ยินแล้วก็หยุดร้องไห้ทันที ลู่ม่านหมดคำจะพูด เฉินหลิ่วเอ๋อถูกจวงลี่จ้งปฏิเสธขนาดนั้นแล้ว ยังกล้าจะที่คาดหวังในตัวเขาอีกเหรอ?

นางจึงแกล้งโง่พูดว่า “ไม่ทราบว่าแม่ท่านจะเรียกคุณชายจวงมาเพื่อเหตุใดหรือ?”

เพื่อเหตุใด? เฉินหลี่ซื่อกัดฟันกรอด “ก็ต้องเรียกมาขอโทษหลิ่วเอ๋อของข้าน่ะสิ”

“จากนั้นล่ะ?” ลู่ม่านพูดขึ้นอีก

“จากนั้น……ก็ต้องสู่ขอหลิ่วเอ๋อของข้าน่ะสิ หลิ่วเอ๋อโดนดูถูกขนาดนี้ ต่อไปจะแต่งงานยังไง?”

พุ่ง! ลู่ม่านแอบกระอักเลือดออกมา

“แม่หมายความว่า จะให้หลิ่วเอ๋อไปเป็นเมียน้อยเหรอ?” ลู่ม่านถามกลับ

“ไม่มีทางหรอกนะ!” เฉินหลี่ซื่อพูดเสียงแข็ง “นักพยากรณ์บอกไว้แล้วว่า หลิ่วเอ๋อของข้าจะมีชีวิตร่ำรวย ต่อไปจะได้เป็นคุณนายเศรษฐี จะเป็นเมียน้อยได้ยังไง?”

“แต่เมื่อกี้คุณชายจวงบอกแล้วนี่ว่า เขามีว่าที่ภรรยาแล้ว?” ลู่ม่านพูดจบ เฉินหลี่ซื่อก็ลังเลขึ้นมาทันที

นางไม่มีทางให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนนี้ไปเป็นเมียน้อยใครหรอก แต่ถ้าอยากให้ตระกูลจวงยกเลิกการหมั้นหมายมาสู่ขอเฉินหลิ่วเอ๋อแทน นางก็คิดว่าคงเป็นไปไม่ได้

ถึงแม้นางจะเป็นคนชอบโวยวาย แต่เวลานี้ นางก็ยังพอมีอาการเจียมตัวอยู่บ้าง