ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 94

เหมือนกับที่ลู่ม่านพูดเลย หลังจากที่แขวนไปแล้ว ก็ดึงดูดสายตาผู้คนได้อีกครั้ง ลู่ม่านก็ถึงแหวกผู้คนออกไป แล้วเข็นเฉินจื่ออานเดินออกไป

ระหว่างทาง เห็นมีคนขายโคมไฟ เฉินจื่ออานก็ซื้อโคมไฟปลาทองให้ลู่ม่าน

ลู่ม่านชอบมาก ให้ปลาทองเป็นของขวัญตรุษจีน ความหมายคือมีเงินเหลือกินเหลือใช้ ต้องยอมรับเลยว่า นางที่เป็นคนในยุคปัจจุบัน งมงายกับเขาเหมือนกันนะ

หน้าประตูเมือง ครอบครัวหวังเอ้อร์หนิวกับเหยาซื่อก็ออกมากันแล้ว

เด็กๆสามคนกำลังกินของอร่อยกัน ในมือก็ถือโคมไฟไว้ เห็นพวกเขาออกมา เหยาซื่อก็เดินเข้าไปหา

“เมื่อกี้ข้าได้ยินมาว่า ในงานโคมไฟมีคนเอาแยมองุ่นมา ข้าเดาว่าต้องเป็นพวกเจ้าแน่เลย เป็นยังไงบ้าง สนุกไหม?”

ลู่ม่านพยักหน้า “สนุกดี” สนุกกว่าในยุคปัจจุบันเสียอีก

ยุคปัจจุบันเป็นโลกของเทคโนโลยี ความสนุกแบบพื้นบ้านแบบนี้ก็จางหายไปเยอะมาก

“งั้นก็ดี!”

หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จแล้ว พวกเขาเดินไปยังที่จอดรถ แล้วขับเกวียนออกมา

ตอนที่ถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว สองครอบครัวก็แยกย้ายกันกลับไปนอนที่บ้านตัวเอง

เช้าวันต่อมา เป็นวันเริ่มงานครั้งแรกของโรงงานผลไม้กวนในปีนี้ ตอนเช้าตรู่ ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

เหอฮัวก็มาถึงแล้วเหมือนกัน นางสวมเสื้อผ้าเก่าๆ แต่ก็เป็นเสื้อที่ไม่มีรอยเย็บอะไร

เห็นลู่ม่านมา นางก็เรียกเสียงหวานว่า “น้าสาม”

“เด็กดี!” ลู่ม่านยื่นอั่งเปาให้นาง

เหอฮัวรีบปัดมือ “ข้าไม่เอาอั่งเปา”

ลู่ม่านยัดใส่มือของนาง “นี่เป็นอั่งเปาเริ่มงานวันแรก เจ้าต้องรับไว้ ไม่เยอะหรอก แค่สามเหวินเอง”

เหอฮัวก็ถึงรับเอาไว้ ลู่ม่านรีบไปทำอาหารเช้า ให้เหอฮัวอยู่กินด้วยกันเลย จากนั้นก็ถึงไปทางฝั่งป่าไม้ไผ่

โรงงานบะหมี่สำเร็จรูปกำลังวุ่นอยู่กับการสร้างหลังคา แต่โรงงานผลไม้เริ่มทำงานแล้ว บวกกับก่อนหน้านี้ห้าคนและเหอฮัว ตอนนี้ภายในโรงงานมีหกคน

ผลไม้ในปีนี้ยังไม่ออก แต่โชคดีที่ยังมีส้มเหลือไว้จากปีก่อน และหลายวันก่อนนางก็ติดต่อกับทางจ้าวหลินแล้ว จ้าวหลินบอกว่า เพื่อนของแคสก็ติดต่อกับเพื่อนที่มาด้วยกันก่อนหน้านั้นได้แล้ว สองวันนี้สามารถส่งผลไม้ให้นางได้

ทางด้านขวด ลู่ม่านก็สั่งเอาไว้เยอะมากเหมือนกัน

ตอนนี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วเหลือแค่เริ่มทำงาน

เฉินจื่ออานจุดประทัด ตามด้วยเสียงตะโกนดังๆ โรงงานผลไม้กวนก็เริ่มเปิดทำการ

ตอนนี้เป็นหลังปีใหม่ ผลไม้กวนขายไม่ดีเท่าปีก่อน ให้หวังเอ้อร์หนิวออกไปขายคนเดียวก็พอแล้ว

เหยาซื่อก็ถูกลู่ม่านจ้างไป เป็นผู้ควบคุมในโรงงานผลไม้กวน ลู่ม่านมอบเรื่องที่จะเพิ่มน้ำมะนาวให้กับเหยาซื่อ เช่นนี้ เรื่องของทางนี้นางก็สามารถปลีกตัวออกมาได้ แล้วไปทำเรื่องอื่นแทน

ลู่ม่านบอกแล้วว่า ให้เงินเดือนละแปดร้อยเหวิน

เหยาซื่อรีบบอกว่าสูงเกินไป แต่ลู่ม่านกลับไม่คิดแบบนั้น การที่สามารถเก็บพนักงานที่จงรักภักดีไว้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

มีเหยาซื่ออยู่ด้วย นางก็รู้สึกสบายใจมากกว่าเดิม

ต่อมา นางจะได้มีเวลาไปเตรียมตัวเปิดทำการของโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านก็เริ่มรับสมัครพนักงานโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

เรื่องนี้ ลู่ม่านไปหาผู้ใหญ่บ้านเหมือนเดิม ผู้ใหญ่บ้านกระตือรือร้นกับเรื่องนี้มาก รีบแนะนำสะใภ้สาวๆและหนุ่มๆที่มีชื่อเสียงที่ค่อนข้างดีสิบกว่าคนให้กับนางทันที

ลู่ม่านดูผ่านๆ ก็รู้สึกว่าไม่เลว เลยเก็บเอาไว้ทั้งหมด

ไม่กี่วันต่อมา โรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็เริ่มเปิดอย่างเป็นทางการ

ตอนเช้า ลู่ม่านเห็นเฉินหลิ่วเอ๋อที่ปกติไม่ยอมมาที่นี่ นางเดินวนอยู่ด้านนอก ลู่ม่านคิดว่านางจะโกรธพวกเขาจากเรื่องครั้งก่อน

อย่างน้อย ไม่น่าจะมาที่นี่อีก แต่ไม่คิดเลยว่า เฉินหลิ่วเอ๋อจะหน้าหนากว่าเฉินหลี่ซื่อ ยังจะมาที่นี่ได้อยู่อีก

ลู่ม่าน “……”

ผู้ดูแลร้านช่ายกลับหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก ทำไมคุณชายจวงถึงหัวเราะล่ะ? ไม่เพียงแต่หัวเราะเท่านั้น และยังไม่ใช่การหัวเราะแบบหลอกๆ แต่เป็นการหัวเราะจริงๆ!

นี่มันช่างน่ากลัวเสียจริง น่ากลัวว่าตอนที่จวงลี่จ้งโกรธเสียอีก

ลู่ม่านไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะของเขาหรอก นางค่อนข้างโกรธมากกว่า “คุณชายจวง เสียแรงที่ท่านเป็นคุณชายรองแห่งตระกูลจวง ท่านไม่รู้จักคำว่าเน้นที่คนเป็นหลักหรือไง?”

ผู้ดูแลร้านช่ายอึ้ง “แม่นางลู่หมายความว่าอย่างไรกัน?”

ลู่ม่านก็อึ้งเหมือนกัน หรือว่ายุคนี้ยังไม่มีคำนี้เหรอ? “ข้า……ข้า……อ่านเจอในหนังสือทั่วไปน่ะ”

ผู้ดูแลร้านช่ายพูด “ก็แค่หนังสือทั่วไป คำพูดมากมายไม่อาจเชื่อถือได้”

ลู่ม่านร้อนใจ ยังอยากจะตอบโต้ จวงลี่จ้งกลับพูดขึ้นก่อนว่า “เน้นที่คนเป็นหลัก? น่าสนใจดีนะ ข้าอนุมัติ!”

ลู่ม่านยิ้มหน้าบานทันที “คุณชายจวง การตัดสินใจนี้ถูกแล้วเจ้าค่ะ”

ผู้ดูแลร้านช่ายที่อยู่ข้างๆก็รีบพูดขึ้นว่า “คุณชายรอง การตัดสินใจนี้มัน……”

“ไม่หรอก!” จวงลี่จ้งพูด “ข้าตัดสินใจแล้ว”

จากนั้น เขาก็มองไปยังลู่ม่าน “สิบวันหลังจากนี้ ข้าจะเข้ามาดูงาน ช่วงนี้ เจ้าก็สอนคนงานไปก่อนแล้วกัน!”

ลู่ม่านพยักหน้า จากนั้นก็อดไม่ได้พูดหยอกว่า “คุณชายจวงแน่ใจว่ากล้ามาเหรอ?”

จวงลี่จ้งเบือนหน้าหนี “ทำไมจะไม่กล้าล่ะ”

“กล้ามาเหรอ? ทำไมถึงมาหลบอยู่ในป่าแบบนี้ล่ะ?” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม

“เย็นสบายดี!” จวงลี่จ้งพูดแล้วก็เรียกผู้ดูแลร้านช่ายกลับ ลู่ม่านเงยหน้ามองดูหิมะที่ยังไม่ละลายพวกนี้ “เย็นสบาย?”

หนาวจนสมองชาไปแล้วหรือเปล่า