องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 10

ในหอชุนฮวามีแต่เสียงหัวเราะครื้นเครงของบุรุษและรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของสตรีอยู่ถ้วนทั่ว

เสียงต่าง ๆ ผสมปนเป ดูแปลกพิสดารมาก แต่ในความแปลกนี้กลับปกติมากเหมือนกัน

หลี่จุ่นเดินเข้าไปพร้อมกับหยางจงที่อายุอานามเกินครึ่งศตวรรษแล้ว แม่เล้าออกมาต้อนรับด้วยไมตรีจิตทันที

พอแม่เล้าผู้แต่งหน้าจัดจ้านแต่คิ้วตากลับยิ้มหวานเห็นหลี่จุ่นที่เป็นคุณชายบุคลิกเหนือคนอย่างนี้แล้วก็ตาโตทันที

เป็นแม่เล้ามาหลายปี ประสบพบเจอแขกมาไม่น้อย รู้ว่าแบบไหนคือคนที่มีเงิน คุณชายรูปงามชุดขาวตรงหน้าต้องเป็นคนที่มีชาติกำเนิดสูงส่งแน่

ต้องมีเงินอยู่ในมือเป็นกอบเป็นกำแน่!

“ไอ้หยา คุณชายท่านนี้ไม่คุ้นหน้าเลย คงมาครั้งแรกกระมังเจ้าคะ”

แม่เล้าคนนั้นเป็นมิตรมาก ระบายยิ้มบนใบหน้า “คุณชายทั้งสองนับว่ามาได้จังหวะเลย วันนี้เนี่ยนะ เป็นวันที่แม่นางกวานกวานของเราห้อยป้าย พวกท่านสองคนมีโอกาสได้เห็นเป็นขวัญตาแล้ว!”

ห้อยป้าย?

หลี่จุ่นเลิกคิ้ว จากนั้นก็หัวเราะ

หยางจงรู้ว่าองค์ชายบ้านตัวเองมาหอโคมเขียวสถานเริงรมย์อย่างนี้เป็นครั้งแรก จึงอธิบายอยู่ด้านข้างทันที

“องค์ชาย เฉากวานกวานผู้นี้คือนางคณิกาชั้นสูงอันดับหนึ่งในเมืองหลวงที่เพิ่งขึ้นชื่อในสองสามปีนี้ จะแขวนป้ายปรากฏตัวทุกวันที่หนึ่ง สาม ห้า เจอหน้าได้ยากมากจริง ๆ ทุกครั้งพอถึงตอนท้าย เฉากวานกวานผู้นี้ก็จะทิ้งบทกลอนคู่สามบท ให้คนต่อ ถ้าต่อได้เป็นที่น่าพอใจ ก็จะได้เป็นแขกพิเศษของนาง เข้าไปสนทนาในห้องนอนของนางทั้งคืนพ่ะย่ะค่ะ”

ต่อกลอนคู่ด้วย?

อารมณ์สุนทรีย์อย่างนี้เลยเหรอ

นี่ก็คงเป็นซูเปอร์นางคณิกาชั้นสูงที่ขายศิลปะไม่ขายเรือนร่างสินะ ซูเปอร์นางคณิกาชั้นสูงอย่างนี้เนี่ย ต้องทำให้ยาก ๆ หน่อย ไม่งั้นเลี่ยงไม่ขายตัวได้เหรอ

หยางจงถอนหายใจพูด “แต่...บทกลอนคู่ที่เฉากวานกวานกำหนดยากมาก ๆ พ่ะย่ะค่ะ หลายปีนี้แทบไม่มีผู้ใดแต่งกลอนด้วยได้ ดังนั้นจนถึงวันนี้ก็เลยยังไม่มีใครได้เป็นแขกพิเศษของเฉากวานกวานสักคน”

เก่งงั้นเลย?

หลี่จุ่นเลิกคิ้ว

แจ๋ว! คืนนี้เขาก็อยากเจออยู่เหมือนกัน

แต่...หยางจง คุณเป็นขันทีคนหนึ่งนะ ทำไมถึงรู้เรื่องพวกนี้ขนาดนี้เนี่ย!

มันไม่ปกตินะ

“นายท่านทั้งสอง ข้าปรนนิบัติพวกท่านไม่ได้แล้ว พวกท่านนั่งลงก่อนนะ ดื่มสุราสักหน่อย อีกเดี๋ยว กวานกวานของพวกเราก็จะออกมาพบกับทุกท่านแล้ว” แม่เล้าพาทั้งสองขึ้นไปที่ห้องรับรองแขกส่วนตัวห้องหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มแย้มบิดบั้นท้ายจากไป

หน้าต่างของห้องรับรองแขกส่วนตัวอยู่ตรงข้ามกับห้องโถงใหญ่ของหอชุนฮวาพอดี อีกเดี๋ยวจะมองเห็นคณิกาชั้นสูงเดินออกมาชัดเจน

หลี่จุ่นให้หยางจงไปเอาเหล้ากับถั่วลิสงมานิดหน่อย

จากนั้นก็สั่งหยางจงว่า “หัวหน้าขันทีหยาง เจ้าไปสืบดูซิ คืนนี้หอชุนฮวามีแขกพิเศษหรือแขกที่มีพฤติกรรมแปลก ๆ อะไรมาหรือไม่”

“หา! องค์ชาย ทรงสืบเรื่องนี้ไปทำไมกันพ่ะย่ะค่ะ” หยางจงใบหน้างุนงง

หลี่จุ่นยิ้มแต่ไม่ได้ตอบ โบกมือ “ไปเถอะน่า อย่าถามให้มากเลย”

“พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย” หยางจงไม่อาจล่วงรู้ความคิดในใจขององค์ชายบ้านตนได้เลย แต่องค์ชายมีบัญชา เขาย่อมต้องทำตามอย่างสุดกำลัง

หยางจงออกไปแล้ว หลี่จุ่นรินเหล้าให้ตัวเองจอกหนึ่ง ริมฝีปากจิบสองสามที จากนั้นก็พลันขมวดคิ้ว

เหล้านี่มัน...ทำไมมันห่วยอย่างนี้เนี่ย

รสชาติจืดชืด เทียบกับเอ้อร์กัวโถวในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดไม่ติด

เขาไม่ชอบดื่มเหล้า ด้วยเหตุนี้นี่จึงเป็นการดื่มเหล้าครั้งแรกหลังจากเขาทะลุมิติมา

คิดไม่ถึง เหล้าของราชวงศ์อู่จะเป็นอย่างนี้

เมื่อกี้หยางจงยังบอกอยู่เลย นี่เป็นเหล้าสลักดอกไม้สามอย่างที่ขึ้นชื่อ เนี่ยนะ?!

“เหล้า?”

หลี่จุ่นมองเหล้าที่อยู่ในจอก ราวกับมีความคิด

ถ้าเอาไอ้นี่ไปกลั่นสักหน่อย ทำให้บริสุทธิ์สักหน่อย แล้วเอาไปขาย นี่จะเป็นธุรกิจที่ทำเงินได้อย่างหนึ่งเลย

ไม่นานหยางจงก็กลับมา

“องค์ชาย มิมีแขกพิเศษหรือแขกที่มีพฤติกรรมผิดปกติอะไรเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่จุ่นพลันขมวดคิ้ว บ่มพึมพำ “หรือว่าเราจะเดาผิด ราชทูตนั่นไม่ชอบสถานเริงรมย์อย่างนี้?”

ไม่น่านี่

“เฉากวานกวานออกมาแล้ว! ทุกคนรีบดูเร็ว!”

“โอ้ กวานกวานออกมาแล้ว!”

“แม่นางกวานกวาน ข้าคิดถึงเจ้าใจจะขาดอยู่แล้ว!”

ชั่วขณะ เสียงเอ็ดอึงคึกคักดังมา ปรากฏคนในชุดเรียบ ๆ กรีดกรายเดินออกมาจากสุดทางเดิน มองเห็นแสงประกายจากชุดกระโปรงระหว่างเลี้ยวนิด ๆ

เกล้าเส้นผมดำ คิ้วไต้ (วัสดุที่ผู้หญิงโบราณใช้วาดคิ้ว มีสีดำเขียว) ดังจันทร์เสี้ยว ดวงตาผลซิ่ง (เมล็ดอัลมอนด์) จมูกเป็นลูกชมพู่ ริมฝีปากเล็ก ๆ แดงฝาดราวกับผลอิงเถา (ลูกเชอร์รี) ผิวพรรณเรียบเนียนกระจ่างใสดั่งหยก