องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1001

หลังจากพาจักรพรรดินีมาประทับที่จวนจอมทัพก่อน ในตอนนี้เฟิงอู่หังถึงได้หาหลี่จุ่นเจอ ก่อนจะเอ่ยถามว่า

“นี่ พ่อหนุ่ม ข้าขอถามท่านหน่อยสิ ท่านเป็นอะไรกับแม่นางคนแคว้นหลางผู้นั้นหรือ? สองสามวันมานี้แม่นางผู้นั้นเอาแต่โน้มน้าวให้ข้าสืบหาข่าวของท่านอยู่ตลอด!”

หลี่จุ่นอึ้งไป ก่อนจะถามขึ้นว่า

“ท่านอาวุโสหมายถึงท่านหญิงอวี้เจียหรือ?”

เฟิงอู่หังพยักหน้า แล้วเอ่ยว่า

“นอกจากนางแล้วจะเป็นใครได้? ข้าจัดการเรื่องตามคำสั่งที่เจ้ากำชับลงมา เมื่อแม่นางผู้นั้นได้ยินว่าเป็นเจตนาของท่าน ก็เปิดประตูเมืองหน้าด่านให้ข้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ท่านรีบบอกมาสิท่านเป็นอะไรกัน?”

หลี่จุ่นครุ่นคิด แล้วยิ้มชืด ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่มีความสามารถ เป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทที่รู้ใจของข้า...ก็เท่านั้นเอง”

เพื่อนสนิทที่รู้ใจที่เมื่ออีกฝ่ายตายก็ทุกข์ใจจนร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดประเภทนั้น

ก็เหมือนกับเพื่อนสนิทผู้หญิงในโลกก่อน

เฟิงอู่หังอึ้งไป ทันใดนั้นก็นึกถึงแม่หนูหลิงจือหลานสาวและพี่น้องตระกูลจิ่งที่เมืองซ่างหยวน ทันใดนั้นก็เอ่ยด่าขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“เยี่ยมจริง ๆ พ่อหนุ่ม ช่างมีโชคลาภได้รับความชื่นชอบจากสาวงามจริง ๆ!”

หลี่จุ่นหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านอาวุโส ท่านหญิงอวี้เจียยอมร่วมมือกับทัพเราแล้วหรือ?”

เฟิงอู่หังส่ายหน้า แล้วตอบกลับว่า

“ยังไม่ได้เจรจา แต่ว่าในเมื่อท่านกับฝ่าบาทก็มาแล้ว พวกท่านก็ไปเจรจาเองเถอะ เรื่องเจรจาต่อรอง ข้าไม่ถนัดจริง ๆ!”

“เอ๋? ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่จวนชายแดนตะวันตกหรือ?” หลี่จุ่นหรี่ตา

“อยู่สิ พอได้ยินว่าพวกท่านมาแล้ว ข้าก็ออกมาต้อนรับ ช่วงนี้เขาอยู่ที่นี่ตลอด” เฟิงอู่หังตอบ

“เยี่ยม เช่นนั้นข้าขอตัวไปพบหน้าเขาก่อน!”

เมื่อหลี่จุ่นนึกถึงอวี้เจียแม่นางน้อยผู้นั้น จิตใจก็เบิกบานมีความสุขขึ้นมาในทันใด พลันรีบให้เฟิงอู่หังนำทางไป

ในขณะนี้เอง

คณะราชทูตแคว้นหลางของอวี้เจีย เนื่องจากเฟิงอู่หังรีบออกไปอย่างกะทันหัน ตอนนี้จึงทำได้เพียงกลับไปพักที่ห้อง

ส่วนอวี้เจียเมื่อได้ยินเสียงเดินทัพอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร ก็มองลอดผ่านหน้าต่างเล็ก ๆ ในหอ ครั้นเห็นทัพใหญ่เนืองแน่นของทัพแคว้นหนาน ก็พลันตกตะลึงไป

คิดอยู่ในใจว่า นี่คงจะเป็นกองกำลังทหารทั้งหมดของแคว้นหนานใช่หรือไม่

เรื่องร่วมมือกับแคว้นหนาน แคว้นหลางราวกับจะไม่เสียเปรียบใด ๆ

เนื่องจากครั้งที่แล้วแคว้นหลางถูกฮูเถี่ยถูโจมตีจนต้องดิ้นรนทุรนทุราย หลังเกิดเรื่องก็ยังเสริมกองกำลังทหารอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ก็เพิ่งจะรวบรวมได้เพียงหกหมื่นนายเท่านั้น

แต่อานุภาพของเขานี้ เกรงว่าจะมีแสนกว่าถึงสองแสนคน!

“จริงสิ ท่านอ๋องมาด้วยหรือเปล่า?”

เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้!

ในใจของอวี้เจียก็เต้นระรัวเล็กน้อย ทั้งหัวใจเต้นตึกตัก ๆ ขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

อวี้เจียอยากจะผลักประตูออกไปดู ท้ายที่สุดแล้วความกังวลและความระมัดระวังตัว ทำให้นางยับยั้งการกระทำเอาไว้

หรือเป็นเพราะสาเหตุที่ว่าช่วงนี้ตนไม่ได้เจอสตรีมานานแล้ว?

เหตุใดการตะโกนเรียกนี้ ถึงทำให้เขาหวั่นไหวสุดขีดล่ะ

กระทั่งน้องรองเองก็กล้าเชิดคอขึ้นมาแล้ว

หลี่จุ่นเห็นอวี้เจียเงยหน้าเชิดอก คอที่ขาวราวหิมะ ภายใต้แสงสว่างราวกับยิ่งสว่างจ้าตายิ่งขึ้น

ริมฝีปากแดงแจ๋นั้นราวกับเมื่อจูบลงไปเบา ๆ ก็จะได้กลิ่นหอมออกมา

ตัวเขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง

อวี้เจียจองมองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็เบือนสายตาออกอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ไม่กล้าสบตากลับ ทว่ายิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“อวี้เจีย ของที่ข้ามอบให้เจ้าก่อนหน้านี้ สนุกหรือไม่?”

ตอนที่หลี่จุ่นจากชายแดนทางตะวันตกมาก่อนหน้านี้ เคยสั่งให้คนนำเครื่องร่อนและร่มชูชีพมาให้อวี้เจีย

ที่เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เป็นเพราะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง

และใช้สิ่งนี้ต้านทานความยั่วยวนของอวี้เจีย

แต่ทว่า!

จู่ ๆ อวี้เจียก็โผลเข้ามาอย่างแรง นางกอดหลี่จุ่นเอาไว้!

สาวงามแนบกาย หลี่จุ่นพลันตกตะลึงไปเลย!