องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1003

ตอนนี้ทัพใหญ่ประจำการอยู่ที่จวนชายแดนตะวันตก

วันต่อมาเมื่อมาถึงยังจวนชายแดนตะวันตก ก็ได้รับรายงานเกี่ยวกับทัพแคว้นฉี

บอกว่าทัพแคว้นฉีเคลื่อนทัพลงใต้ไป และประชิดเมืองหลวงแล้ว!

ทว่ายังไม่ได้เริ่มทำสงครามกันอย่างเป็นทางการ ตอนนี้กำลังเผชิญหน้าอยู่กับเจิ้นเป่ยอ๋อง แต่เป็นไปได้มากว่าจะต่อสู้กันขึ้นมา

จักรพรรดินีรีบไปหารือเรื่องทำศึกกับหลี่จุ่นและเฟิงอู่หังทันที

จักรพรรดินีเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพผู้เฒ่า กุนซือ ต่อไปพวกเราควรทำเช่นไรกันดี? จะปักหลักอยู่ที่จวนชายแดนตะวันตกป้องกันเมืองและรอทำศึกเมื่อศัตรูจู่โจมเข้ามา หรือว่าเป็นฝ่ายเข้าโจมตีทางใต้ก่อน?”

เฟิงอู่หังรีบเอ่ยขึ้นว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าพวกเราควรรีบตีเอาเมืองอวี๋เจียงมาครอบครอง แล้วค่อยบุกเข้าโจมตีเมืองเฟิงหลิง”

ก่อนหน้านี้เขาก็เคยยึดครองเมืองอวี๋เจียงได้แล้ว แต่ว่าดันมีทัพใหญ่สามแสนนายเคลื่อนทัพออกมาจากทางเหยียนโจว ทำให้เขาไม่เชื่อฟังคำสั่งให้โจมตีจวนชายแดนตะวันตกไม่ได้ และต้องออกจากเมืองอวี๋เจียง

“ตีเมืองอวี๋เจียง จากนั้นค่อยจู่โจมเมืองเฟิงหลิงอย่างนั้นหรือ?”

จักรพรรดินีพลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อย ๆ พยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าคิดว่าความคิดเห็นของท่านแม่ทัพผู้เฒ่าใช้ได้ทีเดียว หากพวกเรายึดครองเมืองอวี๋เจียง อยากจะเข้าหรือถอยออกก็ได้ทุกเมื่อ ทัพของราชวงศ์อู่ก็จะทำอะไรพวกเราไม่ได้ ”

ทั้งสองคนต่างคิดว่าใช้ได้ทีเดียว ทว่าหลี่จุ่นกลับเงียบไม่พูดไม่จา

จักรพรรดินีจึงรีบเอ่ยถามขึ้นว่า

“กุนซือ ท่านคิดเห็นว่าอย่างไร?”

เฟิงอู่หังเองก็มองไปที่หลี่จุ่น รอให้หลี่จุ่นเอ่ยปาก

หลี่จุ่นเอาแต่ลูบคาง กำลังครุ่นคิด ในตอนนี้จักรพรรดินีถามความคิดเห็นของเขา เขาจึงโพล่งเอ่ยขึ้นมาว่า

“เมืองอวี๋เจียงเป็นที่ที่ควรยึดมาก็จริง แต่ว่า ก่อนจะบุกยึดที่นี่ พวกเราต้องยึดที่ที่หนึ่งก่อน”

จักรพรรดินีและเฟิงอู่หังต่างเอ่ยถามขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ที่ใดหรือ?”

หลี่จุ่นชี้ไปที่แผนที่ นิ้วตกลงบนเมืองหลินซุ่น!

ที่ที่มีโชคชะตาต้องวาสนากับตน!

“เมืองหลินซุ่น?!”

จักรพรรดินีและเฟิงอู่หังต่างอึ้งทึ่งไปตาม ๆ กัน ไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย

จักรพรรดินีมองเฟิงอู่หังทีหนึ่ง จากนั้นมองไปที่หลี่จุ่น แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ที่กุนซือพูดมามีเหตุผลเป็นอย่างยิ่ง หากที่แห่งนี้ตกไปอยู่ในมือของทัพศัตรู ทัพศัตรูก็มีแต่จะเอามาเป็นจุดยุทธศาสตร์เพื่อใช้จัดการทัพของเรา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ทำตามที่กุนซือบอกก็แล้วกัน ยึดที่แห่งนี้มาให้ได้ก่อน!”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเห็นด้วย!” เฟิงอู่หังรีบพยักหน้า

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ก็พลันฉีกยิ้มออกมา!

ทว่าในใจกลับยิ่งปลื้มปีติ เขาพลันเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท เช่นนั้นตอนนี้ก็เริ่มส่งหน่วยสอดแนมไปเมืองหลินซุ่นเถิด สำรวจภูมิประเทศและชัยภูมิของที่นั่นอย่างละเอียด ห้ามพลาดไปแม้แต่ที่เดียว รวมถึงฐานที่มั่นบนเขานั่นด้วย!”

ขอแค่ส่งหน่วยสอดแนมไป ต้องเจอคนในรังโจรมาขโมยเยอะผิดปกติแน่ และจะต้องกลับมารายงาน!

ถึงเวลานั้นตัวเขาก็จะมาทำการวิเคราะห์ตรงนี้อีกครั้งหนึ่ง จากนั้นก็พูดข้อสงสัยของตัวเองออกไป ณ ตรงนั้น สงสัยว่าความจริงแล้วที่นั่นอาจจะเป็นค่ายทหารที่ซ่อนอยู่แห่งหนึ่ง!

ในตอนนี้ก็ค่อยเสนอให้ทัพใหญ่เข้าไปโจมตีอีกที แล้วยึดรังโจรเหล่านั่นมาอย่างสมบูรณ์แบบ!

ทัพใหญ่ที่มีกองกำลังหนึ่งแสนคนนั่น...

จะไปไหนเสียได้?!