องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1004

และการโจมตีฐานที่มั่นบนภูเขาเหล่านั้น ก็คงไม่ยากเหนือบ่าฝ่าแรง

เนื่องจากเขาได้ส่งจดหมายไปให้สมาคมเทียนตี้ตั้งแต่ตอนอยู่ที่แคว้นหนานตั้งนานแล้ว ให้โจวชิงรับผิดชอบเรื่องที่ว่าจะจัดการทัพใหญ่หนึ่งแสนนายนั่นอย่างไรด้วยตนเอง

ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ด้วยความสามารถของโจวชิงคงจะมีแผนการแล้วเป็นแน่

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ตัวเขาลอบติดต่อกับสมาคมเทียนตี้ ให้สมาคมเทียนตี้แอบช่วยทัพแคว้นหนานอยู่ลับ ๆ เช่นนั้นการยึดกองกำลังหนึ่งแสนนายที่ซ่อนอยู่นี้ ก็เรื่องง่าย ๆ สบายปร๋อมิใช่หรือ?

ขอแค่เอากองกำลังหนึ่งแสนนายนี้มาได้ ปรับทั้งกองทัพใหม่ ก็แปลงกายกลายเป็นทัพใหญ่สามแสนกว่านายแล้วไม่ใช่หรือ?

เช่นนั้นอานุภาพของตัวเขาก็จะถัดขึ้นไปอีกหนึ่งขั้นบันได ถึงเวลานั้นก็จะสามารถงัดข้อกับทัพของเหยียนโจวได้แล้ว

มิหนำซ้ำทางทัพแคว้นฉีนั่นอยากจะขี่อยู่บนหัวของจักรพรรดินี ก็ต้องพิจารณาดูให้ดีแล้ว!

จักรพรรดินีทำได้แค่ขี่ตัวเขาเท่านั้น!

แน่นอนว่าขี่ในที่นี้คือขี่อย่างนั้นไม่ใช่ขี่อย่างนั้น

“เยี่ยม ทั้งหมดก็เอาอย่างกุนซือว่า!” จักรพรรดินีเคาะ

ทันใดนั้นก็รีบสั่งกำชับลงไป ให้หน่วยสอดแนมเดินหน้าเข้าไปสำรวจที่เมืองหลินซุ่นด้วยความรวดเร็ว

ส่วนหลี่จุ่นกลับห้องของตัวเองอย่างสบายใจ เพียงแค่นั่งรอคอยเวลาไปเท่านั้น

ทางทัพแคว้นหนานสบายใจสุด ๆ

ทว่าในช่วงเวลานี้กลับมีอยู่คนหนึ่งที่ไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ใครกันนะ?

เถี่ยกู่อย่างไรล่ะ!

แม่ทัพใหญ่เถี่ยกูจอมทัพแห่งทัพเป่ยโจวผู้สง่าผ่าเผยอย่างไรล่ะ!

ในวินาทีนี้!

ภายในกระโจมของทัพเป่ยโจว

เถี่ยกู่และหนีกู่นั่งลงในพื้นที่ที่ยึดครอง ทั้งสองคนกำลังดื่มชากันอยู่

เถี่ยกู่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จะทำศึกกับแคว้นฉีไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงไม่เพียงแค่ไม่โจมตี แถมยังให้พวกเรามาชายแดนทางตะวันตกนี่อีกเล่า?”

หนีกู่ชำเลืองมองเถี่ยกู่ พูดในใจว่าจอมทัพแห่งกองทัพอย่างเจ้ายังไม่รู้ แล้วข้าเป็นแค่ล่ามตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะรู้ได้ที่ไหนกันเล่า?

ข้าเป็นแค่คนถ่ายทอดคำพูด จะรู้ได้อย่างไรเล่า

“คือว่า หนีกู่ ได้ยินว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านจอมทัพค่อนข้างดี ไม่รู้เจ้าไปถามกับท่านจอมทัพเป็นอย่างไร?” เถี่ยกู่ครุ่นคิด มองหนีกู่อย่างหน้าไม่อาย

หนีกู่อึ้งทึ่งไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพใหญ่ เรื่องนี้...ให้ข้าไปถามจะไม่เหมาะสมกระมัง?”

เถี่ยกู่พาดมือใหญ่ไปบนบ่าของหนีกู่เลย พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจังอยู่เล็กน้อย

“หนีกู่ ข้าเชื่อเจ้า เจ้าทำได้!”

นี่...

หนีกู่พลันตกที่นั่งลำบากขึ้นมาในทันใด

ในตอนนี้อยู่ที่จวนชายแดนตะวันตกมีเวลาว่าง จึงฉวยโอกาสวาดภาพให้บ่าวรับใช้เฒ่าเสียเลย

อวี้เจียเห็นใต้พู่กันของหลี่จุ่นค่อย ๆ ปรากฏเค้าโครงรูปลักษณ์ของหยางจงออกมา แถมยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน ทั้งตัวนางก็พลันตกตะลึงไปเป็นอย่างมาก

ไม่นึกเลยว่าหลี่จุ่นจะมีทักษะการวาดภาพที่เก่งกาจขนาดนี้!

มิหนำซ้ำ

วิธีการวาดประเภทนี้นางไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย ครั้งนี้เรียกได้ว่าเปิดโลกสุด ๆ!

“นี่ นี่จะเหมือนเกินไปแล้ว...”

อวี้เจียมองภาพที่หลี่จุ่นวาด ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

หลี่จุ่นค่อย ๆ วางพู่กันลง ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ภาพนี้ยังยังอีกนาน ตอนนี้ข้าเพิ่งจะเสร็จไปไม่ถึงสามส่วน”

ต้องเก็บรายละเอียดอีก!

นี่ต่างหากถึงจะเป็นจุดสำคัญ!

เก็บรายละเอียดเสร็จ ถึงจะเหมือนมากยิ่งขึ้น

สุดท้ายก็ปรับอย่างต่อเนื่อง ถึงจะเป็นฉบับที่สมบูรณ์

“ท่านอ๋อง คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าท่านจะมีฝีมือในการวาดภาพที่เก่งกาจเช่นนี้...”

อวี้เจียมองหลี่จุ่นอย่างคลั่งไคล้ ความรู้สึกชื่นชมในใจยิ่งเพิ่มขึ้นจนโงหัวไม่ขึ้น