องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1007

“เป็นอะไรไปพ่อหนุ่ม มีปัญหาอะไรหรือ?”

เฟิงอู่หังเห็นสีหน้าของหลี่จุ่นราวกับไม่ค่อยดีเท่าไรนัก จึงรีบเอ่ยถามพร้อมขมวดคิ้ว

อวี้เจียเองเดินผ่านมา ก็มองหลี่จุ่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?

แน่นอนว่าอวี้เจียรู้จักหยางจง

ตอนแรกตอนที่อยู่จวนจิ่งอ๋อง พ่อบ้านจวนอ๋องผู้ซื่อสัตย์จงรักภักดีผู้นี้ สร้างความประทับใจให้นางเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ไม่นึกเลยว่า ตอนนี้ราวกับไม่ได้ธรรมดา ๆ เหมือนที่มองผิวเผินอย่างนั้น

การตายของหยางจง คราวก่อนตอนที่หลี่จุ่นมาให้นางช่วยสร้างเครื่องโยนหินที่แคว้นหลาง นางก็รู้แจ้งแจ่มชัดแล้ว

แต่ว่าเรื่องรายละเอียดตายได้อย่างไร ตอนนั้นหลี่จุ่นไม่ได้เล่าอย่างละเอียด

ตอนนี้ดูแล้วจะมีเหตุผลอื่นซ่อนอยู่

หนีกู่เองก็มองหลี่จุ่นด้วยความกลัวอยู่เล็กน้อย

บุญคุณของหยางจงเขาจดจำเอาไว้มาตลอดหลายปี จอมยุทธ์หยางคือผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ในใจของเขา!

หลี่จุ่นกัดฟัน ส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

“ท่านอาวุโส วันนี้ยังไม่ซ้อมยุทธ์ก่อน ข้ามีเรื่องรบกวนใจ...บางเรื่อง ข้าต้องการครุ่นคิดให้ถี่ถ้วน”

เฟิงอู่หังอึ้งไปครู่หนึ่ง

มองสีหน้าของหลี่จุ่น แล้วก็พลันพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เช่นนั้นก็ได้ เช่นนั้นวันนี้ก็ไม่ซ้อมแล้ว”

เดิมทีหนีกู่จะมาถามสถานการณ์ ตอนนี้เมื่อเห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ก็พลันไม่กล้าเอ่ยปาก

เพียงแต่ได้รู้ว่าผู้มีพระคุณของตนเองราวกับจะรู้จักกับหลี่จุ่น สนิทสนมกันเป็นอย่างมาก ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ...จอม จอมยุทธ์หยางเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลี่จุ่นมองหนีกู่ทีหนึ่ง ก่อนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังเอ่ยตอบว่า

“หยางจงเขา...จากไปแล้ว”

จากไปแล้วอย่างนั้นหรือ?

หนีกู่พลันอึ้งไปในทันใด!

จากไปแล้วก็คือตายแล้ว!

ภาษาถิ่นราชวงศ์อู่นี้เขายังพอเข้าใจ!

ในฉับพลัน หนีกู่ก็รู้สึกว่าในสมองราวกับมีเสียงหึ่ง ๆ พลันยืนไม่อยู่เล็กน้อย!

ตาทั้งสองข้างแดงระเรื่อในทันใด

เมื่อหลี่จุ่นเห็นดังนั้น ก็เอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องของหยางจงมีความซับซ้อนอยู่เล็กน้อย ต่อไปข้าจะค่อย ๆ เล่าให้เจ้าฟังเอง เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

“ขอรับ...ขอรับ เยี่ยมเลย!”

หนีกู่พยักหน้า จากนั้นก็รีบตามเฟิงอู่หังออกไป สีหน้ามีแต่ความเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง!

ถ้าจะเรียกจอมยุทธ์หยาง อันที่จริงไม่สู้เรียกว่าท่านลุงหยาง!

ทุกครั้งที่หยางจงเห็นเขา เขาก็จะดีใจเป็นอย่างมาก ราวกับเจอท่านลุงที่สนิทสนมกันท่านหนึ่ง ทว่าตอนนี้...

แต่ไม่นึกเลยว่าผู้บัญชาการคนใหม่ที่ควบคุมชายแดนเหนือของราชวงศ์อู่ ซึ่งมาแทนเจิ้นเป่ยอ๋องผู้นั้นในก่อนหน้านี้จะเป็นเขา!

เยี่ยมไปเลย!

ที่แท้ก็ไม่ธรรมดาจริง ๆ!

เฟิงอู่หังจับศีรษะ จากนั้นเดินออกไปอย่างเหลือเชื่อเล็กน้อย

ส่วนหนีกู่ที่ปากมากพูดเรื่องเขามากเกินไป

สมควรตาย คงไม่ได้พูดผิดหรอกนะ...

หนีกู่กับเฟิงอู่หังไม่ขออยู่รบกวนต่อพวกเขาออกไปกันก่อน ภายในห้องเหลือเพียงอวี้เจียและหลี่จุ่น

อวี้เจียรีบเรียกให้องครักษ์ที่อยู่ด้านนอกปิดประตู จากนั้นถึงได้เดินไปข้างกายหลี่จุ่น แล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ท่านอ๋อง การตายของพ่อบ้านหยาง มีเบาะแสอะไรบ้างหรือยัง?”

ก่อนหน้านี้หลี่จุ่นบอกว่าหยางจงตายไปพร้อมกับคนอื่น แต่ไม่รู้ว่าคนที่เขาตายตกไปด้วยนั้นคือใคร

หลี่จุ่นพยักหน้าพลางขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“อวี้เจีย ตอนนี้ข้าพบว่าเกรงว่าพ่อบ้านหยางจะมีเรื่องราวปิดบังข้าอยู่มากมาย ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาเคยไปทางเหนือ หรือเคยไปแคว้นหนาน กระทั่งยังตามอยู่ข้างกายสวีจือเว่ย กระทั่งเขาตายไปแล้วข้าถึงได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาเป็นวรยุทธ์ มิหนำซ้ำวรยุทธ์ยังล้ำเลิศอีกด้วย”

นัยน์ตาของอวี้เจียพลันหดตัวลง ตกตะลึงอยู่เล็กน้อย

หยางจงเป็นวรยุทธ์ด้วยอย่างนั้นหรือ?!

คราก่อนหลี่จุ่นไม่ได้บอกตนถึงเรื่องนี้...

ไม่นึกเลยว่าพ่อบ้านที่ซื่อสัตย์ภักดีผู้นั้น จะเป็นยอดฝีมือด้านวรยุทธ์อย่างนั้นหรือ?

อวี้เจียตกตะลึงอย่างไร้ที่เปรียบ!