องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1012

ทันใดนั้น ปลัดอำเภอชราก็ทำหน้าอึ้ง และตกตะลึงเล็กน้อย

อวี้เจียที่อยู่ข้างๆ เกือบจะหลุดขำออกมาจึงรีบเอามือปิดปากทันที

ท่านอ๋องช่างร้ายเสียจริง...

“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยพูดความจริงทุกประการ... ขอท่านแม่ทัพโปรดพิจารณาให้ถี่ถ้วนด้วย” ชายชรารีบกล่าวด้วยความร้อนใจ

ทว่า หลี่จุ่นกลับจ้องชายชราด้วยสีหน้ามีเลศนัยและเอ่ยถามช้าๆ ว่า

“งั้นเจ้าบอกมาซิว่าเจ้าทำการค้าขายอันใด”

หา! เอ่อ...

ปลัดอำเภอชราถึงกับตกตะลึง

เขาเพียงปั้นน้ำเป็นตัวลอยๆ เพราะคิดว่าหลี่จุ่นไม่รู้สถานะของตน แต่ทำการค้าขายอันใด?

เขาไม่ได้คิดไว้!

แต่เดี๋ยวปั้นน้ำเป็นตัวอีกก็ได้

เขาครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะรีบกล่าวด้วยความเคารพว่า

“เรียนท่านแม่ทัพ ข้าน้อยเปิดโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งขอรับ...”

หลี่จุ่นพยักหน้าแล้วถามต่อว่า

“โรงเตี๊ยมชื่อว่าอะไร”

ปลัดอำเภอชราครุ่นคิดก่อนจะพูดว่า “หอหรูอี้ขอรับ”

เฮ่อ!

เมื่อหลี่จุ่นได้ฟังแล้วก็อยากหัวเราะออกมา

เจ้าเป็นคนเปิดโรงเตี๊ยมของข้าอย่างนั้นหรือ

ไฉนข้าไม่รู้มาก่อน

เยี่ยมจริงๆ แมงเม่าบินเข้ากองไฟชัดๆ

แต่ทันใดนั้น จู่ๆ หลี่จุ่นพลันรู้สึกสนุกขึ้นมา

มองปลัดอำเภอชราพลางหัวเราะร่า แล้วพูดว่า

“หอหรูอี้อย่างนั้นหรือ ไม่เลวเลย ที่นั่นเป็นโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดในเมืองหลินซุ่นเลยล่ะ”

ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของปลัดอำเภอชราพลันหายไป

เหตุใดเขาจึงรู้ว่าหอหรูอี้เป็นโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดของที่นี่

ทว่า ปลัดอำเภอชรากลับข่มความวิตกและฝืนพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าน้อยไร้ปัญญา แต่ก็พอมีความรู้ด้านการค้าอยู่บ้าง... จึง จึงประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อยเท่านั้นขอรับ”

เมื่อหลี่จุ่นได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกสนุกในทันใด

ทว่า

เขารู้แล้วว่าไอ้แก่นี่ต้องไม่ธรรมดา ไม่แน่อาจหนีออกจากศาลาว่าการอำเภอนี้จึงไม่อยากพูดพล่ามให้เสียเวลา

จากนั้นยกมือขึ้นพลางพูดว่า

“ดีมาก ข้าเองชอบฆ่าคนที่มีความสำเร็จเพียงเล็กน้อยอย่างเจ้าเสียด้วย ทหาร! ลากมันออกไปตัดหัวซะ”

ปลัดอำเภอชราตัวแข็งทื่อ และสมองอื้อในทันที สับสนงุนงงไปหมด

ทว่า

ทหารร่างกายกำยำสองคนได้เข้ามาและเตรียมจะลากตัวเขาออกไปฆ่า

ในขณะนั้นเอง ครอบครัวของปลัดอำเภอชราต่างร้องไห้ด้วยความตกใจทันที

ไม่ว่าจะเป็นลูกเล็กเด็กแดง หญิงสาว แม้แต่ผู้ชายก็ตกใจจนสองขาอ่อนแรง

ปลัดอำเภอชรารีบคลานเข่าด้วยความตกใจพลางพูดว่า

“ท่านแม่ทัพได้โปรดเมตตาด้วย”

ในเวลานี้ หลี่จุ่นถึงหุบยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ยังไม่ยอมสารภาพความจริงอีกหรือ”

ได้เลย!

ทว่า หลี่จุ่นกลับพูดว่า

“อวี้เจีย เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่”

อวี้เจียหน้าเปลี่ยนสีทันที

และอยากจะพูดว่าข้าไปกับท่านด้วย แต่กลับลังเล ในที่สุดก็ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

หากตอนนี้พาตัวถ่วงอย่างตนไปด้วยคงจะส่งผลเสียอย่างมาก

นางก็รู้จักประมาณตน

“เช่นนั้น ท่านก็ระวังตัวด้วย... ข้า ข้าจะรอท่านกลับมา” อวี้เจียมีสีหน้ากังวล

หลี่จุ่นลูบแก้มของนางเบาๆ พลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ดี รอข้ากลับมานะ”

“อืม”

จากนั้น หลี่จุ่นก็นำเหล่าทหารออกจากศาลาว่าการอย่างรวดเร็ว แล้วควบม้าไปทางประตูบูรพา

เมื่อเขามาถึงประตูบูรพา

กองกำลังเกือบหมื่นนายได้เฝ้าอยู่ที่นี่ และเตรียมตัวรอรับคำสั่งแล้ว

ทว่า

เดิมเมืองหลินซุ่นนี้ก็เป็นเพียงเมืองเล็กๆ และถือว่าห่างไกลมาก กระนั้นกำแพงเมืองหรือรั้วกันจึงค่อนข้างเตี้ย

แถมยังสร้างจากไม้ล้วนๆ ไม่ใช่อิฐ

กระนั้นจึงยากที่จะป้องกันเมืองนี้

ระยะทางสิบลี้นั้นไม่ไกลเลย เมื่อเทียบกับสมัยใหม่ เพียงแค่ประมาณห้ากิโลเมตรเท่านั้น

ปกติจะใช้เวลาเดินทัพราวๆ ครึ่งชั่วโมง

เป็นดังที่คาดไว้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลี่จุ่นก็เห็นแสงคบเพลิงยิบยับ พร้อมด้วยกองทัพขนาดใหญ่เคลื่อนพลใกล้เข้ามา