องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1017

เมืองหลวงราชวงศ์อู่

จวนตระกูลจี้ หรือเรียกว่าจวนอัครเสนาบดีฝ่ายขวา

กองทัพแคว้นฉีบุกมาจากทางเหนือ เทือกเขาจินเฟิ่งอยู่ไม่ได้แล้ว จี้จงชิงจึงได้แต่ถอยกลับเมืองหลวงราชวงศ์อู่ก่อนกำหนด

ไม่ถอยไม่ได้

ถ้าตกอยู่ในมือของกองทัพแคว้นฉี นั่นต้องตายอย่างไร้ดินกลบแน่

เพราะชื่อเสียงเกียรติศักดิ์ของเขาระบือไกล เป็นบุคคลอัศจรรย์ในด้านการรบ

การทำสงครามที่ชายแดนเหนือ ต่อสู้ได้ดีเลิศเพียงไร

นั่นเป็นผลงานของเขาทั้งหมด!

ทัพศัตรูแค่ได้ยินชื่อของเขาก็ขวัญหนีดีฝ่อแล้ว!

กลับถึงเมืองหลวงราชวงศ์อู่ จวนของเขาอยู่รอดปลอดภัย ไม่ถูกปล้น

แต่

จวนกว้างขวางย่อมว่างเปล่าไร้ผู้คน

มันก็ช่วยไม่ได้นี่นะ จี้จงชิงอายุปูนนี้แล้ว ไร้บุตรปราศจากธิดา แม้แต่ภรรยาก็ยังไม่เคยมี

ถ้าไม่ใช่คนเดียวแล้วจะกี่คนได้

อิสรเสรีครึ่งค่อนชีวิต จี้จงชิงสำราญใจเสรี

ถึงอย่างไรก็ตัวคนเดียว ทั้งบ้านไม่หิว

บางครั้งมีเสบียงเหลือก็ส่งต่อให้เครือญาติที่ลำบาก นี่ดีแค่ไหน

กลับมาสองวันแล้ว

วันนี้ยากนักที่จะอากาศดี เช้ามาหลังจากจี้จงชิงกินอาหารเช้าเสร็จก็นั่งอาบแดดอยู่ในลานบ้าน ในมือถือนิยายเรื่องหอสินอยู่

กำลังอ่าน ข้างนอกมีเสียงผู้ชายมีอายุรีบร้อนวิ่งมา มาถึงตรงหน้าเขาละพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดี แย่แล้วขอรับ เกิดเรื่องแล้ว...”

จี้จงชิงเบนสายตาไป มองทางพ่อบ้านเฒ่าที่ติดตามตนหลายสิบปี พร้อมเอ่ยถามว่า

“พ่อบ้าน มีเรื่องอันใดหรือ”

“ท่านอัครมหาเสนาบดี เมืองหลินซุ่นเกิดการเปลี่ยนแปลงแล้วขอรับ!” พ่อบ้านกดเสียงลงต่ำ

“อะไรนะ!”

จี้จงชิงสีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังฉับพลัน ถามเสียงหนักทันที “เกิดอะไรขึ้น”

“วันนี้ตอนเช้าได้รับพิราบสื่อสารมารายงาน เมื่อวานหลังจากตอนกลางคืนแล้ว ค่ายบนเขาเจ็ดสิบสองแห่งเกิดการลุกฮือ กองทัพแคว้นหนานทางจวนชายแดนตะวันตกเคลื่อนไหวตามทิศลม เกรงว่า...”

จี้จงชิงได้ยินแล้วนัยน์ตาหดเล็กฉับพลัน ครู่หนึ่งจึงสูดลมหายใจเย็นเข้าปอดและพูดว่า

“แย่แล้ว...กองทัพแคว้นหนานต้องมุ่งไปทางกองทัพที่ซ่อนเอาไว้แน่ ความลับถูกเปิดเผยแล้ว!”

พิราบสื่อสารที่บินออกจากเมืองหลวงราชวงศ์อู่ตัวนี้บินไปตลอดทาง กระทั่งออกจากเมืองหลวงแล้วก็ไปยังจงโจวก่อนจะผ่านหลินโจว

พักที่หลินโจวคืนหนึ่ง รุ่งขึ้นบินต่อ บินไปถึงอิงโจว

ผ่านไปอีกหนึ่งวันบินข้ามชายแดนเข้าแคว้นหนาน

บินอีกหนึ่งวันหนึ่งคืน พิราบสื่อสารตัวนี้ตกอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของแคว้นหนาน

ในลานบ้านส่วนตัวแห่งหนึ่ง

ดรุณีนางหนึ่งสวมรองเท้าเกี๊ยะ สวมชุดตัวยาวสีขาวขลิบลวดลายสีทอง แก๊ก ๆ ๆ ถือน้ำชาสองถ้วยไปถึงลานบ้าน ที่นั่นมีชายชราหนวดสีขาวสองคนกำลังเดินหมากกันอยู่

ดรุณีวางน้ำชาลงด้วยความเคารพ คำนับไปทางชายชราทั้งสอง

หนึ่งในนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตร ชายชราที่ตัวท้วมหน่อย ๆ ยิ้มพูดกับนางว่า

“เชียนโม่ วันนี้ไปซื้อแท่นฝนหมึกสองแท่นกับท่านอาสวีทางตะวันตกของเมืองให้ข้าหน่อย แล้วให้ยายหวังให้เจ้าอีกห้าอีแปะซื้อขนมที่เจ้าชอบมาด้วย”

ดรุณีที่ถูกเรียกว่า ‘เชียนโม่’ ดวงหน้าขาวเนียนปรากฏลักยิ้มสวยและฟันเขี้ยวเล็ก ๆ ทันที รีบพูดว่า

“เจ้าค่ะ ท่านปู่”

จากนั้นก็ลุกขึ้นถือถาดกระโดดโลดเต้นออกจากลานบ้านไป

“ฮ่า ๆ ๆ...”

ชายชราตัวท้วงส่งเสียงหัวเราะปลอดโปร่งใจกับชายชราที่อยู่ฝั่งตรงข้าม