องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1018

ชายชราท่านนี้พอดีเลย

เขารูปร่างทั้งสูงทั้งผอม หน้าตาแห้งตอบ

เหมือนคนที่ค่อนชีวิตไม่เคยมีชีวิตสุขสบาย

ตรงกันข้ามกับชายชราที่ตัวท้วมหน่อย ๆ

แต่

เขาดูมีกำลังวังชามาก เคลื่อนไหวคล่องแคล่วมาก

ชายชราตัวท้วมรีบก้มศีรษะคำนับก่อนจะยิ้มพูด

“นายท่าน เหตุใดจึงหัวเราะได้สบายใจเช่นนี้ขอรับ”

ชายชราตัวผอมไม่รีบตอบ หากวางหมากตัวหนึ่งแล้วจึงพูด

“เจ้าเนี่ย ครึ่งชีวิตคลุกคลีกับรูปวาด แต่ก็ไม่เห็นวาดแล้วมีชื่อเสียงสักเท่าไร เจ้าดูจี้จงชิงสิ เขายังวาดไม่นานเท่าเจ้าเลย ทักษะการวาดภาพอยู่เหนือเจ้า เจ้าวาดต่อไปจะมีประโยชน์อันใด ยังมิสู้พักเสีย ไยต้องทำตัวเองให้เหนื่อยด้วย”

“ฮ่า ๆ ๆ”

ชายชราร่างท้วมหัวเราะพลางพยักหน้า

“ขอรับ นายท่านสั่งสอนถูกต้องแล้ว...แต่ ข้าน้อยมีความชอบอยู่เพียงเท่านี้ ในเมื่อวาดมาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว เช่นนั้นก็วาดต่อไปเถอะ ”

ชายชราตัวผอมส่ายหน้ายิ้มพูด

“เจ้าเนี่ย ยังมิสู้แต่งกลอนเพลงอะไร ตอนนี้เสิ่นคั่วจากไปแล้ว ชื่อเสียงสวีจือเว่ยแคว้นหนานของเจ้าก็คือหนึ่งในใต้หล้า”

ชายชราร่างท้วมนิดหน่อยพูดด้วยใบหน้าถ่อมตน

“มิกล้า ทำหนังสืออธิบายข้ายังพอนับว่าเป็นที่หนึ่งในใต้หล้าได้ แต่เรื่องกลอนนี้ กลับไม่กล้าดูแคลนรุ่นเยาว์เป็นอันขาด ยกตัวอย่างองค์ชายหก ความสามารถในการแต่งกลอนขององค์ชายหก แม้แต่เสิ่นคั่วยังต้องทอดถอนใจว่าสู้ไม่ได้ เจียงเฟิงยังยากจะเหนือกว่า ข้าอยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายยิ่งเป็นตัวตลก...นายท่านกำลังหัวเราะข้าหรือ”

“ฮ่า ๆ ๆ”

พอชายชราตัวผอมได้ยินก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“ถูกต้อง! เจ้าเด็กนั่นเก่งจริง เมืองริมน้ำบทนั้นกระทั่งว่าทำให้ข้าปลาบปลื้มนัก! ‘อุดมการณ์แห่งวัยเยาว์’ นั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ...ฮ่า ๆ ๆ”

ชายชราตัวผอมหัวเราะเสียงดัง สวีจือเว่ยที่ท้วมเล็กน้อยก็หัวเราะตาม

แต่น่าเสียดาย...องค์ชายหกจากไปแต่ยังหนุ่มยังแน่น เรียกได้ว่าสวรรค์อิจฉาผู้มากพรสวรรค์

ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่ จู่ ๆ ก็มีนกพิราบตกอยู่ข้างกรงพิราบตรงมุมกำแพง ร้องกรู ๆ ขออาหาร

ครั้นสวีจือเว่ยได้ยิน ดวงตาวัยชราหดเล็ก พลันพูดว่า

“ความหมายของนายท่านคือ จักรพรรดินีแลกเปลี่ยนอะไรกับเขาหรือ กองทัพแคว้นหนานในเวลานี้ถูก...ควบคุมอยู่ข้างหลัง”

ชายชราตัวผอมพยักหน้าเอ่ย

“นี่มันเป็นไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นค่ายบนเขาเจ็ดสิบสองแห่งเมืองหลินซุ่นปลอดภัยมานานหลายปีอย่างนี้ ทำไมจู่ ๆ ถึงถูกนังหนูนี่เจอเข้าล่ะ ข้ากลับคิดว่านางรู้มานานแล้ว ตอนนี้ได้รับคำสั่งให้โจมตี”

สวีจือเว่ยแววตาประหลาดใจ ครู่หนึ่งพูดออกมาไม่ได้

ชายชราตัวผอมพรูลมยาวเอ่ย

“คนผู้นี้ร้ายกาจนัก ไม่แน่ว่าจะทำคำพูดของข้าในปีนั้นให้เป็นจริงได้จริง ๆ”

“นายท่าน เช่นนั้นตอนนี้ควร...” สวีจือเว่ยเอ่ยปากถาม

ชายชราตัวผอมยังคงทอดสายตามองที่ไกล ๆ ตอบด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง

“ช่างเถอะ ๆ เอาไปก็เอาไปแล้ว ตอนนี้ถ่ายทอดคำสั่งออกไปทั่วแคว้น ป้องกันอย่าให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก ทหารที่ซ่อนเอาไว้ของแคว้นเยียน คราวก่อนก็เกือบถูกอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนท่านนั้นเจอ เป็นการเตือนให้ตื่นตัว จะเกิดความผิดพลาดกับกำลังพลที่เหลืออีกไม่ได้”

“ขอรับ นายท่าน ข้าจะไปบอกกับเสี่ยวเมิ่งทันที...” สวีจือเว่ยรีบผงกศีรษะ