องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1020

อวี้เซียงไม่ได้อยู่ในหอหรูอี้อยู่แล้ว เวลานี้นางอยู่ที่เมืองอวี๋เจียง สร้างรากฐานใหม่ที่นั่น

คนที่รับผิดชอบกิจการของหอหรูอี้เป็นเพียงแค่หัวหน้าฝ่ายของสมาคมเทียนตี้เท่านั้น

“ท่านอ๋อง พวกเรามาที่นี่กันทำไมหรือ”

ด้านนอกหอหรูอี้ ทั้งสองเดินมาถึงช้า ๆ

อวี้เจียสีหน้าฉงนฉงายหนัก อดถามไม่ได้

“เมื่อครู่พวกเราก็กินข้าวเช้าแล้วมิใช่หรือ”

หลี่จุ่นตอบ “ครั้งก่อนตอนที่ข้าผ่านที่นี่ จำได้ว่ามีสุราหลงไถขายด้วย วันนี้ซื้อสักสองสามไหแล้วค่อยกลับไปเถอะ”

อวี้เจียพลันเข้าใจ

เอามือปิดปากหัวเราะน้อย ๆ ดวงหน้าทรงเสน่ห์เย้ายวน

หลี่จุ่นกำลังคิดจะใช้สุราดีซื้อใจคนอยู่หรือ

หรือว่าผู้ชายคนนี้มีวิธีแล้ว

ทั้งสองเดินเข้าไป มีเสี่ยวเอ้อร์มาต้อนรับทันที

ระยะนี้เพราะเกิดศึกสงคราม พ่อค้าและธุรกิจที่เดินทางจึงไม่กล้าเข้าราชวงศ์อู่ ที่นี่จึงไม่ค่อยมีแขก

ในร้านเงียบสงบมาก

“เสี่ยวเอ้อร์ ร้านของพวกเจ้ายังมีสุราหลงไถหรือไม่” พอหลี่จุ่นเข้าไปก็ถามเลย

“มี ๆ ๆ ขอรับนายท่าน พวกท่านทั้งสองจะดื่มที่นี่หรือว่าจะเอากลับขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์สอบถามอย่างเป็นมิตรทันที

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงถาม

“จริงสิ เถ้าแก่ของพวกเจ้าอาหลี่ปาปาอยู่หรือไม่”

เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นนัยน์ตาหดเล็กแบบที่ไม่สามารถสังเกตเห็น สายตาตกอยู่บนดวงหน้าของหลี่จุ่นทันที

จากนั้นก็มองอวี้เจียที่อยู่ด้านข้างอีกครั้ง ก่อนจะพูดเรียบว่า

“บังเอิญจริง นายท่าน เถ้าแก่ใหญ่ของพวกเราไม่อยู่ แต่เถ้าแก่รองชุ่นเฟิงจัดส่งด่วนกลับอยู่ในร้าน นายท่านต้องรู้จักกับถ้าแก่ของเราแน่ ๆ เลยใช่ไหมขอรับ”

หลี่จุ่นพลันยินดีเอ่ย

“ดี เถ้าแก่รองของพวกเขาอยู่ก็ดี ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นก็ไปพูดเรื่องเก่ากับเขาพอดี”

ครั้นอีกฝ่ายได้ยินก็ยิ้มพูดด้วยไมตรีจิตเดี๋ยวนั้น

“ได้เลย ข้าน้อยจะไปแจ้งเถ้าแก่รองของเราเดียวนี้แหละ!”

ว่าแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน

อวี้เจียตะลึงงันเล็กน้อย

ทำไมเถ้าแก่ร้านนี้จึงมีชื่อแซ่พิสดารเช่นนี้ ไม่เหมือนคนจงหยวนเลย

หลี่จุ่นมองอวี้เจียแล้วพูด

“อวี้เจีย ร้านนี้เป็นสหายเก่าของเข้าในตอนที่อยู่เมืองหลวง เจ้าให้เสี่ยวเอ้อร์ทำของกินให้เจ้าก่อน ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา”

อวี้เจียพยักหน้าอย่าเชื่อฟัง เอ่ย

“ได้ ข้าจะรอท่านนะ”

อวี้เจียมองไปทางห้องโถงทันที

“อื่ม ตอนนี้เจ้าไปถ่ายทอดคำสั่งกับอวี้เซียง ให้นางส่งคนไปหาถ้ำลับบนเขาเปยหลงแคว้นหนานด่วน ข้าสงสัยว่าที่นั่นจะซ่อนสมบัติอยู่ หากตรวจสอบแล้วเป็นความจริงก็ขนย้ายออกมาทันที อย่าให้ตกอยู่ในมือของคนอื่น!”

หลี่จุ่นเอ่ย

อิ่นเจี้ยนหนานได้ยินก็มีสีหน้าประหลาดใจและรีบตอบว่า

“ขอรับท่านหัวหน้า!”

หลี่จุ่นเทน้ำให้ชุ่มคออีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น

“เอาละ ลำบากพวกเจ้าแล้ว ตอนนี้เอาสุราหลงไถขนาดหนึ่งชั่งให้ข้าสามไห ข้าจะเอากลับ”

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้!”

“อื่ม ดี”

หลี่จุ่นพยักหน้า เปิดประตูและเดินออกไป

อิ่นเจี้ยนหนานก้มศีรษะส่งด้วยความเคารพตลอด

เมื่อหลี่จุ่นกลับถึงชั้นล่าง อวี้เจียกำลังกินขนมจานหนึ่งอยู่ พอเห็นว่าหลี่จุ่นมาก็รีบวางขนมที่กินไม่เสร็จในมือลง วิ่งเหยาะมาหาหน้าระรื่น

“ทำไมท่านถึงกลับมาเร็วอย่างนี้ล่ะ”

หลี่จุ่นเห็นมุมปากของอวี้เจียมีเศษขนมติดอยู่เล็กน้อย จึงเช็ดออกให้นางเบา ๆ ก่อนจะตอบเสียงนุ่ม

“ก็สาวงามรอข้าเช่นนี้ แล้วจะให้เจ้ารอนานได้อย่างไร”

อวี้เจียอึ้งครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าก็แดงซ่านอายม้วนอย่างหาที่เปรียบมิได้

ดวงหน้าเล็กที่มีเสน่ห์เย้ายวนแต่แรก เวลานี้ราวกับเหมือนสามารถล่อลวงมนุษยชาติได้ เห็นแล้วชวนให้ตะลึงยิ่งนัก