องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1021

หลังจากหลี่จุ่นหิ้วสุราสามไหเข้าค่ายทหารของค่ายทั้งเจ็ดสิบสองแห่ง หลี่จุ่นก็ตีซี้กับหัวหน้าพวกนั้นได้สำเร็จ

สุราหลงไถจำหน่ายทั่วหล้า คนในค่ายทั้งเจ็ดสิบสองนี้ย่อมเคยดื่ม

ย่อมรู้ว่าเป็นสุราเลิศรส!

แต่ไม่ได้ดื่มบ่อย ๆ

เวลานี้หลี่จุ่นนำมาจำนวนหนึ่ง ดื่มกับหัวหน้าทหารพวกนี้ พวกเขาเอาผสมกับน้ำสุราธรรมดา ดื่มกันอย่างอิ่มเอมอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นเห็นว่าดื่มพอประมาณแล้ว จู่ ๆ ก็บอกว่าตัวเองคันไม้คันมา ก่อนจะเสนอการประลองวรยุทธ์ในที่นั้นรอบหนึ่ง

คนพวกนี้ก็ต้องพูดว่าดีอยู่แล้ว

ปลอมตัวเป็นโจรนานแล้ว บนตัวมีกลิ่นอายของโจรคละคลุ้ง

พอดีเลย พวกเขาก็อยากเห็นเหมือนกันว่ากุนซือของกองทัพแคว้นหนานจะเก่งกล้าสามารถสักแค่ไหน

ผลลัพธ์คือ

หลี่จุ่นดูเหมือนผอมแห้งรับการโจมตีไม่ได้ กลับสามารถระเบิดพลังที่น่าทึ่ง

ผู้นำทหารเหล่านี้สามารถเป็นที่ยอมรับได้ ย่อมต้องมีฝีมืออยู่กับตัว ไม่อย่างนั้นก็มีวิชาหมัดมวยดีเลิศ กล้าหาญชาญชัย

ทว่า

กำลังขาของหลี่จุ่นดีมาก ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เขาในรัศมีสามฉื่อได้!

หมัดทั้งสองน่าเกรงขามปานพยัคฆ์ ครั้นออกหมัด หากเป็นคนที่ไม่มีวรยุทธ์อยู่กับตัวจะต้องกระเด็นออกไปทันที!

เหมือนค้อนยักษ์หนักพันชั่ง!

ชั่วขณะ น่าตะลึงทั่วหล้า!

ทุกคนแววตาเปลี่ยนสี กลายเป็นครั่นคร้าม

คิดไม่ถึง เจ้านี่จะห้าวหาญเช่นนี้ น่ากลัวนัก!

ปกติเชื่องเหมือนแกะ แต่ความจริงเป็นหมาป่าตัวหนึ่ง!

ภายหลังไม่มีใครสู้เขาได้

มีชายร่างใหญ่ผู้หนึ่งก้าวออกมาทันที

นี่คือหัวหน้าของบรรดาค่ายบนเขาทั้งเจ็ดสิบสองแห่ง!

เป็นหัวหน้าทหารในกองทัพ!

สูงกว่าหลี่จุ่นหนึ่งคืบ เป็นชายกำยำร่างบึกทั้งตัว!

คนผู้นี้มีชื่อว่าเถี่ยโถว คนเหมือนชื่อ ดูดุดันมาก!

เถี่ยโถวผู้นี้มีวรยุทธ์อยู่กับตัว เป็นผู้ที่มีฝีมือดีที่สุดในบรรดาเจ็ดสิบสองค่าย

แต่ผลคือ ต่อสู้กับหลี่จุ่นไม่กี่คำรบ กลับถูกหลี่จุ่นซัดจนหมอบ

ชั่วขณะ ทุกคนในเจ็ดสิบสองค่ายต่างเลื่อมใสหลี่จุ่นจนต้องกราบเบญจางคประดิษฐ์

หลี่จุ่นต่อสู้ครั้งเดียวสยบผู้คน

พอเถี่ยโถวผู้นั้นคลานขึ้นมาก็ไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย

เขามองหลี่จุ่นนิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง อาจเป็นเพราะถูกเสน่ห์ของหลี่จุ่นสยบระหว่างที่ไม่รู้ตัว

จู่ ๆ สองเข่าถึงพื้น คำนับหลี่จุ่นและพูดว่า

“ความสูงส่งในวรยุทธ์ของสหายหลี่ ข้าเถี่ยโถวละอายที่สู้ไม่ได้! นับจากวันนี้ สหายหลี่ก็คือพี่ใหญ่ของข้าเถี่ยโถว! พี่ใหญ่อยู่บน โปรดรับการคารวะจากน้องชายด้วย!”

ครั้นเห็นภาพนี้ ในใจหลี่จุ่นก็พลันปลาบปลื้ม!

หลายวันนี้เขามองออก เถี่ยโถวผู้นี่คือตัวปัญหาใหญ่สุด

“ดี!”

“พี่ใหญ่ของหัวหน้าทหารเถี่ยก็คือพี่ใหญ่ของพวกเราพี่น้อง!”

“พี่ใหญ่ ต่อไปเหล่าพี่น้องจะให้ท่านเป็นผู้ถือบังเหียน!”

“ถูกต้อง ต่อไปท่านก็คือพี่ใหญ่ของพวกเรา!”

“...”

หัวหน้าทั้งหลายร้องว่าดีทันที!

ดีใจลิงโลด

หลี่จุ่นเห็นแล้วพึงพอใจอย่างยิ่ง!

ดีมาก ถือว่าจัดการไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ขอแค่นำคนพวกนี้ออกไปต่อสู้สักสองครั้งก็จะอยู่ในกำมือของเขาจริง ๆ แล้ว!

ให้เขาใช้สอยในวันหน้า!

อนาคตเขาทันทีที่เขาโบกมือ เสียงตอบรับพันเสียง ท่วงทำนองทหารในบังคับบัญชาเหิมกล้า

แค่คิดก็เร้าใจแล้ว

บ้าเอ๊ย!

อำนาจสมควรตายนี่ รสชาติดีนัก!

ทำไมเขาเพิ่งรู้เอาตอนนี้เนี่ย

ถ้ารู้อีกหน่อย ไม่แน่ว่าเวลานี้เขาจะจัดการจนหลี่เจิ้งหมอบราบคาบแก้วไปแล้ว!