องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1045

มันไม่ง่ายเลยที่จะลอยตัวในตอนกลางคืน

แล้วไหนจะลมเปลี่ยนทิศอีก โชคดีที่หลี่จุ่นยังคงควบคุมเครื่องร่อนได้ และบินไปยังขบวนทหารที่ขนเสบียงอาหารของกองทัพศัตรูได้สำเร็จ

เสียงลมหวีดหวิวอยู่ข้างหู พาให้หัวใจของหลี่จุ่นเต้นเร็วขึ้นตามไปด้วย

เล่นไอ้นี่ตอนกลางคืนมันตื่นเต้นมากจะบอกให้!

ใช้เวลาไม่นาน หลี่จุ่นก็มองเห็นขบวนเสบียงอาหารของกองทัพศัตรูได้ชัดเจน ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีคนจำนวนไม่น้อยเลย

แล้วจะเผาเสบียงอาหารของอีกฝ่ายอย่างไรดีล่ะ

มันยากนะที่จะจัดการให้สำเร็จด้วยตัวคนเดียว!

แม้ว่าจะจุดไฟ แต่ด้วยคนจำนวนมากก็สามารถดับไฟได้อย่างรวดเร็ว

เว้นแต่ว่าเขาจะสามารถเทน้ำมันลงบนเสบียงอาหารได้ทั้งหมด

หลี่จุ่นแอบคิดกับตัวเองพลางเลี้ยวเล็กน้อย และลอยไปไม่ไกลจากด้านหน้ากองทัพศัตรูมากนัก จากนั้นจึงกางร่มชูชีพและกระโดดลงจากเครื่องร่อน

โดยปกติแล้วการกางร่มชูชีพในที่ต่ำนั้นช่วยอะไรได้ไม่มากนัก แต่นั่นก็ไม่สำคัญ หลี่จุ่นใช้วิชาตัวเบาและร่อนลงบนพื้นสำเร็จได้อย่างง่ายดาย

เมื่อซ่อนร่มชูชีพแล้ว

เขาก็รีบซ่อนตัวที่ข้างถนนทันที

หลังจากรอได้ไม่นาน ขบวนเสบียงอาหารของกองทัพศัตรูก็มาถึง

หลี่จุ่นสังเกตอย่างละเอียดแล้ว และเห็นว่ามีการใช้ม้าลากเกวียน ซึ่งมีทั้งหมดหนึ่งร้อยเกวียน โดยแต่ละเกวียนบรรทุกอย่างน้อยราว ๆ หนึ่งพันชั่งเห็นจะได้

นี่ต้องเป็นอาหารสำหรับหลายวันแน่ ๆ!

ดูเหมือนว่ากองทัพศัตรูเตรียมพร้อมที่จะมาต่อสู้กับพวกเขาจนถึงที่สุด ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเขาจะต้องยึดเมืองหลินซุ่นให้ได้

หลี่จุ่นแอบคำนวณอย่างลับ ๆ

เกวียนแต่ละเล่มมีทหารเฝ้าอยู่สองนาย มีผู้นำกองทัพเกาะเหล็กราว ๆ ร้อยนาย และมีแม่ทัพอีกหนึ่งคนเป็นผู้บัญชาการ

มีคนมากมายขนาดนี้เขาทำคนเดียวไม่ได้แน่นอน

เขาซ่อนตัวอยู่ในความมืดรอให้ขบวนผ่านไป แล้วค่อย ๆ ตามเพื่อรอโอกาส

รอถึงเมื่อไหร่น่ะหรือ

รอดูว่าอีกฝ่ายจะแวะขี้แวะเยี่ยวไหมน่ะสิ

อาจจะไม่มีคนขี้ แต่ต้องมีคนเยี่ยวแน่นอน!

และแล้วโอกาสของเขาก็มาถึง

ผลปรากฏว่าหลี่จุ่นตามมาค่อนคืน พอถึงช่วงดึก ๆ ขบวนก็ได้หยุดลงอย่างกะทันหัน

แม่ทัพที่เป็นหัวหน้าสั่งการให้กองทัพทั้งหมดพักอยู่กับที่

หลี่จุ่นดีใจขึ้นมาทันใด!

โอกาสกำลังจะมาแล้วไม่ใช่หรือ

ดังที่คิด!

ในบรรดาเกวียนที่อยู่ด้านหลัง ทหารคนหนึ่งพูดกับสหายของเขาสองสามคำแล้วรีบวิ่งไปที่พุ่มหญ้าข้าง ๆ

หลี่จุ่นรีบซุ่มเข้าไปทันที

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังขี้เขาก็บีบจมูก ไม่ได้รีบร้อนที่จะลงมือ

หลังจากที่อีกฝ่ายขี้และเช็ดก้นเสร็จแล้ว ในขณะที่กำลังจะออกไป เขาก็ปรี่เข้าไปใช้ดาบฟาดอีกฝ่ายจนสลบ

“แม่ทัพมีคำสั่งให้เดินหน้าต่อไป!”

ทันใดนั้นเองก็มีคนตะโกนมาจากด้านหน้า

จากนั้นขบวนทัพก็ออกเดินทางต่อไป

หลี่จุ่นออกตัวไปโดยไม่ได้รอสหายคนนั้น

ผ่านไปสักพักอีกฝ่ายก็ตามมาทันพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ

ทันทีที่มาถึงก็แผดเสียงด้วยความไม่พอใจ “เสี่ยวเจี่ย เจ้าอยากตายหรือไง! ไปไม่เรียกข้าสักคำ!”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วทันที ไอ้หมอนี่น่ารำคาญมาก!

แถมยังพูดพล่ามอยู่ได้!

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบปิดหน้า ก่อนจะพูดว่า “ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ ทำไมไม่ขึ้นมานั่งพักบนรถก่อนล่ะ”

“เจ้าล้อเล่นหรือเปล่า นั่งพักผ่อนบนรถ จะให้ข้าโดนเฆี่ยนงั้นหรือ!” อีกฝ่ายด่าด้วยความไม่พอใจทันที!

แมร่งเอ๊ย!

หลี่จุ่นแสร้งทำเป็นพูดดี ๆ พลางเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย แล้วลงมืออย่างรวดเร็วโดยการเอาดาบทุบเข้าไปที่คอ จนทำให้อีกฝ่ายกรีดร้องอย่างไร้เสียง!

แต่ไม่สลบ!

เชี่ย!

หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ในละครโทรทัศน์ก็แสดงกันแบบนี้ไม่ใช่หรือ

ทำไมทุบแล้วไม่หมดสติล่ะ

แต่คนเมื่อกี้นี้หมดสติแล้วจริง ๆ นะ!