องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1046

ไม่เป็นไร!

ไม่หมดสติก็ไม่เป็นไร งั้นทุบอีกสักสองสามที

หลี่จุ่นปิดปากของอีกฝ่ายทันที ก่อนจะใช้มือทุบอีกสองสามครั้ง

คราวนี้หมดสติแล้ว เรียบร้อย!

“เห้ย พวกเจ้าจะเสียงดังอะไรกันนักหนาวะ!”

ผู้คนในขบวนด้านหลังดูเหมือนจะได้ยินเสียงทางนี้จึงตะโกนทันที

หลี่จุ่นกระแอมหนัก ๆ หลายครั้ง เพื่อปกปิดเสียงที่ผิดปกติของเขา และตะโกนกลับไป

“ไม่ ไม่มีอะไร เมื่อกี้เขารีบวิ่งมาก็เลยเหนื่อย ข้าให้เขานั่งเงียบ ๆ แต่เขาไม่ยอม...”

“เอาล่ะ ๆ อย่าสร้างปัญหา เร็วเข้า! รีบถึงจะได้รีบนอน!”

น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูใจร้อนเล็กน้อยและก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

หลี่จุ่นกระแอมอีกสองสามครั้ง พลางปิดหน้าแล้วรีบพูด

"ได้ ๆ ๆ ..."

เขาสั่งการม้าสองสามครั้ง แล้วค่อย ๆ วาง ‘สหาย’ ที่ถูกเขาทุบจนหมดสติให้นอนลงบนรถ

จากนั้นจึงควบรถเกวียนต่อไป

หลี่จุ่นแอบวางแผน คิดว่าพอถึงทางโค้งจะจัดการพวกที่อยู่ข้างหลังทั้งหกคน และปล้นรถบรรทุกเสบียงทั้งสามคันที่อยู่ข้างหลัง

ทว่า!

เมื่อเขาลองพิจารณาแล้ว ดูเหมือนว่าหน้าที่ของเขาจะหนักไปหน่อยนะ อีกทั้งอาจจะหยุดขบวนการส่งเสบียงอาหารนี้ไม่ได้ด้วย

เนื่องจากเขาฉายเดี่ยว ความสามารถก็เลยมีจำกัด!

ทางโค้งก็อาจจะมีไม่เยอะ

“อ๋อ รู้แล้ว!”

ทันใดนั้นความคิดก็บรรเจิดจรัสขึ้นมา!

อย่างนั้นเขาก็แสร้งปลอมตัวเป็นทหารขนส่งเสบียง แล้วติดตามอีกฝ่ายเข้าไปในค่ายทหาร หลังจากนั้นก็รอให้เสบียงมากองรวมกัน แล้วค่อยเผาแค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือ

ใช่!

ควรจะทำอย่างนั้นแหละ!

แน่นอนว่าต้องฆ่าสหายที่อยู่บนรถม้าของเขาก่อน

มิฉะนั้น

ถ้ามันตื่นมาเขาก็จบเห่น่ะสิ!

เมื่อหลี่จุ่นคิดได้เช่นนี้ ก็รีบลงมือทันที

เขาบีบคอของอีกฝ่าย และออกแรงอย่างกะทันหัน หักคอของอีกฝ่ายด้วยมือเปล่าไปเลย!

ทุกวันนี้หลี่จุ่นมีวรยุทธ์ พละกำลังของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป กับอีแค่หักคอของคนอื่นนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย

ใช้กำลังภายในนิดหน่อย แค่หมัดเดียวก็สามารถต่อยศีรษะให้เละเป็นโจ๊กได้ในทันที!

ผู้น่าสงสารตายซะแล้ว

แต่ก็นับว่าตายอย่างไม่ทรมาน!

ทันใดนั้นม้าที่อยู่ข้างหลังก็ตกใจเพราะเกือบโดนเข้าที่ตา จู่ ๆ มันก็ยกขาหน้าขึ้นมาพลางร้องแล้วกระโดดอยู่หลายครั้ง!

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังแตกตื่นทันที มุ่งความสนใจไปที่ม้าชั่วขณะ

ด้วยสายตาฉับไวและมือไม้ที่รวดเร็วของหลี่จุ่น เขาถีบ ‘สหาย’ ที่ถูกเขาฆ่าตายลงไปข้างทางแล้วพูดตามว่า

“ไอ๊หยา!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายถูกตนเองถีบลงไปข้างทางได้สำเร็จ และเห็นกับตาว่ากำลังจะกลิ้งตกหน้าผาแล้ว

หลี่จุ่นรีบมองไปข้างหน้า เมื่อพบว่าคนข้างหน้ากำลังถูกดึงดูดความสนใจจากเสียงโหวกเหวกที่อยู่ข้างหลัง จึงรีบกระโจนออกไปข้างหน้าทันที และแสร้งทำเป็นจะไปคว้าคนตายที่กำลังกลิ้งตกลงไป พร้อมกับตะโกนด้วยเสียงแหบห้าว

"ระวัง!"

เขาพยายามที่จะคว้า แต่ไม่สามารถคว้าไว้ได้ อีกฝ่ายกลิ้งตกลงไปแล้ว!

กลิ้งตกลงไปสำเร็จแล้ว!

"อ๊ากกก!"

หลี่จุ่นแสร้งทำเป็นหวาดกลัวทันทีพร้อมกับเสียงกรีดร้องอันแปลกประหลาด!

“เกิดอะไรขึ้น”

คนที่อยู่ข้างหน้าก็ตกใจทันทีเช่นกัน จึงรีบหันมาถาม

เลยรีบวิ่งไปดูข้างทาง ไม่เห็นแม้แต่เงา

เสียงแหบห้าวของหลี่จุ่นรีบตะโกนด้วยความกลัว

“เขา เขา เขาตกลงไปแล้ว...”