องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1047

หลี่จุ่นปิดหน้าปิดตา ดูเหมือนคนที่กำลังกลัวเกินกว่าจะกล้าลืมตา!

“เกิดอะไรขึ้น”

“ตกลงไปได้ยังไง!”

“ไอ๊หยา เกรงว่าคงช่วยเขาไม่ได้แล้ว ตกลงไปไม่เห็นแม้แต่เงาเลย!”

“ตายสถานเดียว!”

“…”

ในเวลานั้นเอง ผู้คนทั้งด้านหน้าและด้านหลังต่างก็เข้ามามุงอย่างรวดเร็ว

หลี่จุ่นใจเต้นรัวขึ้นมาทันที คนมากมายขนาดนี้จะไม่ทำให้คนจำเขาได้ใช่ไหม

เขาถือโอกาสกระแอมอีกสองสามครั้ง ปิดบังใบหน้า นอนฟุบลงกับพื้น แสร้งทำเป็นกลัว และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เขา เขา เมื่อกี้เขากำลังนอนหลับอยู่ ม้าที่อยู่ข้างหลังร้องตื่นตระหนกจนทำให้เขาตกใจตื่น รถก็เลยโคลงเคลง เขาก็เลยตก ตก ตกลงไปเลย...”

ทุกคนฟังโดยไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ

นี่มันโชคร้ายเกินไปไหม

แค่งีบหลับกลับทำให้ต้องหลับไปเลยตลอดกาล...

ทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่ก

มีคนเข้ามาปลอบและช่วยพยุงหลี่จุ่นให้ลุกขึ้น หลี่จุ่นปิดหน้าของเขาตลอดเวลา ทำท่าทีให้ดูเหมือนหวาดกลัวมาก

โชคดีที่ไม่มีใครสนใจเสียงแหบ ๆ ของเขา และไม่มีใครคิดอยากจะดูหน้าของเขา เพียงแค่คิดว่าที่เขาทำเช่นนี้เพราะตกใจและกลัวเท่านั้น

“เอาเถอะ เขาคงไม่รอดแล้ว…พอพวกเรากลับมา ค่อยลงไปตามหาเขาแล้วกัน”

“เห้อ นี่มันเรื่องอะไรกัน คนผู้นี้ช่างโชคร้ายจริง ๆ ...”

“นี่ถือว่าเป็นสิ่งที่เจ้าสี่รนหาที่เองนะ แม้ว่าจะเหนื่อยแต่ท่านแม่ทัพก็ได้ออกคำสั่งแล้วว่าห้ามขึ้นรถ เขาไม่ฟังเอง!”

“เอาล่ะ เขาไม่อยู่แล้ว พูดไปก็ไร้ประโยชน์...จะว่าไป เจ้าสี่คนนี้เป็นพวกฉลาดแกมโกง มักชอบเอารัดเอาเปรียบ…”

“โอ๊ย ไป ๆ ๆ รีบไปกันเถอะ... ใกล้จะถึงแล้ว!”

“เสี่ยวเจี่ย พอถึงแล้วค่อยไปรายงานกับผู้บังคับกองร้อย ไม่ต้องกลัว!”

“…”

ในสมัยโบราณสิ่งนี้เป็นถึงหนึ่งในสุดยอดธัญพืชทั้งห้า

นอกจากข้าวเกาเหลียงก็มีข้าวสาร ข้าวโพด และน่าจะมีอย่างอื่นอีกด้วย แต่ถึงอย่างไรธัญพืชอื่น ๆ ที่ไม่รู้จักชื่อเขาก็เคยกินมาหมดแล้ว

จากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น

ขบวนนี้ขนส่งเสบียงไปยังค่ายทหารของกองทัพเหยียนโจวได้สำเร็จ จากนั้นจึงทำการส่งมอบและเก็บไว้

“เอาละพี่น้อง ทุกคนทำงานหนักกันมากแล้ว รีบตั้งกระโจมทหารแล้วก็พักผ่อนกันเถอะ! พอถึงตอนกลางคืนทุกคนจะต้องรับช่วงต่อจากทหารในค่ายอื่นเพื่อคุ้มกันเสบียง! รีบไปพักผ่อนเถอะ จะได้มีเรี่ยวแรง!”

หลังจากส่งมอบเสบียงอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ทหารที่เป็นผู้นำก็สั่งการให้พวกหลี่จุ่นสร้างกระโจม แล้วพักผ่อนกันตามอัธยาศัย

หลี่จุ่นใช้โอกาสนี้ออกจากขบวนไปอย่างเงียบ ๆ

เขาจำสถานที่เก็บเสบียงอาหารได้ แน่นอนว่าเป็นเรื่องยากที่จะลงมือในตอนกลางวัน บังเอิญว่าตอนกลางคืนต้องมาเฝ้าเสบียงอาหารพอดี

ประจวบกับเขาก็ง่วงเหมือนกันจึงอยากหาที่นอนก่อน

หากแต่ยังอยู่กับคนกลุ่มนี้ต่อไป ตัวตนก็คงจะถูกเปิดเผยได้ง่าย

เขาต้องไปซ่อนตัว และกลับมาอีกครั้งในเวลากลางคืน