องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1072

หลี่จุ่นลงมืออย่างไม่มีลางบอกเหตุ และวิชาที่ปล่อยออกมาก็คือขาลมกรดที่มีความเร็วเป็นอย่างมาก!

ซั่งกวนเฮ่าต้านทานได้ที่ไหนกันเล่า?

กระทั่งแม้แต่โอกาสในการตอบสนองกลับยังไม่มีเลย!

เดิมทีการเตะนี้ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อยู่แล้ว ต้องรับกับลูกเตะนี้เข้าจัง ๆ!

ทั้งตัวคนกระเด็นออกไปเลย ทันใดนั้นก็ไปกระทบลงบนโต๊ะและเก้าอี้ที่อยู่ในโถงกระจัดกระจาย ทำเอาแขกที่มากินข้าวรอบ ๆ ตกตะลึงจนรีบหลบไปในทันใด!

ที่ตรงนั้นชลมุนวุ่นวายกันอยู่พักใหญ่!

ซั่งกวนเฮ่ากลิ้งไปบนพื้น ทันใดนั้นแม้กระทั่งผมก็ยุ่งเหยิงไปหมด พร้อมทั้งกระอักเลือดออกมาในฉับพลัน อยากให้จนตรอกแค่ไหนก็จนตรอกเท่านั้น!

“เอาเท้าข้าไปกินอีกสิ!”

หลี่จุ่นตะโกนเสียงดังอีกครั้ง เขาเด้งตัวขึ้นมา ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า แล้วโจมตีไปอีกครั้ง

แทบจะไม่หยุดพัก!

ในจังหวะที่ซั่งกวนเฮ่าร่วงลงไปบนพื้นนี่เอง เท้าต่อมาของหลี่จุ่นก็มาถึงแล้ว!

นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความต้องการฆ่า ลงมือตรงไปตรงมาและคล่องแคล่ว พร้อมทั้งเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความฉุนเฉียวดุเดือด!

ซั่งกวนเฮ่าต้านทานได้เสียที่ไหนกัน?

แม้แต่โอกาสในการตอบโต้เขายังไม่มีเลย เห็นแต่เท้าของหลี่จุ่นถีบไปบนยอดหัวกะโหลกของเขา

เยี่ยมไปเลย หากเท้านี้ถีบลงไป ต่อให้ซั่งกวนเฮ่าไม่ตาย ก็เกรงว่าต้องมีหายไปครึ่งชีวิต!

ปัก!

แต่ทว่าเท้านี้ของหลี่จุ่นกลับไม่ได้เตะไปโดนซั่งกวนเฮ่า ในช่วงเวลาสำคัญนี้ถูกฝ่ามือหนึ่งบีบให้ถอยออกไป!

แน่นอนว่าหลี่จุ่นรู้ว่าใครเป็นคนขวางตัวเขาเอาไว้!

เป็นอวิ๋นเอ๋อร์อย่างไรเล่า!

ช่วงเวลาสำคัญในท้ายที่สุด ฝ่ามือของอวิ๋นเอ๋อร์ตบไปบนฝ่าเท้าของหลี่จุ่น แล้วบีบให้เขากลับไป!

ทันใดนั้นในใจของหลี่จุ่นก็ลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

ดูท่าตนคงไม่มีทางฆ่าซั่งกวนเฮ่าผู้นี้ได้สำเร็จ เดิมทีเขาก็คาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว มีซั่งกวนหว่านเอ๋อร์อยู่เขาไม่มีทางฆ่าซั่งกวนเฮ่าได้

แต่คิด ๆ ดูแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องซ้อมไอ้คนขี้ขลาดสารเลวนี่ให้บาดเจ็บหนัก จนระบายความโกรธออกมาได้ทั้งหมดให้ได้!

แต่ว่านี่ตัวเขาเพิ่งจะเตะไปทีเดียวเอง ยังไม่สาแก่ใจเลยก็ถูกอวิ๋นเอ๋อร์ขวางเอาไว้เสียแล้ว

ช่างน่าเสียดายจริง ๆ!

“ข้ายังนึกในใจอยู่เลยว่าเจ้าโจรนี่ช่างบังอาจยิ่งนัก ท่านอาจารย์ของข้าอยู่ตรงนี้ทั้งคนก็ยังกล้ามาอีก...ไอ้หยา ข้าบุ่มบ่ามไปเอง สหายซั่งกวนขอโทษจริง ๆ นะ ขอโทษด้วยจริง ๆ!”

เมื่อหลี่จุ่นพูดแบบนี้ออกมา ก็พลันทำให้ซั่งกวนเฮ่าไม่รู้ควรทำอย่างไรดี

ทั้งตัวและสีหน้าของเขาสั่นหงึกไปหมด กระทั่งมุมปากยังกระตุก ทันใดนั้นทั้งเนื้อทั้งตัวก็แข็งทื่อไปเล็กน้อย แต่เมื่อมองนัยน์ตาของหลี่จุ่นก็ราวกับเห็นภูตผีปีศาจอย่างนั้น

อย่าว่าแต่ซั่งกวนเฮ่าเลย กระทั่งอวิ๋นเอ่อร์ สีหน้าของนางในตอนนี้ก็ซึมกระทืออยู่เล็กน้อย ราวกับเพิ่งรู้จักกับหลี่จุ่นเป็นครั้งแรกอย่างนั้น

ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น พลางมองหลี่จุ่น นัยน์ตาสับสนไร้ที่เปรียบ

หลี่จุ่นคว้าแขนของซั่งกวนเฮ่าเอาไว้ ในที่ลับออกแรงไปอย่างเต็มเหนี่ยว จากนั้นก็บิดหักกระดูกแขนของเขาจนหักไปเลย ทว่าผิวเผินบนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พลางพูดอย่างต่อเนื่องว่า

“ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ ข้าขอโทษเจ้าด้วยนะ!”

“อ๊า!”

แต่ทว่าทันใดนั้นซั่งกวนเฮ่าก็กรีดร้องอย่างน่าเวทนาขึ้นเสียงหนึ่ง กระดูกแขนนี้ถูกบิดจนหักเป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว จะไม่กรีดร้องได้หรือ?

“โธ่ ขอโทษนะ...เป็นความผิดของข้า เป็นความผิดของข้าเอง ข้าออกแรงมากเกินไป!” หลี่จุ่นรีบร้องเสียงดังลั่น พร้อมทั้งเอ่ยขอโทษอีกครั้ง

ใบหน้าของซั่งกวนเฮ่าพลันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว โบกไม้โบกมืออย่างยากลำบาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ ไม่ ๆ...ไม่ ไม่เป็นไร...”